ลานสวนป่า

การเกิดภัยพิบัติทั่วโลก ถือว่าเป็นการซ้อมใหญ่ดีไหมครับ ซ้อมไปเรื่อยๆจะได้มีประสบการณ์เกิดทักษะในการอยู่รอดในหลายๆกรณี แผ่นดินไหว ภูเขาถล่ม โรงไฟฟ้านิวเคลียระเบิด น้ำท่วม น้ำแห้ง ร้อนแล้ง อดอยากหัวโต โรคแปลกๆโผล่มาให้กุมขมับ

แนวทางแก้ไขระยะยาว

ควรจะลดประชากรโลก

ใ ค ร ที่ ยั ง ไ ม่ แ ต่ ง ง า น ก็ หั ก ห้ า ม ใ จ เ ถิ ด

ถื อ เ สี ย ว่ า เ ข้ า โ ค ร ง ก า ร ช่  ว  ย ล ด ปั ญ ห า โ ล ก

แ ก้ วิ ก ฤ ติ อ ย่ า ง เ ป็ น รู ป ธ ร ร ม

หรือที่แต่งไปแล้วก็บันยะบันยังในการผลิตลูกไว้ที่ 1 หรือ 2 คน

รายที่ปัมไม่ติดก็อย่าไปดิ้นรนบนบานขอลูกจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์เลยนะ

ส่วนรายที่อกหัก..แหมเข้าทาง..ที่จะได้เช็คบิลคนหลายใจ

ส่วนใครที่อาลัยอาวรณ์กิ๊ก ก็ไขก๊อก เสียเถิดคนสวย

ถ้าลดจำนวนประชากรโลกลงได้ การแก้ไขปัญหาถึงจะเป็นไปในทางที่หวังผล ถ้าตราบใดที่คนแห่กันมาเกิดอัตราทวีคูณ จะแก้ไขวิธีไหนมันก็เหมือนลูบหน้าปะจมูก คนเพิ่มมาหนึ่งคน ทรัพยากรก็ต้องหารเฉลี่ยไปเรื่อยๆ ทรัพยากรธรรมชาติมีจำกัด แต่อัตราเกิดของคนไม่จำกัด สุดท้ายก็หงายมะก้องด่อง

บางท่านอาจจะคิดว่า..ใช้เทคโนโลยีต่างๆเข้าช่วย

มีเทคโนโลยีกี่ชนิดละครับที่ไม่มีผลข้างเคียงหรือปลอดมลภาวะ

ที่ เ ห็ น ๆ เ ป็ น ป ร ะ เ ภ ท งู กิ น ห า ง ทั้ ง นั้ น

ช่วงนี้อยู่ว่างๆก็ซ้อมใหญ่ไปพลางๆ บ่ายวันนี้ลมแรงมาหักกิ่งไม้ในสวนลงไม่น้อย ผลสะเดาร่วงมาเกลื่อนชานบ้าน กวาดรวมๆกันไว้ได้กองโต ยังมีกิ่งโมโหร้ายขนาดเท่าแขนหักโพล๊ะตกลงเฉียดไหล่ไปสักคืบได้ เรื่องพวกนี้ได้อย่างเสียอย่าง ใกล้ๆบ้านปลูกต้นแก้วต้นโมกซ้อนไว้ปลอดภัยที่สุด แถมยังปรับบรรยากาศให้รวยรื่นชื่นใจอีกต่างหาก

บ่ายเมื่อวานแดดเปรี้ยงๆ

มีเสียงกบร้องกลางวันแสก

แสดงว่า ก บ ก็ ซ้ อ ม ใ ห ญ่ เ ห มื อ น กั น

หลังจาก ล ม ซ้ อ ม ใ ห ญ่

ตอนนี้ ฝ น ก็ ซ้ อ ม ต ก แ ล้ ว ล ะ ค รั บ

ถามว่าตกหนักไหม

ก็ขนาด..อึ่ ง อ่ า ง ค า ง ค ก ซ้ อ ม ร้ อ ง นั่ น แ ห ล ะ เ ธ อ

เฮ้อ ! ค่อยยังชั่วหน่อย

โลกนี้น่าอยู่ขึ้นอีกพะเรอ

ยังเสียวแต่..ฟ้ า ผ่ า จ ะ ซ้ อ ม ใ ห ญ่ เ ท่ า นั้ น แ ห ล ะ

ผมถือโอกาศ ซ้ อ ม ใ ห ญ่ อ า บ น้ำ ฝ น แ ร ก เย็นสดชื่นจริงๆ

ตอนนี้ไฟฟ้าดับ..ต้ อ ง เ ปิ ด ไ ฟ ฉ า ย เ ขี ย น บ ล็ อ ก

ซึ่งก็อยู่ใน แ ผ น ซ้ อ ม ใ ห ญ่ เ ห มื อ น กั น

ส่วนท่านที่อ่านบล็อก ซ้ อ ม ใ ห ญ่ ค อ ม เ ม็ น ท์ ดี ไ ห ม ค รั บ

อิ อิ อิ ..

« « Prev : หวั่นใจที่จะถาม

Next : โอ้ยดีใจ โจ๊ะ พรึม พรึม.. » »