ลานจอมป่วน

สมัยที่เป็นเด็กเล่นยูโด อันดับแรกเลยก็ต้องฝึกตบเบาะ(ฝึกล้มให้ถูกวิธี)อยู่นานมาก จนคล่องแคล่วดีแล้วถึงเริ่มฝึกขั้นต่อไป ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยในการฝึกขั้นต่อไป

รูปจักรยานจาก ร่มธรรมไบค์

ไปอ่านโครงการฝึกอบรมเสือภูเขามือใหม่ ครั้งที่ 1 ในร่มธรรมไบค์ ของ อ. วรภัทร์ ภู่เจริญ ก็มีการสอนการล้มที่ถูกวิธีก่อน เพื่อความปลอดภัยในการที่จะฝึกหัดขี่จักรยานในระดับที่ยากขึ้น ท่านที่สนใจก็ติดตามศึกษาได้นะครับ ดีมากๆขอบอก

ก็เลยเกิดสงสัยขึ้นมาว่าแล้วเรื่องอื่นๆ เรื่องของชีวิต เราไม่ฝึกหัดให้พบกับความล้มเหลว ความผิดพลาดเลยหรือ ?

เราสั่งสอนกันมาให้ทำแต่สิ่งที่ถูกต้อง นั่นเป็นสิ่งที่ดี แต่ที่บ้าน ที่โรงเรียน ในสังคม เราสอนเรื่องความล้มเหลว ความผิดพลาดกันอย่างไร ?

เราทำผิดไม่ได้ การทำอะไรผิดพลาด ล้มเหลว ไม่สำเร็จเป็นเรื่องน่าอาย เป็นเรื่องเลวร้ายมาก ไม่สามารถให้อภัยได้ ?

เราถึงปกปิดความล้มเหลว ความผิดพลาด ?

เราจึงไม่เรียนรู้จากสิ่งที่เราทำผิดพลาด ? หรือขาดโอกาสที่จะเรียนรู้จากความผิดพลาดของผู้อื่น?

เราควรจะสั่งสอนกันใหม่ไหม ? ให้ระวังอย่าทำอะไรผิด รู้จักผิดชอบชั่วดี แต่ทว่าถ้าเกิดผิดพลาด ล้มเหลว ไม่สำเร็จก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ? เรารู้จักยอมรับความผิดพลาดของเราเองและของผู้อื่น พร้อมที่จะเข้าใจ เห็นว่าเป็นเรื่องปกติที่เราก็สามารถทำอะไรผิดเหมือนคนอื่น เห็นว่าเป็นเรื่องปกติ เป็นเรื่องที่ไม่ถือสากัน พร้อมที่จะให้อภัยกัน เรียนรู้จากความผิดพลาดของตัวเองและผู้อื่น

(ทั้งนี้ต้องยกเว้นบางเรื่องที่เป็นเรื่องร้ายแรงมากจริงๆ ที่สังคมต้องดำเนินการเพื่อความสงบเรียบร้อยของสังคม เช่นการทำผิดกฏหมายหรือผิดศีลธรรมที่ร้ายแรง ซึ่งก็คงต้องมีมาตรการต่างๆที่ต้องดำเนินการ แต่ก็ทำไปด้วยความเมตตา)

โดยเฉพาะถ้าเป็นเรื่องเล็กน้อย การที่พ่อแม่ ญาติพี่น้อง ครู อาจารย์ ตำหนิ ด่าว่า ลงโทษเด็ก จะทำให้เด็กกลัว ไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัวว่าจะทำผิด แล้วผู้ใหญ่จะไม่พอใจอีก ทำให้เด็กเริ่มสร้างกรอบหรือกำแพงขึ้นมา เป็นเหตุให้เด็กไทยคิดไม่เป็น ไม่กล้าที่จะคิดหรือทำอะไรใหม่ๆ พอโตขึ้นก็เลยเป็นผู้ใหญ่ที่คิดไม่เป็น ไม่กล้าทำอะไรใหม่ๆ กลัว เพราะมีกรอบหรือกำแพงที่พ่อแม่ ครู อาจารย์ สังคมมีส่วนให้เกิดการสร้างกรอบหรือกำแพงขึ้นมา แล้วก็ใช้วิธีแบบเดียวกันในการสั่งสอนเด็กๆ ทำให้เด็กเหมือนกับตัวเอง ทำต่อกันไปจากรุ่นสู่รุ่น

ก็คงไม่ใช่ใจดีจนไม่มีระเบียบ วินัยอะไรนะครับ ก็ต้องเลือกทางสายกลาง แต่การอบรม สั่งสอนเด็ก หรือการปฏิบัติต่อกันในสังคมน่าจะมีการเปลี่ยนแปลง เป็นการปฏิบัติต่อกันด้วยความรัก ความเข้าใจและการมองเห็นความผิดพลาดบางเรื่องเป็นเรื่องเล็กน้อย เป็นเหมือนการหัดล้มเพื่อให้สามารถเผชิญกับการล้มหรือความผิดพลาดที่ใหญ่โตขึ้นในอนาคตได้

ถ้าทำได้ การที่เด็กฆ่าตัวตายเพราะสอบไม่ได้หรือผิดหวังบางเรื่องก็คงจะลดลง การที่ผู้คนโกรธกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องหรือด้วยเรื่องเล็กน้อยก็คงจะน้อยลง คงทำให้คนในสังคมมีความสุขมากขึ้น โลกนี้ก็คงจะน่าอยู่ขึ้น

คำที่อยากพูด ” อะไรกันนักหนา….” (บางเรื่อง บางเวลา อิอิ )

….. โจรกลับใจ

Facebook

« « Prev : งานเข้าอีกแล้ว

Next : เกาะกูด เกาะหมาก » »