ลานจอมป่วน

วันนี้ได้รับหนังสือเชิญจากคุณหมอสาโรจน์ สันตยากร  ซึ่งรับผิดชอบการจัดการความรู้ของโรงพยาบาลพุทธชินราช พิษณุโลก  ให้ไปรับฟังประสบการณ์การทำสุนทรียสนทนาของโรงพยาบาล  ตอนบ่ายๆ  ไม่ไปได้ไงล่ะครับ  เพราะสัญญากันไว้ว่าจะร่วมกันสร้างเครือข่ายขึ้นในจังหวัดพิษณุโลก

เคยนัดพรรคพวกไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลมาหลายครั้งแล้วครับ  ได้รับความรู้เพิ่มเติมมากขึ้นในแต่ละครั้งที่ไปเยี่ยม  คราวนี้ก็ตื่นเต้นที่จะได้ไปร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันอีกครั้งนึง  คุณหมอสาโรจน์ก็แนะนำว่ามีเพื่อนๆจากกำแพงเพชรมาร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ด้วย

คุณหมอสาโรจน์ซึ่งรับบทคุณเอื้อก็เริ่มแนะนำเรื่องการจัดการความรู้และการทำสุนทรียสนทนา  ใช้เวลาสั้นมากเพราะต้องการให้ทีมงานเล่าประสบการณ์ให้ฟังมากกว่า

…..  คุณพะเยาว์  จากแผนกจักษุ  เล่าประสบการณ์ให้ฟัง

…… เริ่มด้วยความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยจะราบรื่นนักในแผนก   เรื่องร้องเรียนสูงมาก  เขียนบ่นกันเต็มๆหน้ากระดาษ  ใช้ภาษาที่ไม่ค่อยจะสุภาพ

ขำที่คุณพะเยาว์เล่าให้ฟังว่าเดิมญาติผู้ป่วยตำหนิว่า  เป็นพยาบาลนะไม่ใช่ตำรวจ  การซักประวัติผู้ป่วยทำยังกับตำรวจซักผู้ต้องหา

หลังจากที่ได้รับฟังคุณหมอสาโรจน์และทีมงานกล่อม  ก็เริ่มสนใจและนำสุนทรียสนทนามาใช้

หลังจากนั้นก็พบว่าพฤติกรรมบริการดีขึ้น  บรรยากาศการทำงานดีขึ้น  การทำงานเป็นทีมดีขึ้น  มีการทำงานแบบมีส่วนร่วมจากทุกๆฝ่าย มีการทำงานโดยยึดผู้รับบริการเป็นศูนย์กลาง

…..  ที่สำคัญ  มีนวัตกรรมเกิดขึ้น  รวมทั้งมีสิ่งใหม่ๆเกิดขึ้นจากการเสนอแนะของคนงาน   เดิมถ้ามีการเสนออะไรใหม่ก็จะมีเสียง อึ๊..  ทำไม่ได้หรอก  ไม่เคยมีใครทำ  ทำได้ไง ?  เปลี่ยนมาเป็น  น่าจะลองดูนะ

มีการเริ่มนำสุนทรียสนทนาไปใช้กับผู้ป่วยและญาติ  ทำให้เข้าใจผู้ป่วยและญาติมากขึ้น  คุณพะเยาว์เล่าว่าเดิมพอหมดเวลาเยี่ยมก็จะไล่ญาติที่เฝ้ากลับบ้านหมด  แต่ระยะหลังพบญาติที่เป็นเด็กสาววัยรุ่นไม่อยากกลับ  ก็มีการพูดคุยสอบถาม  ปรากฏว่าถ้ากลับบ้านจะผ่านเส้นทางที่เปลี่ยวมาก  เลยต้องอนุโลมให้  ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ไล่กลับ  ไม่พูดไม่คุยแล้ว

ที่สำคัญคือทีมงาน  ผู้ป่วยและญาติเข้าอกเข้าใจกันมากขึ้น  มีความสุขในการทำงานมากขึ้น

ตอนนี้ศึกภายในสงบแล้ว  อยากสงบศึกนอกแผนกด้วย  …….

มาฟังเรื่องเล่าจากอายุรกรรมชาย 3  บ้างนะครับ

จี๋  หัวหน้าตึก (ไม่เจอนานมากแต่ก็ยังสาวและสดชื่น) เล่าว่าเป็นตึกที่ดูแลผู้ป่วยเรื้อรัง  มีเป้าหมายจะเป็น Hospitel  ตอนจะเริ่มใช้สุนทรียสนทนา  ก็นึกไม่ออกว่าจะเป็นไปได้อย่างไร ?  พยาบาลอายุรกรรมมีแต่คนเก่งๆ  อัตตาสูง  เดิมแค่ส่งเวรก็ทะเลาะกันเป็นประจำแล้ว

อยากทำแต่ก็มีปัญหาว่าจะมีใครในหน่วยงานที่สนใจและจะมาช่วยทำ  แต่ก็โชคดีได้ 3 ขุนพลมาช่วย

เจี๊ยบ  (หนึ่งในขุนพลของอายุรกรรมชาย 3)  ก็มาเล่าต่อ

…… อยากรู้ว่าสุนทรียสนทนาคืออะไร ?

…… ถ้าทำสุนทรียสนทนาแล้วจะสามารถพัฒนาบุคลากรในหน่วยงานได้อย่างไร ?

ก็เลยเปิดเน็ต (ค้นจิตวิวัฒน์  วงน้ำชา สุนทรียสนทนา)  อ่านหนังสือ  แล้วไปอบรม  หัวหน้าเห็นสนใจก็ยกให้จัดทีมงานทำกันเลย
เจี๊ยบเล่าได้สนุกมาก  น่าติดตามเพราะเล่าจากประสบการณ์จริงๆ  ทำไปศึกษาไปร่วมกับคนที่มาร่วมสุนทรียสนทนา

……  ใหม่ๆ  ไม่มีคนพูด

……   ไม่ตั้งประเด็นจากปัญหา  แต่เริ่มจากสิ่งดีๆ

……   เริ่มค้นหาคำคม  เอามาติดบอร์ด  ติดแม้กระทั่งห้องน้า

……   ใช้ India Stick  (ไม้วิเศษ)  ใครถือไม้ก็มีสิทธิพูด

…….  เกิดนวัตกรรมในการทำงานจากความเห็นของทุกระดับ  ทำให้ทีมงานมีความภูมิใจและมีความสุขที่ได้รับการยอมรับ

……   มีการนำเสนอความสำเร็จ  ทำให้เกิดความภูมิใจ

……   ลองเอาญาติและตัวผู้ป่วยมานั่งคุยด้วย  บันทึก  VDO มาให้ดูด้วยเลย  ประทับใจมาก

…….   จากการพูดคุยกัน  ทำให้เข้าใจความต้องการของผู้ป่วยและญาติผู้ป่วย

…….   สามารถทำให้ญาติรู้สึกมั่นใจว่าสามารถดูแลผู้ป่วยได้  เมื่อผู้ป่วยกลับบ้าน

…….  ที่ชอบใจเพราะเล่าว่าหลังจากเริ่มพูดคุยกับผู้ป่วยและญาติ  เพิ่งรู้จักและเข้าใจผู้รับบริการ  ซึ่งเดิมไม่เคยสนใจเลย (ดีนะที่เอะใจ)

…….  ที่ประทับใจก็เป็นตอนที่ให้ญาติเริ่มฝึกที่จะดูแลผู้ป่วยเด็กสาวที่มีอาการอ่อนแรงของแขนขาชั่วขณะ  พ่อถามว่าช่วยทำได้เหรอ  แล้วก็ได้ดูแลลูก  ได้กอดลูก  พอลูกหายก็มาเล่าว่า  รู้ว่าพ่อรักเพราะพ่อกอดตอนป่วย……ความสัมพันธ์พ่อลูกดีขึ้นมาก

ตอนนี้เริ่มเอามาใช้กับเรื่องของวิชาการ  หลังจากเปิดใจพูดจากันได้สักพัก  กิจกรรมทางวิชาการมีบรรยากาศที่ดีขึ้นมากๆ  มีคนอาสาที่จะพูดเรื่องทางวิชาการ  คนฟังก็สนใจที่จะฟัง  ต่างจากเดิมคนพูดก็กลัว  คนฟังก็ไม่อยากมาฟัง

ที่เขียนบันทึกนี้เพราะความประทับใจในกิจกรรมสุนทรียสนทนา  และที่ประทับใจมากที่สุดก็คือ  เจี๊ยบ  คนที่สนใจสุนทรียสนทนาก็ค้นคว้าด้วยตัวเอง  เป็นตัวอย่างของการทำด้วยหัวจิตหัวใจ  ความรัก  ความหวังดี  ด้านเทคนิคและวิธีทำก็ทำไปศึกษาไป  ผลงานจะแตกต่างจากผลงานที่แข็งกระด้าง  ไม่มีชีวิตจิตใจจากคนที่รอบรู้เทคนิคต่างๆมากมาย  แต่ขาดความรัก  ความเห็นอกเห็นใจ  การรู้จักและเข้าใจ

ก่อนกลับก็ไม่ลืมที่จะไปพบปะพูดคุยกับเจี๊ยบและทีมงาน  แถมได้พูดคุยกับทีมงานจากกำแพงเพชร  จีบๆไว้เป็นเครือข่ายไว้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันครับ

ทำงานเริ่มต้นด้วยความรัก  ความหวังดี  ความเห็นอกเห็นใจ  การรู้จักและเข้าใจคนที่เราทำงานด้วย  เทคนิคและวิธีการเป็นเรื่องรองครับ

Facebook

« « Prev : ผาซ่อนแก้ว - อีกครั้งครับ

Next : ตาร้อนซะเอง » »