ลานสวนป่า

(ความคิดชั่ววูบ ทำทุกอย่างวูบไปด้วย)

เมื่อวานนั่งรถผ่านไปประชุมที่สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษา สกอ.

เห็นร่องรอยเผากรุงแล้วสุดสังเวช

สุดท้ายมันก็กระเทือนซางกันทั้ง 2 ฝ่ายนั่นแหละ

โทษมึงโทษกูยุ่งอยู่กับเรื่องสับปะรังเคทั้งนั้น

ไม่ได้สร้างสรรอะไรมีแต่ถูไถถอยเข้าคลอง

คนกรุงที่ไม่ชอบยุ่งกับใครก็ได้แต่มองตาปริบ ๆ

ยังดีที่กระซิบกันออกมาปัดกวาดชะล้างภาพอุจาดออกไป

(เมืองอุบลคนนักปราชญ์ อาจจะเปลี่ยนเป็นอุบลคนนักเผา)

คนชนบทมีส่วนร่วมทางอ้อม

นอกจากมาเข้าขบวนแล้วยังเป็นพวกที่ปลูกยาง

ยางพวกนี้แหละ

-เปลี่ยนมาเป็นยางรถยนต์-เปลี่ยนมาเป็นบังเกอร์-เปลี่ยนมาเป็นเชื้อเพลิง

เป็นยุุทธปัจจัยสงครามยางรถเก่า เผา เผา จุด จุด ยิง ยิง

ควันคะคลุ้งท้องฟ้า เหม็นผวาไปทั่วกรุง

(อาคารหนึ่งซ่อมเสร็จ อีกอาคารหนึ่งเพิ่งเผาเสร็จ)

ช่วงที่ไปอุบลบ่อย ๆ

แวะไปดูกรมศิลปากรซ่อมแซมอาคารไม้ตะเคียนทองหลังใหญ่ที่สุดในโลก

หมดงบประมาณไป 14 ล้าน

ซ่อมเสร็จแล้วจะเซ็นสัญญา MOU ระหว่างกรมศิลปากรกับมหาวิทยาลัยอุบลฯ

ตั้งใจว่าจะเป็นสถานที่จัดแสดงศิลปะวัฒนธรรมอีสานใต้

รวบรวมเอากึ๋นอีสานทุกด้านมาแสดง

เปิดนิทรรศการตลอดปี

จัดเป็นพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นเหมือนตำหนักเจ้าดารารัศมีที่แม่ริม เชียงใหม่

(อดีตเป็นโรงเรียนเบญจมมหาราช จึงมีห้องมากมาย)

วันที่ 19 พค.ม็อบอุบลก็บุกเผาศาลากลางจังหวัด

เดชะบุญที่ลมไม่พัดหวนไปที่อาคารหลังดังกล่าว

ไม่อย่างนั้นก็คงโกร๋นเหลือแต่โครง

ผู้ว่าราชการฯ และผู้บังคับการตำรวจโดยย้ายไปนั่งตบยุง

ศาลากลางคงย้ายออกไปสร้างที่ใหม่

เมื่อไม่มีอะไรกีดขวางภูมิทัศน์

อาคารไม้ตะเคียนทองหลังใหญ่ที่สุดในโลกนี้ก็จะสง่างาม

(คุณนิกร วีสเพ็ญ ผู้บุกเบิกเรื่องนี้เล่าว่าไม้ทุกชิ้นยังคงสภาพดี)

อาคารหลังนี้นับว่ามหัศจรรย์มาก

สร้างมาเกือบร้อยปีแล้วเนื้อไม้ยังคงทนถาวร

ปลวกไม่มีมากล้ำกรายสักตัว

แม้แต่พระเพลิงก็ไม่กล้าไหม้

กลายเป็นของดีเมืองอุบลไปโดยอัตโนมัติ

ชาวเรา..ถ้าได้ไปเที่ยวอุบลอย่าลืมแวะชมนะครับ

ของเหลือไหม้ เช่นครุฑตรงหน้าจั่วศาลากลางและสิ่งของอื่นๆ

เราก็จะเก็บมาจัดแสดงไว้

ทราบเป็นการภายในว่า..

พวกมือเผาทั้งหลายมาแอบดูซากสลักหักพัง

บางคนยืนร้องไห้..ตูทำไปได้ยังไงวะ..

ความเศร้ารันทดคงติดตามหลอกหลอนไปนานเท่านาน

ใครว่า..ของหลวงตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้..เข้าใจเสียใหม่

อะไร ๆ ก็ไหม้ได้ทั้งนั้น

แม้แต่หัวใจ..ถ้าเรามองเห็นมันเป็นยางรถยนต์เก่า

อยากจะขอร้องไว้สักอย่างหนึ่ง

หัวใจแก่ ๆ เก่า ๆ ที่สวนป่าอย่าไปเผาเลยนะต๋อย..

แคว๊ก ๆ

« « Prev : โอ๊ย! หัวใจโดนเจาะ

Next : 53 ก้าวถึงเจ้าอร่อย » »