ลานเด็กเหน่อ

คิดถึงเพื่อนรัก…อยากเจออีกจัง…อิอิ

                สวัสดีเจ้าค่ะ….วันนี้น้องจิไปทำบุญมาด้วยเจ้าค่ะ…เผื่ออะไรๆจะได้ดีขึ้น…ตื่นมาแต่เช้า…พี่นาปลุก..รอบแรกพี่นาสะกิดน้องจิก็ตื่น…แล้วบอกให้พี่นาไปอาบน้ำก่อน..(ความจริงน้องจิอยากนอนต่ออีกหน่อย 555++)…พอพี่นาอาบน้ำเสร็จก็มาปลุกน้องจิอีกรอบเพื่อไปทำบุญกัน

                น้องจิ พี่นา น้องโย่ กับคุณป้าก็ไปทำบุญกันในตอนเช้า…ดวงน้องจิเริ่มมาแล้วเจ้าค่ะ….พี่นากับเจ้าโย่ชวนน้องจิไปซื้อไอติมกินกัน…ไปซื้อคนละแท่ง…ปรากฏว่า น้องจิได้ไม้ฟรี 55++…น้องจิเลยได้กินไอติม 2 แท่งเลยแต่กินไม่หมดให้เจ้าโย่ช่วยกิน ดวงดีอันแรก มาแว้วววววววว…..

                 พอน้องจิมาเปิดคอม…ความจริงเน็ตน้องจิยังใช้ไม่ค่อยได้…วันนี้เปิดอ้าวเน็ตเล่นได้ อ้าวดวงเริ่มดี…พอเปิดงานดู..ป๊าดดดดดดดดดดด เจองานซี 8 ที่มันหายไป 555++ เริ่มดวงดี….วันนี้ดีจริงๆ…พอมาเปิดไฟล์อัลบั้มดูก็ปรากฏว่าเจอภาพเพื่อนรักของน้องจิ…คิดถึงอย่างแรง

                อ้าย  ออย  ฝ้าย  น้องนีน่า น้องไผ่ …..เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกน๊า…อยากให้ถึงเฮฮาศาสตร์ 6 ไวๆจังเลย น้องจิจะได้เจอเพื่อนๆ อิอิ คิดถึงๆๆๆ อ้ายโทรมาหาน้องจิบ่อยอยู่เหมือนกัน แต่ออยน้องจิไม่ค่อยได้คุยเลย ส่วนฝ้ายก็เงียบไปเลย ลุงสิงห์จ๋า น้องจิฝากความคิดถึง ถึงฝ้ายด้วยนะค่ะ…..อิอิ 

          วันเวลาเนิ่นนานเท่าไหร่….ความผูกพันในหมู่มิตรก็ยิ่งล้นเหลือ….เมื่อไหร่จะได้เจอกันจ๊ะเพื่อนจ๋า…(อันนี้คงต้องขึ้นอยู่กับผู้ใหญ่ซะแล้วววว อิอิ)…แต่เดี๋ยวก็คงจะได้เล่นด้วยกันอีก…..อิอิ

            ทุกท่านเจ้าขา…ตอนนี้บ้านน้องจิมีผลไม้เยอะเลยเจ้าค่ะ….เอามาให้ดูเรียกน้ำย่อยกันไปก่อน อิอิ

                  อิอิ…น้องจิกำลังสนุกกับการตกแต่งบันทึกเจ้าค่ะ อย่าพึ่งตาลายกันนะเจ้าค่ะ …อิอิ รักและคิดถึงทุกๆท่านเจ้าค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ—–>น้องจิ

เรียนรู้จากคนรอบข้าง..ด้วยมิตรภาพที่ซึ้งใจ

                 รากฐานของตึกคืออิฐ  รากฐานของชีวิตคือการศึกษา…อนาคตของเด็กไทยทุกวันนี้ทุกท่านอาจจะคิดว่าเป็นเพราะว่า…เด็กจะต้องเรียนหนังสือมีการศึกษา…แต่สำหรับน้องจิเอง…อนาคตของน้องจิไม่ได้อยู่ที่การศึกษาเพียงอย่างเดียว…แต่น้องจิจะต้องลงมือปฏิบัติจริงได้ด้วย….

                 สมมติว่าเราขับรถไปแรงเร็ว…เกิดเหตุกระทันหันที่จะต้องเบรคเพื่อไม่ให้รถไปชนกับคันข้างหน้า…เราคำนวณได้ว่าจะต้องเหยียบเบรคด้วยความเร็ว 10 m/s แต่เราไม่รู้ว่าเบรคมันเหยียบตรงไหน….ก็คงช่วยอะไรไม่ได้……

                  การเรียนรู้ของเรา..เราก็ต้องเรียนรู้ให้เป็นธรรมชาติ…เป็นตัวของเราเอง…จำเป็นไหมที่จะต้องเปิดหนังสืออยู่ตลอดเวลา…คำตอบของหนูคือ ไม่จำเป็นค่ะ…เพียงแค่เปิดใจ เราก็สามารถเรียนรู้ได้แล้ว…ถ้าเราเปิดใจที่จะเรียนรู้ เพียงก้าวออกจากประตูบ้านก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ให้เราเรียนรู้มากมาย

                 นอกจากเราจะเรียนรู้ในสิ่งที่เป็นวิชาความรู้เพื่อการพัฒนาตนเองแล้ว…เราจะต้องเรียนรู้วิชาดุ๊กดิ๊กศาสตร์ด้วยเจ้าค่ะ….ดุ๊กดิ๊กศาสตร์คืออะไร..ดุ๊กดิ๊กศาสตร์ก็คือวิชาที่สร้างกำลังให้หัวใจของเราไงเจ้าค่ะ…อิอิ

                  เมื่อวานนี้มีรุ่นน้องจากโรงเรียนบางลี่วิทยา…มาให้น้องจิช่วยพาไปสอบวิชาเฉพาะที่โรงเรียนฤทธิยะวรรณาลัย…ถามว่าน้องจิเคยไปไหน ก็ตอบได้อย่างมั่นใจว่า เคยแน่นอนเพราะน้องจิก็ไปสอบที่โรงเรียนนี้เหมือนกัน..แต่ถ้าถามว่าจำทางได้ไหม..ก็ตอบอย่างมั่นใจเลยว่า หลับตลอดทางไม่ได้มองทางอะไรเลย 555++…แต่จะให้น้องจิไปเป็นเพื่อนอ่ะไปได้แน่นอน จะพยายามศึกษาเส้นทางให้ เพื่อเป็นกำลังใจให้น้องๆที่น่ารักในการสอบ

                    มีพ่อของน้องคนหนึ่งขับรถไป….น้องจิแทบนั่งไม่ติดรถเลยเจ้าค่ะ เหยียบทีหนึ่ง 130 km/h…หายใจไม่ทั่วปอดเลยค่ะ ต้องเกร็งอยู่ตลอด..แผนตอนแรกที่น้องจิจะบอกก็คือให้เลี้ยวทางช่องนพวงศ์เพื่อเข้าปทุมธานี…แต่พ่อน้องเขาขับไวจนน้องจิบอกทางไม่ทันเลยไปเลย…ที่นี้ก็ต้องหาทางกันใหม่ซิเจ้าค่ะ แล้วไม่มีใครรู้ทางด้วย..นั่นๆๆ งานเข้าแล้ว..น้องจิก็บอกทางไปตุ้มๆต่อมๆ..จนไปถึงสนามบินดอนเมือง เลี้ยวเข้าไปในสนามบินเลยเจ้าค่ะ ป๊าดดดดดดดดดดดดด…เจอทหารขวักมือเรียก ถือปีนยาวเหยียดเลย ถามว่า จะไปไหนน้องจิก็เลยบอกว่า จะไปสอบวิชาเฉพาะค่ะ เขาก็ถามว่า ที่ไหน น้องจิก็บอกโรงเรียนฤทธิยะวรรณาลัย..เขาเห็นน้องจิกับน้องๆใส่ชุดนักเรียนไปก็เลยให้ผ่านได้…และแล้วก็เจอโรงเรียนฤทธิยะวรรณาลัยจนได้…งานนี้พาน้องๆไปถึงยังจุดหมายสำเร็จ ….น้องๆก็ให้น้องจิติวให้นิดหนึ่ง แล้วน้องจิก็พาน้องๆไปกินข้าว

                     และแล้ว ” วิชาหัวใจศาสตร์ ” ก็เกิดขึ้นเจ้าค่ะ….น้องจิโทรหาครูโย่ง…ครูโย่งก็มาหา…สักพักพี่นาก็ตามมา….ถามว่า ครูโย่ง กับ พี่นา มาทำไม…คำตอบง่ายๆก็คือมาเพราะ วิชาหัวใจศาสตร์นี่แหละเจ้าค่ะ….มิตรภาพที่หาไม่ได้อีกแล้ว….น้องจิยังเชื่อกับคำที่กล่าวว่า ” ก่อนที่เราจะได้ความรักจากคนอื่น เราจะต้องมอบความรักให้คนอื่นก่อน “….

                     ถามว่า ..ทำไมญาติๆใน gotoknow ถึงรักกัน…แถมบ้าหรือเปล่า เจอกันต้องกอด…คำตอบก็คือ…” ถึงเค้าจะบ้า ก็บ้าเพราะรักนะจ๊ะ “…..พวกเรามีความผูกพันกันเหมือนว่า ” ชาติที่แล้วสร้างเวรสร้างกรรม ” เอ๊ย ” ทำบุญมาด้วยกัน ” ชาตินี้ก็เลยได้เกิดมาพบเจอกันอีกครั้ง สวรรค์บันดาลเจ้าค่ะ….

                                      พาลิงทัวร์……จนแทบจะหมดแรง ….อิอิ

                     ครูโย่งงานเข้าอยู่เป็นเพื่อนน้องจิได้แปปหนึ่ง…พี่นาอาสารับเลี้ยงเด็กคนนี้ต่อไป..น้องจิไม่ค่อยได้เข้ากรุงเทพฯมากนัก..พี่นาเลยพาน้องจิไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆที่พอจะไปได้ภายในวันเดียว….พี่นาพาน้องจิไปเที่ยวสวนจตุจัก บรรยากาศดีมากเจ้าค่ะ ได้พายเรือเล่นด้วย แต่ว่าเจ้าเรือน้อยเนี่ย พายเท่าไหร่ ก็วนอยู่ที่เดิม แถมอยู่กลางคลองอีกต่างหาก คนข้างคลองช่วยลุ้นใหญ่เลยว่าจะพายเข้าฝั่งได้หรือเปล่า ในที่สุดก็ถึงฝั่ง 55555++…แล้วพี่นาก็พานั่งรถไฟใต้ดินด้วยค่ะ น้องจิไม่เคยนั่งเลย ครั้งนี้ครั้งแรก ตื่นเต้นๆๆ อิอิ

                      พอเที่ยวสวนจตุจักรให้อาหารนก  อาหารปลาเสร็จแล้ว พี่นาก็พาน้องจิไปมหาวิทยาลัยรัตนบัณฑิต…หรือที่เรียกกันว่า RBAC นั่นแหละเจ้าค่ะ….ได้ถ่ายภาพเป็นที่ระทึก เอ๊ย ระลึกด้วยเจ้าค่ะ แล้วพวกเราก็ไปร้องเพลงกัน…..ร้องเพลงจบประมาณ 4 โมงกว่าๆ ป๊าดดดดดดดด ต้องรีบกลับบ้านเดี๋ยวรถหมด…

                       ขากลับนี่ไม่เหมือนขาไป…ขาไปชุดนักศึกษาเรียบร้อย ขากลับพี่นาให้เปลี่ยนชุดเป็นชุดธรรมดา 5555+++….พี่นาไม่ปล่อยให้น้องจิกลับคนเดียวค่ะ พี่นาเก็บเสื้อผ้ามากับน้องจิด้วย อิอิ วันนี้น้องจิเลยเป็นไกท์พาพี่นาทัวร์สุพรรณบ้าง อิอิ

                       สายใยที่ผูกพันกันเป็นสายโซ่ในโกทูโนว์นี้…ยากที่จะหาได้อีกแล้วเจ้าค่ะ….ตอนนี้ภูมิอากาศแปรปรวนขอให้ทุกท่านรักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ…รักและเป็นห่วงทุกๆท่านเจ้าค่ะ…..

                        ใครเป็นคนสอน ” วิชาหัวใจศาสตร์ “……มันขึ้นอยู่ความหัวใจของแต่ละคนเจ้าค่ะ พี่น้อง อิอิ

                       เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ……——> น้องจิ ^_^

น้องเอ๊ย…หลงทางอย่าโทษกันนะ อิอิ

                          ฉันโทรมาเพื่อจะบอกว่ารัก…ถึงเวลาที่ต้องบอกสักที…..(ไม่ใช่น้องจิจะไปบอกรักใครหรอกเจ้าค่ะ)…ก็เจ้าน้องในโรงเรียนบางลี่วิทยานะซิเจ้าค่ะ…โทรเข้ามาหาน้องจิ….เสียงท่าทางกังวลใจ…น้องจิก็เลยถามไปถามมา…ก็จับคำพูดได้ว่า

                         พี่จิ…วันที่ 12 พี่จิว่างเปล่า…พาหนูไปสอบวิชาเฉพาะที่โรงเรียนฤทธิยะวรรณาลัยหน่อยได้เปล่า…..หนูไปไม่ถูก….

                          น้องจิก็เลยตอบด้วยความมั่นใจว่า ….พี่อ่ะว่างวันที่ 12 ไปเป็นเพื่อนได้….แต่เรื่องทางนี้คิดหนักเลยน้องเอ๊ย…..เดี๋ยวพี่จะลองศึกษาเส้นทางให้แล้วกัน….

                         อันที่จริงตอนน้องจิสอบวิชาเฉพาะน้องจิก็สอบที่โรงเรียนฤทธิยะวรรณาลัยเหมือนกันเจ้าค่ะ…แต่ตอนนั้น คุณพ่อน้องจิพาไปสอบ…น้องจิก็นั่งหลับไปตลอดทางเลย รถจอดอีกทีก็ถึงโรงเรียนฤทธิยะวรรณาลัยแล้ว ไม่ได้มองทางเลย…..ดูได้จาก ที่นี่  เจ้าค่ะ……อิอิ

                                        แก๊งน้องจิ ตอนม.6 อิอิ

                            สงสารน้องก็สงสาร …จะพาไปก็ยังไง ยังไงอยู่…ตัวเองก็ยังเอาตัวไม่รอด จะพาน้องๆไปรอดหรือเปล่าก็ไม่รู้…..ปรึกษากับคุณแม่…คุณแม่บอกว่า ก็ไปให้ถึงสะพานใหม่ก็คือถึงแน่ๆ….ดังนั้น พรุ่งนี้ น้องจิกับน้องๆจะออกเดินทางตั้งแต่ ตี 5..เพื่อเดินทางไปโรงเรียนฤทธิยะวรรณาลัย…เชื่อได้ว่า บุคคลที่จะพาไปได้ก็น่าจะเป็นครูโย่ง 5555++

                                      เดี๋ยวพาน้องๆ ขี่ควายไปก็ได้ อิอิ

                            แต่ก่อนจะไปถึงจุดที่ครูโย่งจะพาไปนี่สิค่ะ น้องจิจะไปตรงไหน น้องจิคิดว่า น้องจิจะต้องไปทาง ลาดบัวหลวง…แล้วไปที่นพวงศ์…เลี้ยวไปทางปทุมธานี..ไปรังสิต…เลี้ยวไปสี่มุมเมือง….แล้วตรงไปที่ท่าอากาศยานอะไรสักอย่าง…จำได้ว่าโรงเรียนฤทธิยะวรรณาลัยต้องไปเลี้ยวตรงสะพานลอยอ่ะเจ้าค่ะ 5555++…

                           ท่านใดรู้เส้นทาง ช่วยบอกน้องจิหน่อยนะค่ะ พรุ่งนี้น้องจิต้องพาน้องๆไปเจ้าค่ะ ซึ่งน้องจิก็ไม่เคยเหมือนกัน …ให้เด็กที่ไม่เคยจำทาง พาเด็กที่มีภารกิจสำคัญของชีวิตการศึกษาไปซะด้วย เดี๋ยวก็เป็นเรื่อง….

                            น้องๆเขาจะต้องสอบวิชาเฉพาะกันประมาณ 8 โมงครึ่งค่ะ แต่อยากให้น้องๆถึงเร็วๆหน่อย เพื่อที่จะปรับสภาพ เปลี่ยนสี อิอิ กับบรรยากาศ สถานที่ชอบ สักหน่อย ……

                            พรุ่งนี้ต้องสนุกแน่ๆเลย ไม่รู้น้องจิจะพาหลงทางหรือเปล่า อ้าว!! สู้ๆๆ…..ขอบใจน้องๆที่ไว้วางใจพี่ให้พี่นำทาง…อยากจะบอกว่า ” ไม่รู้อะไรซะแล้ว ถามใครไม่ถาม มาถามพี่ “….อิอิ