จากแป้นพิมพ์ที่คอมพิวเตอร์ กดคำว่า ทำ จะเท่ากับ กดคำว่า me ในภาษาอังกฤษ
แปลกใจและสะกิดใจ ก็เลยเกิดความคิดบ้าๆ
me = ทำ
ข้าพเจ้า มีไว้เพื่อ ทำ
ถ้าจะไม่ทำ ก็ไม่ต้องมี ข้าพเจ้า
ทำ = me
ไม่ ทำ = ไม่ me
ปล่อยวาง = อนัตตา
ข้าพเจ้า คือ me ไม่ใช่ I
ยินดีต้อนรับ สมาชิกใหม่ทุกๆท่าน 
ในลานปัญญาค่ะ
ขอใช้โอกาสนี้ รวมน้ำใจในลานปัญญา อีกครั้งหนึ่ง
ข้อความใน บันทึก สไลด์เฮฮาศาสตร์ นี้ ถ่ายทอดมาจากใจ ถึง ชาวลานปัญญาทั้งใหม่ และ ดั้งเดิมค่ะ
ไม่ทราบว่าจะมีทฤษฎีของฝรั่งหรือไทย ทำโดยใคร เขียนเมื่อไร ไหมนะคะ
ป้าหวานเชื่อว่า พลังทางบวกของพวกเรารวมกัน ทำให้เกิดพลังทางบวกทวีคูณ
ซึ่งพลังนั้นสามารถนำไปสร้างสรรค์ให้เกิดประโยชน์ถูกต้องดีงามได้อีกมาก
รวมถึงเป็นแรงกระตุ้นส่งต่อไปยังเครือข่ายอื่นๆ อีกทั้งสะท้อนกลับมาเป็น
แรงเสริมให้ภายในกลุ่มเพิ่มพลังบวกอีกด้วย
ด้วยความเคารพค่ะ
เพลงกอด
กลับจากงานมินิเฮฮาศาสตร์กับฮักสคูล ที่ขอนแก่นมา มีเรื่องประทับใจมากมาย ขอบันทึกไว้ย่อๆในความอิ่มเอม เริ่มต้นด้วยการพบปะกันง่ายๆ ในบรรยากาศเป็นกันเอง ล้อมวงฟังอจ.ทางดนตรี ของฮักสคูลหลายๆท่านเล่นดนตรีแจ๊สให้พวกเราฟัง เสร็จแล้วเริ่มมีการแนะนำตัว เจ้าเป็นไผ ความน่ารัก และ ความงดงาม เริ่มเปิดฉาก
ชาวฮัก ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ที่ค้นพบความชอบที่แท้จริงของตนเองและเลือกเดินทางในทางที่ฝัน ในขณะที่ผู้บริหาร ร.ร ก็มีหัวใจเดียวกัน เขาและเธอเหล่านั้น ได้มาพบกัน ร่วมกันบรรเลงเพลงชีวิต จะดีเพียงไหนที่เราค้นพบ ได้ทำ ในสิ่งที่รัก และได้สร้างสรรความสุขนั้นให้แก่ เด็กๆ อนาคตของชาติ คนรุ่นเก่าหลายๆคนไม่มีโอกาสเช่นนั้นเลย ทั้งๆที่ทุกชีวิตมีฝัน แต่ฝันก็ถูกจำกัดในวงแคบๆ
เรื่องการศึกษาที่หลายๆคนกำลังช่วยกันคิด ช่วยกันทำ พ่อครูกล่าวว่า เด็กของเรายังขาดความรัก จึงมีปัญหาหลายๆเรื่องตามมาให้ผู้ใหญ่ตามแก้ จะแก้กันอย่างไร น่าสนใจนัก ต่างคนต่างคัน แต่การเกานั้นไม่ตอบสนองความคัน จึงไม่หายคันแม้ว่าจะเกาให้แล้ว
เพื่อนป้าหวานคนหนึ่ง สอนภาษาอังกฤษ เพราะที่ ร. ร ที่เธอไปสมัครขาดครูอังกฤษ แต่ตัวเธอนั้น เพื่อนๆรู้ดีว่า ไม่เก่งภาษาอังกฤษ ไม่ชอบภาษาอังกฤษ แต่ชีวิตก็เลือกไม่ได้ ร.รก็เลือกคนไม่ได้ คนก็เลือก ร.ร ไม่ได้ เลือกงานไม่ได้ แล้วเด็กๆเล่า…ป้าหวานเห็นจริงอย่างยิ่งที่อจ.ของฮักท่านหนึ่งกล่าวว่า ถ้าครูไม่มีความสุข จะสอนให้ นร. มีความสุข ได้อย่างไร ถ้าครูเองยังรู้สึกว่าไม่ใช่ จะบอกเด็กว่าใช่ ได้อย่างไร ถ้าครูมองไม่เห็นภาพนั้น จะอธิบายให้เด็กเห็น ได้อย่างไร
แท้ที่จริง ชีวิตทุกชีวิต ต้องการการเติมเต็มหัวใจ หิวน้ำ ให้กินข้าว ก็ใช่จะมีความสุข ได้กินแต่ไม่อิ่มในสิ่งที่หิว อจ.หมอหนึ่ง ผู้ก่อตั้ง ร.ร เล่าว่าตัวท่านเองก็รักดนตรีมาก รักมากจนแทบอยากจะเลิกเรียนแพทย์ แล้วท่านก็พบคำตอบ ว่า คนเราสามารถทำสิ่งที่รักได้มากกว่าหนึ่งอย่าง แต่ต้องมีวิธีการ ตรงนี้น่าศึกษามากๆค่ะ เราคงรอให้ คุณหมอมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดในหัวใจอีกหลายๆคนค่ะ
ก่อนลาจากกัน ชาวฮักเล่นเพลงนี้ให้ ชาวฮักและชาวเฮ ฟังร่วมกัน
ในวันนี้เรากล่าวว่า ไม่ใช่เหตุบังเอิญ ที่เราได้มาพบกัน
สถานที่นี้มีรักมากล้น ตั้งแต่เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน จนถึงวันนี้
เนื่องในวันออกพรรษาในปี 2553 นี้ ขอนำคำเทศนาของหลวงปู่พุทธทาส
มาเป็นของขวัญ ของฝาก แด่ทุกๆท่าน และเป็นสิริมงคลแก่ตนและกัลยาณมิตรค่ะ
ใครคิดอะไรบ้าง..นั่นต่างหากคือ ประโยชน์.
อุณหภูมิ และ ออกซิเจน มีผลต่อปฎิกริยาชีวเคมี และปฎิกริยาชีวเคมี มีอยู่ทั้งในธรรมชาติ ในสิ่งมีชีวิตทั้งพืชและสัตว์ เราน่าจะเอาความรู้นี้มาใช้ประโยชน์แบบเกลือจิ้มเกลือ ใช่แล้วเราสามารถสร้าง feed back ให้ร่างกายได้ แต่เราลืม และบางทีเราก็ทำไปโดยเราไม่รู้ตัว ทำด้วยความรู้สึกก่อนความรู้ ทำโดยอาจจะไม่เจตนาด้วยซ้ำไป
ลองเปลี่ยนเป็นทำด้วยสติ และทำด้วยเจตนา ดูบ้างอาจจะเกิดผลดี
ความรู้ต้องคู่กับความรู้สึก
พระไพศาล วิสาโล
นิตยสารสารคดี : ฉบับที่ 284 :: ตุลาคม ๕๑ ปีที่ ๒๔
คอลัมน์รับอรุณ : ความรู้ต้องคู่กับความรู้สึก
“รู้” กับ “รู้สึก” เป็นเสมือนฝาแฝดที่มีความสำคัญกับมนุษย์ทั้งคู่ ปัญหาที่น่าคิดคืออะไรเป็นพี่ อะไรเป็นน้อง อะไรมาก่อน อะไรมาหลัง
ทำหน้าที่ คือ การปฎิบัติธรรม
ทำทุกสิ่งบนความถูกต้อง คือ ชอบธรรม
( หลวงปู่พุทธทาส )
***************************************************************
ต้องคิดก่อนทำ แน่นอน…อยู่ๆจะทำอะไรโดยไม่คิดได้อย่างไร
ต้องทำก่อนคิด…ก็ถูกอีก…เอาแต่คิดไม่ลงมือทำ ..ก็คือฝัน
บางสิ่งต้องลงมือทำก่อนจึงจะรู้ จึงจะได้ความคิด เกิดปัญญา
ไม่มีสูตรสำเร็จ ทุกเรื่องมีส่วนประกอบ และมีความเข้มข้นที่แตกต่างกัน
คนที่เกี่ยวข้องแตกต่าง คนที่กำลังคิด กำลังทำก็แตกต่าง
ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก หรือ ทำเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่าย
มีนิทานสนุกจาก พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล ค่ะ
โชคดีที่เกิดเป็นมนุษย์ มีปัญญา
แต่โชคร้าย ถ้าไม่ใช้ความเป็นมนุษย์ให้อาหารปัญญา
ป้อนอาหารให้มาร หรือ ป้อนอาหารให้ปัญญา
ความรุนแรง ตอบด้วยความรุนแรง
จะได้ความรุนแรงรวมมากขึ้น อาจเป็นหลายเท่า
เป็นอาหารของมาร มารชอบ
จึงทำให้ สะใจ รู้สึกชนะ ข้าเก่ง สมน้ำหน้า ได้ใจ อยากจะทำอีก อยากเห็นเขาแพ้
ในขณะเดียวกัน เพิ่มความกังวล ความเห็นแก่ตัว กลัวเสียหน้า กลัวแพ้
เพิ่มความรุนแรงถ้าถูกตอบโต้ แรงมาต้องแรงกลับให้มากกว่าอีกจะได้ชนะ
ผลคือแลกกับสูญเสีย จึงไปโกรธเพิ่ม ทุกอย่างทวี ยิ่งไปไกล ยิ่งกลับยาก มารชอบ
ความรุนแรง ตอบด้วยความสงบ
จะได้ความรุนแรงลดลง ความสงบเพิ่มขึ้น
แต่ไม่เป็นอาหารของมาร มารไม่ชอบ
จึงทำให้ ไม่สะใจ หงุดหงิด เสียใจ กลัวแพ้ กลัวถูกหยาม ลังเล
ตอนนี้คือสติจะเกิดไหม ถ้าสติไม่เกิดมารชนะ
ถ้ามารชนะ กลับไปรุนแรงอีก
ถ้าสติเกิดมารแพ้ ใจเลือกสงบ ไม่เลือกแพ้ ชนะ
ไม่รุนแรง มาร..อด
สงบ … มารถูกทำลาย
ยื่นไมตรี …มารบาดเจ็บ
เสียสละ…มารตาย
เกิดความสงบ เพิ่มความสุข ลดความทุกข์
ใจสงบ เกิดเมตตา เกิดความคิดดีๆ ลดความกังวล ลดความเห็นแก่ตัว มั่นใจ
มารก็คือ กิเลส ตัณหา มานะ อัตตา
ต่อเมื่อความเป็นมนุษย์แข็งแรงขึ้น มีปัญญา
มนุษย์จึงมองเห็นทางออก ใจสว่าง ตาสว่าง
เห็นใจตน ใจผู้อื่น เห็นทางที่จะไปด้วยกัน
ทั้งหลายทั้งปวงก็เป็นสิ่งชั่วคราวทั้งสิ้น
คำสอนหลวงพ่อชา
อารมณ์ทั้งหลายที่ว่ามานี้ เหมือนกันกับงูเห่าที่มีพิษร้าย
ถ้าไม่มีอะไรมาขวาง มันก็เลื้อยไปตามธรรมชาติของมัน
แม้พิษของมันจะมีอยู่ มันก็ไม่แสดงออก ไม่ได้ทำอันตรายเรา
เพราะเราไม่ได้เข้าไปใกล้มัน งูเห่าก็เป็นไปตามเรื่องของงูเห่า มันก็อยู่อย่างนั้น
ดังนี้ ถ้าหากเป็นคนที่ฉลาดแล้ว ก็จะปล่อยหมดสิ่งที่ดีก็ปล่อยมันไป
สิ่งที่ชั่วก็ปล่อยมันไป สิ่งที่ชอบใจก็ปล่อยมันไป สิ่งที่ไม่ชอบก็ปล่อยมันไป
เหมือนอย่างเราปล่อยงูเห่าตัวที่มีพิษร้ายนั้น
ปล่อยให้มันเลื้อยของมันไปมันก็เลื้อยไปทั้งพิษที่มีอยู่ในตัวมันนั่นเอง
ขออนุญาตเอาประสบการณ์มาแบ่งปันเพื่อขยายประโยชน์นะคะ
คำถามเฮงซวย คำนี้ฟังแล้วสะดุ้ง แต่โดนใจ เหมือนลูกถึบของหลวงพ่อชา
วันนั้นเราได้เรียนรู้เรื่องการพัฒนาการเกษตร การพัฒนาชีวิต จากหัวข้อ ชำแหละครูบา
หลังจากจบการบรรยาย และมีการแสดงความคิดเห็น กันแล้ว
ป้าหวานก็เกิดอยากฟังความคิดของ อ.โสรีช์ เนื่องจากอาจารย์มีอะไรดีๆจะบอก
จะสอนเรา เยอะแยะเลย ครั้งนี้ก็เช่นกัน
ป้าหวาน: อยากให้อาจารย์อธิบายเกี่ยวกับ คำว่า พัฒนา กับ ดีแล้ว พอแล้ว ว่า
ความพอดีของมันอยู่ตรงไหน ไม่ทราบอาจารย์เข้าใจคำถามของป้าหวานไหมนะคะ
หมายถึง เมื่อไรเราจะบอกได้ว่าดีแล้ว หรือ ยังไม่ดี พอแล้ว หรือ ต้องพัฒนาอีก
อ.โสรีช์: คำถามเฮงซวย ผมไม่ตอบ
ป้าหวาน : …..…….
พี่หมอจอมป่วน : ( ช่วยแก้สถานการณ์มั้ง อิอิ ) พอดีถ้าไม่มีอะไรแล้ว ได้เวลาทานข้าวแล้ว..
อ.โสรีช์ : เอา..ผมตอบนิดหนึ่ง คืออย่างนี้นะน้องป้าหวาน บางคำถามไม่จำเป็นต้องตอบ
คำถามนี้เป็น speculation…ถ้าอย่างนี้ ..แล้วจะเป็นอย่างไร…ถ้าวันนี้ฝนตกแล้วจะ……
เป็นการคาดคะเน ( แล้วท่านก็ยกคำพระ ป้าหวานจำไม่ได้..อิอิ ) เมื่อคำถามไม่จริง คำตอบก็ไม่จริง
มันก็ไม่จริงทั้งเรื่อง
ป้าหวาน : อย่างนี้แหละคือคำตอบ นี่คือคำตอบอย่างดี
อ.โสรีช์ : ผมตอบคำถามที่น้องป้าหวานไม่ได้ถามแล้วกัน
ป้าหวาน : ขอบพระคุณอาจารย์ค่ะ (ยิ้มแป้น )
อาจจะถ่ายทอดไม่ครบ ไม่ตรงกับคำพูดทั้งหมดนะคะ
บางคำตอบเมื่อถึงเวลาจึงมีคำตอบ
เราคิดอย่างโน้น อย่างนี้ ไป ก็ยังไม่รู้แน่อยู่ดี
คราวนี้ รู้จักหรือยัง คำถามเฮงซวย.
