ลานจอมป่วน

ความยั่งยืน (Sustainable)

การจะทำสิ่งใดให้เกิดความยั่งยืน ไม่ใช่การหาวิธี หากิจกรรมหรือพิธีกรรมที่จะทำให้เกิดความยั่งยืน แต่เป็นการปรับเปลี่ยนวิธีคิดที่จะยอมรับให้มีการเปลี่ยนแปลงที่ต่อเนื่อง ไม่ใช่คอยหากิจกรรมที่เป็นการเปลี่ยนแปลงทีละเรื่องทุกสองสามปี

คนเราถ้าเข้าใจว่า การทำงาน การใช้ชีวิตและการเรียนรู้เป็นสิ่งที่ต้องทำควบคู่กันไปตลอดชีวิต และทำงานเป็น ใช้ชีวิตเป็น เรียนรู้เป็นก็จะเปลี่ยนแปลงหรือพัฒนาตัวเองอยู่ตลอดเวลา

ดูง่ายๆว่าเรียนรู้เป็นไหม? ทำงานเป็นไหม? ใช้ชีวิตเป็นไหม? ให้สังเกตว่ายังเรียนรู้อะไรเพิ่มเติมไหม? ก้าวพ้นงานประจำได้ไหม? ก้าวพ้นการใช้ชีวิตประจำวันได้ไหม?

คนที่เรียนรู้เป็นจะสนใจสิ่งต่างๆรอบตัว ไปจนถึงที่ไกลๆตัว เพราะทุกสิ่งเกี่ยวข้องสัมพันธ์กันหมด ที่เรียกว่าปรากฏการณ์ผีเสื้อกระพือปีก สนใจในวิชาชีพตัวเอง สนใจด้านสังคม การเมือง เศรษฐกิจ และด้านจิตวิญญาณ หรือที่เรียกว่ามีสุขภาพดีจะรวมทั้งมิติ กาย (จิต)ใจ สังคม และปัญญา

การก้าวข้ามพ้นงานประจำหมายความว่ายังวุ่นวายอยู่กับงานประจำจนโงหัวไม่ขึ้นหรือไม่? เพราะเป็นอาการหนึ่งของขยันไม่เข้าท่า (ขยันโง่ๆ) คือมัววุ่นวายอยู่กับกิจกรรมที่ไม่มีประโยชน์หรือมีประโยชน์น้อย บางครั้งอาจเป็นกันหมดหรือเกือบหมดองค์กร หรือแม้แต่ประเทศ

พอจะมีการพัฒนาองค์กรหรือบุคคลากร ก็มักจะได้ยินเสียงบ่นว่า งานยุ่ง ไม่มีเวลา เสียเวลาเร่งงานที่ค้างดีกว่า แล้วก็วนเวียนอยู่กับการทำผิดซ้ำซาก มัวแต่ขยันไม่เข้าท่า เล่านิทานคนตัดไม้ให้ฟังก็ไม่เข้าใจ

บางครั้งก็อุตส่าห์กัดฟันพัฒนาบุคลากรและองค์กรแล้ว ก็ยังทำไปผิดทาง ผิดวิธีอีก เลยยิ่งวุ่นวาย ยิ่งเครียด ไม่เกิดความก้าวหน้าขึ้นเลยก็มี แย่ทั้งคนและองค์กรแถมยังไม่เอะใจอีก

การก้าวพ้นงานประจำหมายความว่า สามารถจัดลำดับความสำคัญของงานประจำ ทำอย่างมีประสิทธิภาพระดับหนึ่ง มีเวลาว่างพอที่จะพัฒนาบุคคลากรและองค์กรเสมือนหนึ่งเป็นส่วนหนึ่งของงานประจำ ไม่ใช่เป็นกิจกรรมที่มารบกวนงานประจำ แต่เป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องทำต่างหาก และถ้าทำถูกทางแล้ว บุคลากรก็จะมีความสุขกับการทำงาน มีประสิทธภาพมากขึ้น องค์กรก็มีความเจริญก้าวหน้า

การก้าวพ้นชีวิตประจำวันก็หมายถึงการใช้ชีวิตวันๆหนึ่งอย่างมีความสุขและมีความหมาย และมีเวลาพอที่จะเรียนรู้ พัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่อยู่แบบมึนๆไปในแต่ละวัน ไม่มีเวลาเหลือที่จะพัฒนาตัวเอง (ไม่ต้องพูดถึงช่วยเหลือผู้อื่นหรือสังคมเลย) วันวันนึงก็เอาแต่วีนแตก นั่งทุกข์

องค์กรก็เหมือนกัน

ถ้าองค์กรก้าวพ้นงานประจำได้ ก็จะทำงานประจำได้อย่างมีประสิทธิภาพ มีเวลาพัฒนาบุคลากร บุคลากรก็จะมีความสุข องค์กรมีความก้าวหน้า

การสังเกตดูองค์กรก็ง่ายๆ

มีแบบเฉื่อยๆ อยู่แบบไม่ค่อยมีการประชุม ไม่ค่อยมีการพัฒนาบุคลากร กลัวการเปลี่ยนแปลง(ลึกๆ) อยู่กับความสำเร็จหรือความรุ่งโรจน์ในอดีต

หรือเป็นแบบคล้ายๆจะมีการเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่ มีการประชุม การอบรมพัฒนาบุคลากรวุ่นวายไปหมด แต่ไม่เห็นดีขึ้นเลย คนในองค์กรก็เครียด องค์กรก็แย่ลงๆ

หรือจะเป็นแบบที่ทำงานประจำได้อย่างมีประสิทธิภาพ มีเวลาพัฒนาบุคลากรอย่างสม่ำเสมอ คนในองค์กรมีความสุข องค์กรมีความก้าวหน้า ซึ่งจะต้องทำให้คนในองค์กรเห็นสภาพของโลกแห่งความเป็นจริง ติดตามการเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยี การเปลี่ยนแปลงระดับโลก ปัญหาการเมือง เศรษฐกิจและสังคม นโยบายระดับประเทศ ฯลฯ ไม่ใช่สนใจแต่เรื่องภายในองค์กรเท่านั้น

องค์กรที่เรียนรู้เป็น ก็จะมีการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงด้วยตัวเองอย่างต่อเนื่อง ไม่ใช่มีการเปลี่ยนแปลงเป็นครั้งคราว รอจนมีวิกฤตจึงจะมีการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง หรือรอจนกว่าจะมีหน่วยเหนือหรือรัฐบาลสั่งการให้ทำการเปลี่ยนแปลงแล้วสักพักหนึ่งก็เลิกทำ

ตัวท่านและองค์กรของท่านเป็นแบบไหน? อิอิอิอิอิ

ของแถม…..

นิทานเรื่องคนตัดไม้…

มีคนสองคนเป็นเพื่อนกัน มีอาชีพตัดไม้ นาบจ้างจ่ายค่าตอบแทนตามผลงานที่ได้ คนที่หนึ่งตัดได้มากได้ค่าตอบแทนมาก คนที่สองตัดไม้ได้น้อยได้ค่าตอบแทนน้อย

คนที่หนึ่งเลยบอกเพื่อนว่า

……แกตัดไม้ได้น้อย เพราะขวานแกไม่คม และวิธีตัดของแกไม่ค่อยถูกต้อง เปลืองแรงและช้า จะสอนให้ เอามั๊ย?

คนที่สองตอบว่า

……อย่าเลย ตัดอยู่วันวันนึงยังตัดได้นิดเดียวเอง ขืนมาฟังแกสอนอีกก็แย่สิ คงตัดไม้ได้น้อยลงอีกแน่ๆเลย ขอบใจๆๆๆ

แป่ววววว…….$!%*!)+!)%)&!))%+_)#^**

Facebook

« « Prev : ขยันไม่เข้าท่า อิอิ

Next : ทำกลับกัน » »