ลานเสรี

#1 nuaor ให้ความคิดเห็นเมื่อ 14 มิถุนายน 2010 เวลา 11:52 (เช้า)

น้องเป็นอีกคนค่ะ ที่คิดถึงอนาคต และใคร่ครวญหาอดีต แต่เมื่อมีสติ ก็หยุดที่ปัจจุบัน และบอกตัวเองทุกครั้งว่า ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพราะถ้าเราทำวันนี้ให้ดี เราจะมีอดีตที่ควรจดจำ และเป็นพื้นฐานไปสู่อนาคตที่ดี เราต้องเตรียมให้พร้อมเสมอ

#3 freemind ให้ความคิดเห็นเมื่อ 14 มิถุนายน 2010 เวลา 2:55 (เย็น)

ขอบคุณน้องnuaorและ พ่อครูบาsutthinun ค่ะ

#5 freemind ให้ความคิดเห็นเมื่อ 16 มิถุนายน 2010 เวลา 11:23 (เช้า)

กราบนมัสการค่ะ

ตามไปอ่าน ภัทเทกรัตตสูตร ที่ท่านลิงค์ไว้ให้แล้วค่ะ
เคยผ่านตามาบ้าง แต่ไม่ได้เห็นเนื้อความเต็มสมบูรณ์ทั้งหมด อ่านแล้วน้อมนำธรรมให้ใจมั่นคง เพื่อไปปฏิบัติให้ยิ่ง ๆ ขึ้นค่ะ

กลอนที่แต่งเกิดจากปัญญาทางโลกย์(อาจไม่ถูกต้องทั้งหมด) ด้วยเป็นคนช่างฝัน ฝันมาก แต่ปฏิบัติไม่ค่อยได้ มีสมาธิดี แต่สติไม่ไวพอ วันหนึ่งเกิดรู้สึก เกิดความตระหนักขึ้น ลองเขียน ๆ เตือนใจตนค่ะ

สาธุ กราบสามครั้ง

ขออนุญาตคัดลอกเนื้อหาบางส่วนมาไว้ณที่นี้

             [๕๓๔]             บุคคลไม่ควรคำนึงถึงสิ่งที่ล่วงแล้ว ไม่ควรมุ่งหวังสิ่งที่

                          ยังไม่มาถึง สิ่งใดล่วงไปแล้ว สิ่งนั้นก็เป็นอันละไป

                          แล้ว และสิ่งที่ยังไม่มาถึง ก็เป็นอันยังไม่ถึง ก็บุคคล

                          ใดเห็นแจ้งธรรมปัจจุบันไม่ง่อนแง่น ไม่คลอนแคลน

                          ในธรรมนั้นๆ ได้ บุคคลนั้นพึงเจริญธรรมนั้นเนืองๆ

                          ให้ปรุโปร่งเถิด พึงทำความเพียรเสียในวันนี้แหละ

                          ใครเล่าจะรู้ความตายในวันพรุ่ง เพราะว่าความผลัดเพี้ยน

                          กับมัจจุราชผู้มีเสนาใหญ่นั้น ย่อมไม่มีแก่เราทั้งหลาย

                          พระมุนีผู้สงบย่อมเรียกบุคคลผู้มีปรกติอยู่อย่างนี้ มีความ

                          เพียร ไม่เกียจคร้านทั้งกลางวันและกลางคืน นั้นแลว่า

                          ผู้มีราตรีหนึ่งเจริญ ฯ

             ดูกรภิกษุทั้งหลาย คำที่เรากล่าวไว้ว่า เราจักแสดงอุเทศและวิภังค์ของ

บุคคลผู้มีราตรีหนึ่งเจริญแก่เธอทั้งหลายนั้น เราอาศัยเนื้อความดังนี้ กล่าวแล้ว

ด้วยประการฉะนี้ ฯ

             พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระภาษิตนี้แล้ว ภิกษุเหล่านั้นต่างชื่นชมยินดี

พระภาษิตของพระผู้มีพระภาคแล ฯ

จบ ภัทเทกรัตตสูตร ที่ ๑