ลานสวนป่า

เมื่อชะตาชีวิตกำหนดไว้ว่าจะเป็นคนนอกระบบ ก็คงจะคล้ายๆกับคนไร้กรอบนั่นละครับ แต่ท่านไร้กรอบมีภาษีกว่าผมมากนัก ด้วยเหตุที่ผมมีต้นทุนความรู้จำกัดจำเขี่ย จึงต้องขวนขวายหาวิชาความรู้อย่างสะเปะสะปะ แต่ดูเหมือนสวรรค์ยังปราณี ทำให้มีโอกาสได้เข้าเรียนที่สถาบันพระปกเกล้า ในหลักสูตรการเสริมสร้างสังคมสันติสุข หรือเรียกชื่อย่อว่าสสสส.1 มีเพื่อนร่วมรุ่นหลายสาขาอาชีพที่ล้วนมีบทบาทหน้าที่ในระดับชั้นผู้นำ ได้รู้ได้เห็นได้เข้าใจการเรียนในระดับสูง ที่เอื้ออวยให้ผู้เรียนได้ประสบการณ์ตรง ได้อยู่ในบรรยากาศการเรียนที่ดีอย่างยิ่ง หัวใจของการเรียนคือครูที่สถาบันจัดให้ล้วนเป็นผู้มีประสบการณ์ตรงแห่งยุคสมัย นับตั้งแต่นายกรัฐมนตรี อดีตนายกฯ ผู้บัญชาการเหล่าทัพ นักวิชาการ นักวิชาชีพระดับชั้นนำของประเทศ

การสอนที่มีคุณภาพ นำไปสู่การเรียนที่มีความสุข มีการแลกเปลี่ยนความรู้อย่างเข้มข้น ได้ไปศึกษาดูงานในพื้นที่เสี่ยงภัยใน3จังหวัดชายแดนภาคใต้หลายครั้ง ไปศึกษาตามแนวตะเข็บชายแดนทุกภูมิภาค ข้ามไปลาว ไปจีน นั่งเรือท่องแม่น้ำโขงจากจีนมาขึ้นที่ท่าเชียงแสนของเมืองเชียงราย ไปอาหรับอิมิเรตส์ ไปอิหร่าน ไปดูไบที่กำลังโตพรวดพราดให้ใครๆสำลักความร่ำรวยในโลกอนาคต

(แรกๆแกล้งเมินไอติมทอด ต่อมาหม่ำซะเกลี้ยง เหตุเกิดที่ร้านไก่ตะกร้า)

ช่วงที่ตระเวนเรียนอย่างถึงพริกถึงขิงนี้ ทำให้ผมต้องพลิกล็อคมาใช้ชีวิตอยู่ในรังนกกระจอกที่มีชื่อว่าห้อง814 ถ้านับนิ้วก็เป็นระยะเวลาปีเศษการที่ได้มาอยู่ในห้องแคบๆคนเดียว ได้อยู่กับตัวเอง คุยคิดถามตัวเองอย่างอิสระ อยู่แรกๆก็ออกจะงงๆกับการปรับตัว แต่เมื่อคุ้นชินก็ปรับใจอยู่ได้เป็นปกติ บังเอิญผมวาสนาดีมาแต่ชาติปางก่อนหรืออย่างไรไม่รู้นะ ได้รับความกรุณาปราณีจากป้าแห่งชาติ พี่ป้าน้าอาซึ่งเป็นเครือญาติของคนสกุลเฮ ได้หมุนเวียนมาดูแลช่วยเหลือทุกอย่าง

บังเอิญอีกนั่นแหละ ที่ผมพอจะใช้คอมพิวเตอร์เป็นอยู่บ้าง และที่ห้องก็สะดวกในการใช้อินเตอร์เน็ท ทำให้ใช้เวลาในการเรียนกับตัวเองที่ผมเรียกว่าอิงระบบ คืออิงทุกอย่าง ไม่รู้อะไรก็ถามคนโน้นคนนี้ เรื่องที่สาหัสสากรรจ์ก็เรียนเชิญพระอาจารย์มาสอนถึงในห้อง หลวงพี่ติ๊ก พระอาจารย์Handy เจ้าลูกชายโทน เจ้าลูกชายเหน่อ ครูน่องหวาน หนูตาหวาน คุณรอกอด ท่านไร้กรอบ แห้วศรีส่งม้าเร็วมาช่วยขจัดปัดเป่าในเรื่องด่วนๆ คุณน้าแห่งชาติและลูกหลานมาช่วยจัดห้องให้ด้วยความห่วงใย แม้แต่คุณหมอจอมป่วน ก็ยังมาช่วยประกอบโต๊ะสำเร็จรูปที่เราหมดปัญญาทำค้างคาไว้ให้สามารถใช้งานได้ มองทีไรก็ยังคารวะฝีมือด้านนี้ของท่านรองนายกเทศมนตรีนครพิษณุโลกอยู่มิเว้นวาย

นอกจากไปเรียน ยังมีเรื่องที่ต้องไปโน้นนี่ในแต่ละเดือน ทำให้ใช้เวลาอยู่ในเมืองหลวงติดต่อกันครึ่งต่อครึ่งระหว่างสวนป่ากับแสงสีแห่งมหานคร มีพันธกิจต้องไปประชุมกรรมการสภามหาวิทยาลัย สภาการศึกษาแห่งชาติ กรรมการกำลังคนด้านสุขภาพแห่งชาติ นอกจากนี้ยังมีจ๊อบไปวิทยากรที่โน่นนี่บ้าง ทำให้ต้องเดินทางไปต่างจังหวัดเป็นการสลับฉาก ซึ่งกรณีหลังนี้ถือเป็นโอกาสทองที่ได้ไปเยี่ยมเครือญาติสกุลเฮ ที่ขออธิบายว่ามันเป็นความสุขที่ครบเครื่องเรื่องมิตรภาพ โดยเฉพาะการไปร่วมงานเฮฮาศาสตร์ในแต่ละครั้ง ถือดั่งว่าเราได้อยู่ในโลกแห่งความปกติสุขอย่างแท้จริง เล่าไม่ถูกหรอกนะ ไม่ลองไม่รู้ยังน้อยไป เพราะสิ่งที่ได้รับรู้รับเรื่องรับฟังรับกอด มันไม่ธรรมดาเลยจริงๆนะขอรับ เป็นความดีงามที่มนุษย์ในโลกใบนี้จะให้แก่กันได้ ผมถือว่าตนเองโชคดียิ่งกว่าโชคใดๆที่มนุษย์จะพึงได้รับ เป็นรับรางวัลชีวิตที่เปี่ยมล้นแล้ว

สิ่งเหล่านี้ทำให้ชีวิตไม่มีช่องว่าง ได้เรียนจากการทำงาน นึกๆดูแล้วอยู่คนเดียวก็ใช้ว่าจะมีเวลาว่างเปล่า แม้แต่การอ่านหนังสือมีเวลาน้อยลง คอมพิวเตอร์มาแย่งเวลาเอาไปเขียนส่วนหนึ่ง ระยะหลังมาสนใจการฝึกสมาธิ ได้อ่านหนังสือธรรมะและอ่านหนังสือหลวงพ่อกล้วย ที่ออกอุบายให้ลูกศิษย์ไปนั่งนอนฝึกจิตในป่าช้า เพื่อต้องการความสงบสงัดอย่างแท้จริง ผมพิจารณาว่า ..การที่เราอยู่ในห้องคนเดียวนี่แหละ เป็นโอกาสที่จะได้เรียนรู้ทางธรรมควบคู่กับทางโลก นอกจากสวดมนต์ก่อนนอนแล้ว ผมยังนอนทำสมาธิตอนสะดุ้งตื่นตอนละเมอด้วยนะ ถ้าปลอดจากการไปร้านไก่ตะกร้า หรือหาร้านเย็นตาโฟให้เจอแล้ว ผมยัง..

แอบเดินจงกรมในห้อง

แอบนั่งฝึกสมาธิดูลมหายใจ

ตอนนี้อยู่ในขั้น ยุบหนอ พองหนอ

ต่อไปไม่รู้ว่าจะอยู่ในขั้นอะไร

ใครอยากช่วยอยากสอนศิษย์เถื่อนคนนี้ก็ขอเชิญนะครับ

อิ อิ..

: หมายเหตุ

เรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อเป็นตัวอย่าง

ที่อยากจะขอร้องญาติแซ่เฮทั้งหลาย

..ขอได้ไหม ข้อเขียนเล็กๆน้อยความยาวประมาณนี้

ผมจะรวบรวมพิมพ์ไว้เป็นอนุสรณ์..

ถ้าเร็วได้ก็ดี เวลาวารีไม่คอยใคร

เขียนอะไรก็ได้ที่อยากจะเขียน

ถ้าไม่อยากเขียนละ

..เออ นี่แหละปัญหาใจแตก เอ๊ย! โลกแตก!!

« « Prev : เอ้าเชียร์กันหน่อย อุ้ยจะชนต้นตาล

Next : อาหม๋วยปะทะอาม่า ร้านไก่ตะกร้ากระจุย » »