ฉันคือ…ความแตกต่าง
บันทึกนี้ เขียนไว้เมื่อวันที่่ 2 ธันวาคม 2553…
อ่านพบอีกครั้ง ก็ให้เกิดความรู้สึก…เพิ่มขึ้นอีก…
นี่ละกระมังที่ “ครู” ในโลกของการเขียนหนังสือของฉันมักสอนว่า “ให้บันทึกความคิด ความรู้สึกไว้เสมอไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่ชอบมันก็ตามที”
…………………………
ฉันคือ ใบไม้เล็ก ๆ ในป่ากว้าง
ฉันเฝ้ามองความเบิกบานสดใสของป่าอันชอุ่มงาม
ฉันรื่นเริง ระบัดใบไปกับพร้อม ๆ ใบไม้หลากพันธุ์
ฉันเป็นส่วนเสี้ยวของป่าใหญ่อันชุ่มชื่น
………………..
…แต่แล้ว…วันหนึ่งฉันกลับรู้สึก “แตกต่าง”
ฉันกลัวจับใจ ฉันแตกต่าง แปลกแยก…
ฉันเป็น ความแปลกแยกอย่างนั้นหรือ?
ฉันพรั่นพรึง ครั่นคร้าม กลัวที่ต่างจากคนอื่น ๆ
……………….
ฉันเป็นใบไม้เล็ก ๆ ในป่ากว้าง
ฉันคือ ความแตกต่าง…
ฉันออกจากป่าใหญ่นั้น
ด้วยความหวังจะเจอป่าที่แตกต่าง..สำหรับฉัน
แล้ว…ก็พบว่า ป่าทุกป่าแตกต่างไม่เหมือนกันเลย
………………
ฉันก็ยังเป็นใบไม้เล็ก ๆ ในป่ากว้าง
หากวันนี้…ฉันกระจ่างใจแล้ว
ไม่ว่าป่าไหน ๆ ก็คือ “ความแตกต่าง”
และ ฉันคือ “ใบไม้เล็ก ๆ” ที่แตกต่างอยู่เสมอ ไม่เคยเปลี่ยนเลย…
……………….
วันนี้กลับมาอ่านและเห็นความคิด/ความรู้สึกในวันที่บันทึก…ชัดขึ้นอีกนิดหนึ่งว่า
ความรู้สึก แตกต่าง/แปลกแยก ทำให้เราทุกข์ หวาดกลัว และปิดขังตัวเอง
“ใบไม้/ต้นไม้” ก็เปรียบได้กับปัจเจกบุคคล แต่ละคนที่ไม่มีใครเหมือนใครได้ทั้งหมด
ทุกคนล้วนแตกต่างกัน…
“ป่า” เปรียบได้กับ “สังคม” ซึ่งเป็นที่รวมกันของ พืชพรรณ สัตว์ป่า สายน้ำ ลำธาร…ที่หลากหลาย
ป่าที่อุดมสมบูรณ์ต้องประกอบด้วยความหลากหลายทางชีวภาพ ฉันใด…สังคมที่อุดมปัญญา/สงบสุข ต้องประกอบด้วย “บุคคล” ที่แตกต่าง หลากหลาย ทั้งความรู้/ความคิด…ฉันนั้น
การยอมรับเคารพกันและกันใน “ความแตกต่าง” ของสมาชิกในสังคมอย่างแท้จริง… จึงช่วยให้สังคมงดงามและไพบูลย์
หมายเหตุ : บันทึกนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ บุคคล ไม่ได้พาดพิงถึงผู้ใด…นอกจาก “ตัวเอง”
« « Prev : คลิก…เลย
6 ความคิดเห็น
แว้บงาน วิ่งเข้ามากอดแน่นๆ พร้อมยิ้มกว้างในวันของช่วงเวลาที่ล้าแรง ^ ^
แค่เห็นถ้อยอักษรก็เป็นความสุขเล็กๆที่บานในใจ …สวัสดีปีใหม่นะจ๊ะ ส่งความคิดถึงและกอดข้ามฟ้าด้วยความรื่นรมย์ยิ่ง
ต้นไม้ต้นเดี่ยวเป็นป่าไม่ได้
ต้นไม้ชนิดเดียวก็เป็นป่าไม่ได้
การที่ไม่มีข้อจำกัดต่างหาก>>> ที่นำไปสู่ความหลากหลาย
ถ้าเข้าใจตนเองได้ ก็จะเข้าใจเรื่องอื่นๆได้
ขอให้ซำบายๆกับความเป็นธรรมชาติ
ถ้าขืนไม่แตกต่าง กินแต่กับข้าวอย่างเดียว เบื่อตายเลย
ต่าง-แตก-ต่อ-ไต่-เต้น-ตื่น-เป็นอะไรๆๆๆไม่รู้จบ
ความแตกต่างคือของจริงในสังคม
ทุกที่ ทุกแห่ง มีความแตกต่าง
แม้แต่ต้นไม้ชนิดเดียวกัน ปลูกไปนานๆมันยังเกิดการผ่าเหล่า “Mutation” นั่นคือความแตกต่าง หลากหลาย
คามหลากหลายคือความสวยงามต่างหาก
แต่ความหลากหลายก็จะอยู่ภายใต้กฏธรรมชาติของมัน ตามหลักเมนเดล
คือ Law of natural selection
ความแตกต่างหลากหลายหากมีประโยชน์ ธรรมชาติก็สืบต่อไปไม่สิ้นสุด
จนกว่าควา่มแตกต่างหลากหลายนั้นเกิด mutation ในตัวมันเองขึ้นมาใหม่อีก
ก็เป็นธรรมชาติของมันอีกนั่นแหละ
อ้าว ไปเกี่ยวกับ เมนเดลอย่างไรนี่ อิอิ อิอิ
สวัสดีพี่เบิร์ด พ่อครูบา พี่บู๊ดค่ะ
วันล้าแรงของพี่เบิร์ดนี่น่าเห็นใจจังค่ะ ปลายปีงานมักจะโถมทับนะคะ ไม่เหมือนน้อง คนตกงาน…. ^_^…..
ส่งกำลังใจไปช่วยพี่ค่ะ ขอให้มีความสุขในปีใหม่ที่จะมาถึงนี้เช่นกันค่ะ
หนูก็คิดอย่างที่พ่อครูบากล่าวค่่ะ … ขืนให้กินอาหารชนิดเดียว (อย่าว่าแต่กินแต่ข้าวอย่างเดียวเลย) … กินได้อย่างมากก็สองมื้อติดกัน ก็คงเบือนหน้าหนีแล้ว (ยกเว้นไม่มีอะไรกิน..555….)
และก็จริงค่ะ ที่ว่าต้องเข้าใจตัวเอง (ให้ถูกตรง) ก่อน จึงจะเข้าใจเรื่องอื่นได้ …เรื่องของตัวเองก็ยัง งง ๆ ก๊ง ๆ มองอย่างอื่นเรื่องอื่นก็บิดเบี้ยวไปอยู่นั่นแล้ว…^_^
พี่บู๊ด เล่าและอธิบายด้วยมิติของคนที่ทำงานพัฒนา… ใช่แล้วค่ะ Law of natural selection เราต่างเลือกสิ่งที่เหมาะสมกับเรา และสิ่งที่เหมาะสมกับเราก็เลือกเราเช่นกัน
… เรื่องของ ธรรมชาติ น้องเชื่อว่าเป็นเรื่องธรรมดา เป็นธรรมะ ซึ่งหากเราน้อมใจลงพิจารณา…เราก็เห็นได้เองค่ะ
ตอนเรียนวิชาชีววิทยาม.ปลาย… ยังชอบล้อกันว่า…เรา(กลุ่มเพื่อนที่สนิทกัน) เป็นพวก “Mutation” เพราะคิดไม่เหมือนใคร ชอบกวนอารมณ์ (ร้าย ๆ ) ครูและเำืพือนคนอื่นค่ะ…ฮา ๆ ^_^
จริงๆโลกเรา สังคมเราต้องการความแตกต่างนะครับ
ใช่ค่ะพี่บู๊ด….
แตกต่าง ต้องไม่แตกแยก จึงจะแตกหน่อ… และวิวัฒน์ค่ะ
และน้องก็พบว่า… ในทุกที่ทุกสังคมล้วนมีความแตกต่าง เพียงแต่เรายอมรับ เราอะลุ้มอล่วยกันได้แค่ไหน ยอมได้ก็ยอม ทนได้ก็ทน เหลือยอมเหลือทน ก็ค่อยว่ากันไป….
ความจริงโลกนี้กว้างขวางใหญ่โตมีที่ทางสำหรับทุกคน และเวลาที่คนมีก็น้อยมาก ๆ … เราใช้ชีวิตราวกับว่าเราจะอยู่เป็นอมตะเลยค่ะ
…… ยิ้ม ๆ ด้วยความระลึกถึงค่ะ ^_^….