ลานเด็กเหน่อ

สวัสดีเจ้าค่ะทุกๆท่าน….บันทึกนี้ น้องจิขอมอบให้กับน้องชายสุดที่รักของน้องจิ….ซึ่งนับจากที่น้องโย่ได้ก้าวเข้ามาในโลกแห่งมิตรภาพแห่งนี้…น้องจิสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของน้องโย่ได้ชัดเจนเลยเจ้าค่ะ….

               น้องโย่มีความคิดและใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นได้ดีขึ้น……เพราะน้องโย่ได้เรียนรู้ชีวิตจากทุกๆท่านที่คอยเข้ามาให้กำลังใจน้องโย่ตลอด….

                น้องจิกลับจากมหาวิทยาลัยก็หอบการบ้านอันมากมายมาด้วยตลอด….น้องโย่ก็จะคอยมาป่วน เอ๊ย คอยมาชะแง้เผื่อมีอะไรให้ช่วยได้บ้าง….แต่โย่เอ๋ย ช่วยอะไรไม่ได้เลยน้อง ต้องพึ่งตนเองล้วนๆ…..เห็นรูปน้องชายคนนี้ไถนา..ยิ่งรู้สึกว่า โชคดีนักที่มีน้องที่น่ารักอย่างนี้…..น่าสนุกดีเหมือนกัน อิอิ

                 เนื่องจากน้องจิร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าไหร่….จึงต้องกินยาอยู่ตลอด…น้องโย่จะคอยตักน้ำใส่แก้วมาให้น้องจิเพื่อเตรียมกินยา….น่ารักมากๆค่ะ …..ติดอยู่นิดเดียว ตรงที่ ติดโทรทัศน์…อิอิ

                 ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่คอยช่วยกล่อมเกลาและให้กำลังใจให้ความเมตตาน้องโย่เสมอมานะค่ะ…..

                 ***** พี่ก็อยากฝากให้น้องโย่ตั้งใจเรียนให้เต็มที่ เป็นเด็กดี เพื่อโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ที่ดี เผื่อสักวัน เราสองคนพี่น้องจะช่วยอะไรในสังคมได้บ้าง  ถึงไม่ได้ช่วยเรื่องใหญ่โต แต่ก็ขอเป็นแรงน้อยๆแรงหนึ่งที่จะช่วยขับเคลื่อนสังคมของเราให้เจริญไปข้างหน้าได้บ้าง……จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด พี่จะคอยเป็นกำลังใจให้น้องเสมอ รักน้องเสมอนะ จุ๊บๆๆ *****

« « Prev : ฉันเยาว์…ฉันเขลา…ฉันทึ่ง

Next : โอบกอดจันทรา » »