ลานเสรี

#1 sompornp ให้ความคิดเห็นเมื่อ 10 ตุลาคม 2010 เวลา 2:26 (เย็น)

น้องที่รัก

หลาย ๆ ครั้งที่เราต้องตัดสินใจที่จะพูด จะเขียน จะทำ เราก็เกิดความกลัว ที่กลัว เพราะจิตเราคิดปรุงไปแบบนั้น แบบนี้ คนนั้นจะคิดแบบนั้น คนนี้จะคิดแบบนี้ และหลายครั้งทำให้เราไม่ได้เขียน ไม่ได้ถ่ายทอดในสิ่งที่เราอยากเล่า เพียงเพราะเราไม่กล้า และที่สำคัญ เรากลัวใจตัวเองว่า เมื่อเขียนออกไปแล้วจะไปกระทบและไม่ถูกจริตกับคนอื่น ๆ ทั่วไป
แต่เมื่อคิดดูแล้ว หลายครั้งตัวเองกล้าเขียน เพราะเป็นประสบการณ์ของตัวเองที่อยากเขียน อยากเล่า หรือแม้กระทั่งบ่น ก็เพราะสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่หรือ ที่จะเป็นประสบการณ์ ให้คนดีดีทั้งหลายที่ไม่เคยได้กระทำในสิ่งที่เรากระทำ หรือเขาอาจจะกระทำแต่ไม่กล้าเล่า และประสบการณ์ของเราก็อาจจะเป็นตัวช่วยให้ท่าน ๆ ทั้งหลายสามารถพ้นทุกข์ได้ ซึ่งตัวเองก็เหมือนกัน จากการที่เราอ่าน เราพบ ทุกข์ หรือเรื่องราวของคนอื่นที่เล่าให้ฟ้ง เราก็นำสิ่งเหล่านั้นมาเป็นบทเรียนของเรา ว่าถ้ากาหเราเจอแบบนี้ แบบนั้น แล้วเราจะนำไปปรับใช้ในบริบทของเราอย่างไร พี่จึงนับงานเขียนของทุกคนเป็นครูของชีวิต เพราะเรามีครูจากการเป็นกัลยาณมิตรผ่านเรื่องเล่า หลายต่อหลายเรื่องที่ผ่านตาจากการอ่าน ผ่านหูจากการฟัง ผ่านสัมผัสที่เราเอื้อมถึง
แม้กระทั่งการทำงาน เราผ่านประสบการณ์เท่าที่เราได้เรียนรู้ เราก็ถ่ายทอดเท่าสิ่งที่เราได้เรียนรู้ ในบุคลากรสายสนับสนุน เราก็นำพากันผ่านการทำงานเพื่อพบพานในสุขได้ ถ้าแม้จะกระท่อนกระแท่น เจออุปสรรค มันก็ต้องทำกันไป และไม่ใช่ว่าจะหยุดทำ มันก็ต้องพัฒนาร่วมกันไป ตราบเท่าเวลาที่เราต้องอยู่ทำงานร่วมกัน และต่อจากนั้น ผู้บริหารก็อยากให้ขยายไปถึงอาจารย์ ให้ท่าน ๆ ได้มีการถ่ายทอดองค์ความรู้ เพื่อสร้างวัฒนธรรมการเรียนรู้ร่วมกัน แรก ๆ ก็ไม่กล้านะ แต่ก็บอกว่า ถ้าอาจารย์กล้าให้ทำ เราก็กล้าที่จะทำ และก็จะเริ่มทำในอีกไม่กี่วันข้างหน้า วางแผนเริ่มจากสิ่งที่ค่อย ๆ เข้าไปแทรกในกระบวนการ หาทางที่เข้าถึงกระบวนใจ อย่างไรก็เรียนรู้ร่วมกัน และจะมาเล่าให้ฟังนะคะ ความภูมิใจ ความเบิกบานใจ ไม่ใช่การไปถึงเป้าหมายสูงสุด แต่เป็นเส้นทางของการเดินทางต่างหาก ว่าเราจะสามารถเดินไป จูงมือกันไป เด็ดดอกไม้ข้างทาง รดน้ำ แบ่งปันรอยยิ้มให้แก่สรรพสิ่งที่อยู่รอบข้าง ตรงนี้ต่างหากเป็นสิ่งที่ทำให้เราได้เกิดความเบิกบานใจ (ไม่รู้จะหวังมากมายไหม) แต่ไม่หวัง ก็ไม่เกิด แต่หวังแล้ว ไม่ติด และไม่ผิดถ้าหวังนั้น อาจจะไม่สมหวัง เพียงแต่ได้เริ่มทำ มันก็สุขใจแล้ว

“กลัวใจตัวเองจัง”
อิอิอิ

#3 อุ๊ยสร้อย ให้ความคิดเห็นเมื่อ 10 ตุลาคม 2010 เวลา 10:42 (เย็น)

คุณครูได้เจอศิษย์เก่ง คงดีใจกว่าศิษย์ที่ได้รับคำชมนะคะ นี่คิดแทนในฐานะเป็นคนสอนหนังสือคนหนึ่งค่ะ เวลาเจอศิษย์เก่งจะดีใจรู้สึกเหมือนได้ปริญญาอีกใบ เลยเดาว่าคนอื่นๆก็คงเหมือนๆกันค่ะ

#5 handyman ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 ตุลาคม 2010 เวลา 10:15 (เย็น)

เมื่ออิงธรรมชาติ อะไรที่ว่ายากก็จะง่าย ที่จะเครียดครัดก็จะกลายเป็นเบาสบาย ต่อเมื่อปรุงแต่งอะไรๆมากๆเพราะอยากให้ได้ดี สุดท้ายมักจะเจอดี บ่อยๆ .. อิ อิ อิ