ลานสวนป่า

ช่วงนี้นักเรียนโข่งเรียนเรื่องความขัดแย้งภาคใต้

ยังไม่ดูดำดูดี ความยื้อแย้งก็มาโผล่ที่บางกอก

คราวนี้อาการหนักเสียด้วยสิครับ

สนามบินเป็นง่อย คนเดินทางหง๋อย เจ้าหน้าที่หง่าว

ทำไงดี ดูทีวีเห็นแหม่มนั่งบนกระเป๋ากุมขมับ

เธอคงผิดหวัง

มาเที่ยวทั้งทีแทนที่จะไม่เจอ”ยิ้มสยาม”

กลับมาเจอ “ยิ้มแสยะ”

บ้านเมืองเราจะเน่าหรือจะน่วม

ในเมื่อคนไทยพูดภาษาไทยไม่รู้เรื่อง

การคุยกันไม่เป็นผล

การใช้กฎหมายไม่เป็นผล

การวิงวอนไม่เป็นผล

การขอร้องไม่เป็นผล

ถามว่า..

เราจะใช้เครื่องมืออะไรครับ

สนุกกับการปีนเกลียวมากรึครับ

ความหวังเราอยู่กับใครครับ

ความหวังเราอยู่ตรงไหนครับ

 ภาพลักษณ์ของประเทศพัง ฉันก็เฉย ๆ

เศรษฐกิจของชาติพัง ฉันก็เฉย ๆ

สภาวะสังคมพัง ฉันก็เฉย ๆ

มิรู้จะทำอะไรได้ จึงเขียนมาเฉย ๆ

ดู ๆไปแล้วทุกฝ่ายทำถูก ๆ ผิด ๆ

อ้างประชาธิปไตยข้าง ๆ คู ๆ

ร้องโอดครวญฉันผิดตรงไหน

พรรคทำท่าจะโดนยุบ

ทุกฝ่ายมีคดีติดตัวเยอะแยะ

ที่ผ่านมาเราเรียนแต่วิธีสร้างปัญหา

วิธีที่จะแก้ปัญหายังไม่ได้เรียน

และยังไม่ยอมเรียน

หนีห้องเรียนประจำ

ไม่สอบตกก็แย่แล้ว

 การเมืองไทยไม่ผ่านเกณฑ์ปกติ

 การศึกษาก็ไม่สอนวิชาหน้าที่พลเมือง

ประชาชนโดนปิดหูปิดตาเรื่องสื่อ

เมื่อไม่รู้เรื่อง ไม่ได้เรียน ก็ทำอะไรไม่ถูก

สื่อบางกลุ่มรู้ดีแต่พูดไม่ได้

มีผู้เสนอให้นายกฯลาออก

แต่นายกยังไม่เห็นทางออก

หรือมิกล้าออก..

เพราะมีมือที่มองไม่เห็นไม่อนุมัติ ก็ไม่ทราบได้

..เข้าก็ยาก ออกก็ยาก..

 บางคนพูดถึงความรุนแรง

โดยหารู้ไม่ว่าอยู่เฉยๆ..

ความเงียบงันก็เป็นความรุนแรงที่น่ากลัว

ความอิจฉา ความหึงหวง การชิงดีชิงเด่น

ความดื้อดึง ดันทุรัง

เป็นความรุนแรงไหมครับ

หรือว่าเฉยๆ