ลานจอมป่วน

ประเด็นเรื่องการยุบโรงเรียนขนาดเล็กมีมานานแล้ว แต่กลายมาเป็นประเด็นร้อนขณะนี้ ความเห็นคงมีแตกต่างกันไปซึ่งเป็นเรื่องที่ดีสำหรับสังคม ถ้าการแสดงความคิดเห็นเป็นไปอย่างสร้างสรรค์

…………….

แนว คิดที่จะยุบโรงเรียนขนาดเล็กมีมานานแล้ว หลายรัฐบาลที่ผ่านมาก็มีแนวคิดที่จะยุบ เป็นประเด็นขึ้นมาบ้างพอสมควร แต่ก็เฉพาะแวดวงผู้คนที่สนใจการศึกษา แต่ครั้งนี้อาจมีประเด็นทางการเมืองเข้ามาร่วมด้วยจึงร้อนแรงเป็น พิเศษ…….ถ้าประชาชนคนไทยสนใจการศึกษาแบบนี้จริงๆจังๆและต่อเนื่อง มีการพูดคุยเรื่องนี้ไปตลอด มีส่วนร่วมช่วยกันดูแลการศึกษา อนาคตเมืองไทยคงจะโชติช่วงชัชวาลแน่ๆ

แนวคิดนี้ เป็นแนวคิดของพรรครัฐบาลขณะนี้หรือทุกพรรคที่มาเป็นรัฐบาลก็จ้องจะยุบ โรงเรียนขนาดเล็ก ฝ่ายราชการ นักการศึกษาของประเทศไทยมีแนวคิดเช่นนี้ด้วยหรือไม่?

มุมมองที่น่าสนใจคือ..อะไรคือรากเหง้าของปัญหาการศึกษาของประเทศไทย ?

ยุบโรงเรียนขนาดเล็กแล้วปัญหาหมดไปหรือไม่?

ไม่ยุบโรงเรียนขนาดเล็ก ปัญหายังคงอยู่หรือไม่?

ทางออกมีแค่ยุบหรือไม่ยุบหรือ?

การ ถ่ายโอนภารกิจการศึกษาให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเป็นทางออกหนึ่งหรือไม่ ? เพราะรัฐธรรมนูญกำหนดไว้และมีกฏหมายรองรับอยู่ แต่ทั้งนักการเมืองและข้าราชการไม่ปฏิบัติตาม หรือจะรอให้ประชาชนลงมือ

การทำงาน การบริหารบ้านเมืองแบบทุกภาคส่วนมีส่วนร่วมเป็นทางออกของปัญหาการศึกษาหรือไม่?

ถ้า ปัญหาการศึกษาในแต่ละพื้นที่ ประชาชนในพื้นที่นั้นๆมีส่วนร่วมในการกำหนดนโยบายจะดีหรือไม่ ? จะเป็นระดับ อบต. เทศบาล หรือ อบจ. ก็ได้

ใน ต่างประเทศ องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นดูแลการศึกษาของประชาชนในพื้นที่ของตัวเอง ประชาชนมีส่วนร่วมในการกำหนดนโยบายการศึกษาด้วย ขนาดและที่ตั้งของโรงเรียนก็จะเหมาะสมกับบริบทของท้องถิ่นนั้นๆ

ใน พื้นที่ อบต. ถ้าประชากรน้อย ถ้ามีโรงเรียนจะเป็นโรงเรียนขนาดเล็ก คนใน อบต. นั้นๆจะกำหนดเองว่า ยอมมีโรงเรียนขนาดเล็ก ค่าใช้จ่ายอาจจะสูงแต่ลูกหลานได้อยู่กับพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย ไม่ต้องเดินทางไกลๆเพื่อไปโรงเรียนหรือต้องไปเรียนต่างพื้นที่ ไม่ได้อยู่ร่วมกับครอบครัว หรืออาจพูดคุยกันระหว่างองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นด้วยกัน ทำสหการคือเปิดโรงเรียนร่วมกัน ก็ให้ประชาชน

แนว คิดบริหารบ้านเมืองแบบรวมศูนย์อำนาจที่ใช้มานานแล้ว อาจต้องปรับเปลี่ยน หลายๆจังหวัดเริ่มพูดคุยกันจะเป็นท้องถิ่นจัดการตนเอง เป็นจังหวัดจัดการตนเองแล้ว

ไหนๆมีประเด็นการยุบ โรงเรียนขนาดเล็กแล้ว น่าจะมีการพูดถึงการปรับเปลี่ยนแนวคิดการจัดการศึกษาแบบองค์รวม (Holistic), คิดแบบ Systems Thinking ไม่ใช่มองแค่เล็กไป ไม่คุ้มก็ยุบเสีย หรือยุบแล้วมีข้อเสียไม่ควรยุบ แต่รากเหง้าของปัญหาการศึกษายังคงอยู่

นึกถึงวลีเด็ดของครูบาสุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ …….คนโง่ยังเอะใจ

และของอาจารย์ ดร. วรภัทร ภู่เจริญ ….หัวสี่เหลี่ยม (ซี้ปังเท้า)

Facebook

« « Prev : 3D+1 อีกครั้ง

Next : Facilitation Lab –สถาบันพระปกเกล้า - 1 » »