ขำ ขำ จากหงสา
อ่าน: 1317
ท่านนคร (หัวหน้างานชาวหลวงพระบาง) โทรศัพท์หาเพื่อนร่วมงาน ” ท่านอยู่ไส”
ท่านประณต (หัวหน้างานชาวบางกอก) “ผมรออยู่ที่บ้านทำอิฐ”
ท่านนคร “บ้านทำอิด…แม่นบ้านหานนี่บ่” (บ้านหานเป็นหมู่บ้านแรกที่ออกจากแคมป์ไปก็เจอ)
ท่านประณต “ปล่าวครับท่าน ผมรออยู่ที่บ้านทำอิฐ”
ท่านนคร “ฮ่วยกะบ้านทำอิดกะแม่นบ้านหานนี่ล่ะหวา” (คำลาว บ้าน คือหมู่บ้าน ทำอิด แปลว่า อันแรก ครั้งทำอิด แปลว่าครั้งแรก)
ท่านประณต “ผมรอท่านอยู่ที่เรือนท้าวไซพอนที่มีเตาเผาอิฐ ที่เราจะไปจ่ายเงินเขาไงครับท่าน”
ตะแลม ๆ ๆ ๆ
อาจานเปลี่ยน “คำหมั้นคาบนี้เอื้อยเลี้ยง(แม่ครัว)เฮดหยังให้กิ๋น”
คำหมั้น “คั่วหมูกะทิอาจาน” อ้อ พะแนงหมู
มื้อต่อมา “แกงผักบุ้งกะทิอาจาน” อ้อ…แกงเทโพ
มื้อต่อมา “คั่วเฝอยองหน้าด้วยคั่วผักกาดอาจาน” อ้อ..วันนี้มีก๋วยเตี๋ยวราดหน้า
มื้อต่อมา “มื้อนี้น้องห่อข้าวเหนียวแจ่วบ่ะกอกกับซิ้นหลอด(เนื้อแดดเดียว)มากินอาจาน บ่กินมันแล้วข้าวฟรีอยู่นี่กินบ่แซปห่อมากินเองดีกว่า”
ตะแลมๆ ๆ ๆ
ขำขันสองเรื่องนี้สอนว่า “อย่าคิดว่าเหมือนกัน อย่าคิดว่าพูดภาษาเดียวกัน แต่ในความเหมือนมีความต่าง” คริ คริ