ลาน ณกานดา

สิ่งที่ได้จากสวนป่าคราวนี้มากมายคงบอกกล่าวได้ไม่หมด

การถ่ายทอดความในใจที่คิดว่าเป็นประโยชน์
ยังมาติดตรงที่ประโยชน์ในใจของคนแต่ละคนไม่ใช่สิ่งเดียวกัน

อย่างไรก็ตามการวางเป้าหมายของการให้อาจจำเป็นทางรูปธรรม
เราอาจต้องการสัมผัสได้ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย เพื่อยืนยันการสัมผัส
แต่การสัมผัสได้ด้วยใจนั้นยิ่งใหญ่กว่า
ถ้าไม่มองข้ามคงเกิดผลดีมากขึ้น
ผู้ให้และผู้รับ สลับที่กัน ตลอดเวลา

เรื่องการเรียนรู้ ผู้สอน สิ่งที่สอน เป็นองค์ประกอบหลัก
แต่อีกองค์ประกอบหลักที่สำคัญที่สุดคือ ผู้เรียน
ถ้าคนเรียนเรียนด้วยใจที่เปิดกว้าง มีแรงดึงดูด
แม้ไม่ได้สอน แม้ไม่มีเค้าโครงเรื่อง มาก่อน
ก็สามารถรับ และเก็บเกี่ยวทุกสิ่งในเวลานั้นๆ
มาสอนตัวเอง มาเพิ่มพูน พัฒนาสมอง จิตใจ ตน

เหมือนที่พี่หมอจอมป่วนกล่าวว่าได้เติบโต
คิดเหมือนพี่หมอค่ะ รับเอาเรื่องราวต่างๆมาพัฒนาตัวเอง
รับเอาความดี ความเป็นอย่างนั้น
มาพิจารณาแล้วดึงออกมาใส่เข้าไปในหมวดพัฒนาตน

เรียนรู้จากสิ่งที่เกิด เรียนรู้จากคน เรียนรู้จากการปฏิสัมพันธ์
อาจบอกได้ว่า ไปสวนป่า..ใครจะได้อะไร..
คนๆนั้นเป็นคนทำให้ได้ หรือไม่ได้
การเรียนจากอาจารย์ วิทยากรท่านต่างๆนั้นให้มากอยู่แล้ว
การเรียนจากการเรียน ยิ่งได้เพิ่มอีก
การเรียนจากสิ่งที่ไม่ได้สอน ยิ่งได้เพิ่มอีก
การเรียนจากสิ่งที่เกิดรอบตัว ยิ่งได้เพิ่มอีก

บทเรียนจากสวนป่าคราวนี้ก็หลากหลาย ได้เอ๊ะ ได้คิด ได้รับ หลายเรื่อง
ทุกครั้งที่เราผ่านเรื่องราวเฉพาะหน้า สิ่งที่เรารับ สิ่งที่เราให้
มี หลายมุมเสมอ มุมที่เราเห็น มุมที่คนอื่นๆเห็น และมุมรวม ที่นำมาประกอบกัน
ทุกสิ่งมีใจเป็นประธาน ที่ชัดเจนอย่างหนึ่งคือ ใจของชาวเฮนั้นมีหลายอย่างตรงกัน
ผูกพัน กันแบบหลากหลาย เราพร้อมจะปรับตัว จับกันด้วยมือเดียว ซ้าย หรือ ขวา
จับกัน 2 มือ หรือ จับกันด้วยใจ แน่นๆ หรือ หลวมๆ ได้ตลอดเวลา
สิ่งหนึ่งที่คิด ที่พบ คือ ความเร็ว ใครที่ตระหนัก ค้นพบ และปรับสมดุลย์ได้เร็ว
ทักษะนั้นจะมีค่าบวกต่อตนและต่อกลุ่ม ดังนั้นสิ่งที่เรารับจะมาแบบไหน
เราจะเอ๊ะ จะเอ๊าะ จะอึ้ง เป็นเรื่องธรรมดา เราจะชอบไม่ชอบ เป็นธรรมดา
แต่ที่พิเศษ ทำธรรมดาให้พิเศษ คือ พัฒนาการของเราต่อสิ่งนั้นๆ

No related posts.

« « Prev : เงิน..เป็นวัตถุเริ่มต้น….

Next : ความสุขที่ไม่มีพิษภัย » »