ลานเด็กเหน่อ

…..ตลอดระยะเวลา ๑๘ ปีที่ลืมตาดูโลก…ไม่ว่าวันไหนๆ…ไม่เคยมีวันใดที่คุณแม่ไม่ใส่ใจลูกคนนี้….มีคำกล่าวมากมายว่า รักใดใด มิเทียบเท่ารักของแม่ที่มอบให้ลูก…น้องจิก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้…

…..พอถึงวันแม่…ทุกคนก็จะให้ความสำคัญกับแม่เป็นหลัก….ส่วนใหญ่ก็จะเขียนบันทึกที่เกี่ยวกับความรักของแม่….แต่สำหรับน้องจิแล้ว…วันนี้ถือว่าเป็นวันธรรมดามาก ไม่ได้พิเศษไปกว่าทุกวัน…เพราะความรัก ความห่วงใยที่น้องจิมีต่อแม่..ก็มีอย่างนี้สม่ำเสมอ ไม่เคยลดน้อยลง…

…..สองมือแม่ที่คอยอุ้มชูน้องจิมาตั้งแต่น้องจิลืมตา มาวันนี้มือคู่นั้นก็ยังอุ้มและมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้น้องจิมิเคยเปลี่ยนแปลง

…..สองตาแม่  ที่สอดแทรกความห่วงใย ความหวังดีให้น้องจิเป็นแววตาที่มองแล้วรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ตาคู่นั้นแหละ คือหัวใจของแม่โดยแท้

…..วันนี้น้องจิเดินทางกลับจากมหาวิทยาลัย  น้องจิทำของขวัญมาให้แม่  แต่ชีวิตของน้องจิเติบโตมาได้ มิเพียงแค่สองมือแม่เท่านั้น แต่ชีวิตน้องจิมีอีกหลายมือที่คอยอุ้มอยู่จนน้องจิมีถึงทุกวันนี้

…..ทุกครั้งที่น้องจิเขียนบันทึกเกี่ยวกับวันแม่…ก็จะขาดป้าไม่ได้….ทุกวันนี้ ผู้ที่มีศักดิ์เป็นป้าน้องจิ ….น้องจิไม่เคยเอ่ยปากเรียกว่าป้าสักคำ…เพราะน้องจิใช้คำเรียกว่า แม่  มาตลอดดังนั้น น้องจิมิได้มีแม่ผู้ให้กำเนิดเท่านั้น ยังมีแม่ผู้คอยถนุถนอมน้องจิอีกด้วย

……ขอบคุณสวรรค์ที่บันดาลให้ฉันได้อยู่กับแม่

……ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งรักแท้มาให้ฉัน

……ขอบคุณสองมือที่โอบอุ้มคุ้มชีวัน

……อุ่นในรักยังคงมั่น ให้แด่บรรดาแม่ของน้องจินั้น  มีความสุขทุกวันคืน

……..แม่ครู ผู้มอบวิชาความรู้  ฝึกให้กางปีกใช้ชีวิต…บินอยู่ในสังคมอย่างกล้าหาญและมีคุณค่า

……..แล้วอย่างนี้ คำว่าแม่ จะไปจบที่ตรงไหน ในความรู้สึกของน้องจิแล้ว คำว่า แม่ไม่มีคำบรรยายหรือประเมินค่าได้  มันคงจะเป็น อินฟินิตี้ ในความรู้สึก

…….ขอให้ทุกวัน เป็นวันของแม่ และของทุกๆคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ทุกคนนับถือ สิ่งประเสริฐที่ทุกคนยอมรับ จงมาอยู่กับ “แม่” ทุกคืนวัน

อยากบอกว่า ” รักคุณแม่ทุกวัน ไม่เว้นเสาร์ อาทิตย์ และวันหยุดราชการ นะคะ “