ลานสองแคว

ดิฉัน ลูกน้ำยม คนสุโขทัย เมืองอู่ข้าวอู่น้ำ จังหวัดสุโขทัย  ที่ในน้ำมีปลาในนามีข้าว แม่เป็นสาวชาวบ้านไทยแท้จบป.4 มีความรู้ตัดเย็บเสื้อผ้าได้ แม่คนสวยคนหนึ่งจึงเป็นที่หมายปองของบรรดาหนุ่มในอำเภอสวรรคโลก หรือชาวบ้านจะเรียกอำเภอนี้สั้นๆว่า หวันโลก  เตี่ยเป็นคนจีนแท้ๆ  มีภูมิลำเนาครั้งแรกที่กรุงเทพ เตี่ยเล่าว่า  อาม่า-อากง หอบเสื่อผืนหมอนใบลงเรือมาจากเมืองจีน มาทำมาหากินสร้างครอบครัวที่เมืองไทย ประเทศที่มีผู้คนจิตใจดี สงบร่มเย็น  เตี่ยเป็นลูกหลงคนสุดท้องของอาม่า อากง  พี่สาวเตี่ยมีอายุพอจะเป็นแม่เตี่ยได้ จึงรักและตามใจเตี่ยมาตลอด  คราวต่อมาพี่สาวเตี่ยคนโตออกเรือนกับพ่อค้าชาวจีนที่ลงเรือมาจากประเทศจีนเช่นกัน มีอาชีพเป็นช่างถ่ายรูป พาครอบครัวมาเปิดร้านถ่ายรูปที่ ใกล้หอนาฬิกา จังหวัดพิษณุโลก

ต่อมาก็ย้ายกิจการร้านถ่ายรูปจากพิษณุโลกขึ้นไปอยู่อำเภอสวรรคโลก จังหวัดสุโขทัย  พี่สาวจึงหอบน้องชายวัยลูกตัวเองจากกรุงเทพมาช่วยกันที่ร้านถ่ายรูป  ร้านถ่ายรูปของเราเป็นร้านแรกของอำเภอสวรรคโลก ชื่อว่าร้านโฟโต้อารต์ ร้านก็อยู่ใกล้หอนาฬิกาอีกแหละ อยู่ฝั่งถนนตรงกันข้ามกับสถานีรถไฟอำเภอสวรรคโลก  กิจการร้านถ่ายรูปดีมาก ทุกบ้านต้องมาถ่ายรูปกับทางร้านเรา  ที่ร้านจะรับถ่ายรูป อัดรูป ขยายรูป เข้ากรอบรูป รับงานแทบไม่มีเวลากิน-นอน  พี่สาวเตี่ยส่งเตี่ยเรียนหนังสือ  เตี่ยเป็นคนหัวไวเรียนหนังสือเก่ง ได้พลัดชั้นนอยู่เสมอ แต่นิสัยออกจะดื้อร้น  ไม่ค่อยเชื่อฟังคุณครูสักเท่าไร จึงลาออกจากโรงเรียนด้วยตัวเอง เตี่ยก็เลยจบการศึกษาแค่ ม.3  จึงอาศัยกินกงสีในครอบครัว เมื่อสมัยก่อน ด้วยกิจการร้านถ่ายรูปดีมาก เงินเข้าลิ้นชักตลอดเวลา ครอบครัวทุกคนก็ขยายขึ้น

ในปี พ.ศ 2500 ลุงเขย เห็นว่าอำเภอสวรรคโลกเป็นเมืองเกษตรกรรม พ่อค้ารับซื้อพืชไร่สมัยนั้นก็มีเพียงบ้านตระกูลของขุนเพ่ง ลิมปะพันธุ์เท่านั้น เราจึงไปซื้อที่ ประมาณ 10กว่า ไร่ คนละฝั่งแม่น้ำไม่ไกลจากร้านถ่ายรูปเท่าไร ทำกิจการโรงสีขนาดใหญ่ชื่อว่าโรงสีเฮงไพบูลย์ ( ปัจจุบัน 2 ครอบครัวเป็นดองกันแล้ว ด้วยฝ่ายหลานชายตระกูลลิมปะพันธุ์ปัจจุบัน สส.จังหวัดสุโขทัยแต่งงานกับหลานสาวบ้านเรา)

เตี่ยเป็นหัวแรงคนหนึ่งของโรงสี เตี่ยมีความสามารถทำได้ทุกอย่าง เป็นช่างเครื่อง  ช่างพอกหินขัดข้าวได้เอง จากการได้เรียนรู้กับช่างที่เราจ้างมาจากที่อื่น จนหลังๆชำนาญขึ้น ว่างเตี่ยรับจ้างพอกหินขัดข้าวให้บรรดาโรงสีเล็กทั้งหลายที่มาจ้าง ทั้งแบกข้าวเปลือก ข้าวเปลือกใช้กระบุงสานไม้ไผ่ปากบานขนาดใหญ่ จุข้าวเปลือกประมาณ 50 กิโลกรัม แบกกระสอบข้าว 100 ก.ก ทุกอย่างเตี่ยทำเคียงข้างลูกจ้างของโรงสี การรับซื้อข้าวเปลือกจะรับชื้อทั้งที่หน้าลานสี สมัยนั้นชาวบ้านใกล้ๆจะใช้วัวลากล้อเทียมเกวียน นำมาขายที่โรงสีเรา ถ้าหากนอกอำเภอหรือในอำเภอใกล้เคียง ทางโรงสีจะใช้รถยนต์ 6 ล้อไปลากข้าวมาจะเป็นข้าวเปลือกจากทางอำเภอทุ่งเสลี่ยมเสียส่วนใหญ่ การไปรับข้าวเปลือกกันก็จะถึงยุ้ง ถ้าตวงถังขายก็จะได้เงินสดเลย

เตี่ยจะเป็นพ่อค้าตีราคาข้าวเปลือกตามความชื้นของข้าว เครื่องมือก็ไม่มีวัดความชื้น ใช้มือสัมผัส กับใช้แท่งไม้บดข้าวเปลือกดูความเป็นตัวของข้าวคือถ้าข้าวมีความแกร่ง เมล็ดข้าวไม่หักมากก็จะได้ราคาดี  หรือเจ้าของข้าวเปลือกจะติดรถมามาชั่งข้าวเปลือกที่โรงสีก็ได้ พอถึงโรงสีก็เทข้าวเปลือกจากรถลงลาน  ทางโรงสีก็จ้างคนหาบข้าวจากลาน ขึ้นช่างกิโลครั้งละ 1หาบ  คนชั่งข้าวก็จดน้ำหนักไว้รวมสุทธิกันเมื่อข้าวหมดคันรถ หาบหนึ่งก็ตกประมาณ 40-45 กิโลกรัม ซึ่งน้ำหนักก็ขึ้นอยู่กับข้าวนั้นเป็นข้าวหนักหรือข้าวเบา สมัยนั้นข้าวเปลือกจะราคาเกวียนละ 400 บาท ก็จะเป็นพันธุ์ กข. ทั่วไป ไม่มีข้าวพันธุ์หอมมะลิ ข้าวเปลือกส่วนใหญ่ที่ปลูกข้าวเป็นข้าวนาดำ

การสีข้าวจะใช้เครื่องจักรยนต์ไอน้ำใช้แกลบข้าวเป็นเชื้อเพลิง การสีข้าวจะสีเป็นข้าวสารที่ 1: 100%   ราคาขณะนั้นถังละ 20 บาท (16 กิโลกรัม) ก็จะตกกระสอบละประมาณ 125.00 บาท ข้าวหักครึ่ง (ข้างครึ่งเมล็ด เรียกว่าข้าวท่อน) ถ้าลูกค้าต้องการข้าวที่ 2 ทางโรงสี จะนำข้าว 100% ผสมข้าวหักครึ่ง สัดส่วน 50:50 การจำหน่ายข้าวสารจะจัดส่งภายในอำเภอ จังหวัด ถ้าข้าวเปลือกมากถึงจะสีข้าวสารส่ง กรุงเทพฯ   ปลายข้าวเม็ดเล็ก (ปลายข้าวเม็ดเล็กสุดจากการร่อนออกจากตะแกรง เรียกอีกชื่อว่าข้าวเปียน)

ส่วนเป็นรำ จะได้รำ 2 ชนิด คือรำอ่อน และรำหยาบ (รำแก่)  ส่วนรำอ่อนจะนำไปเลี้ยงหมู รำหยาบเลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่กันเอง เหลือก็จำหน่าย รำอ่อน ก.ก 1.50 บาท รำแก่ 1.00 บาท อีกส่วนสุดท้ายจะเป็นแกลบส่วนที่เหลือ จะได้แกลบ 2 ส่วน คือแกลบแดง คือเปลือกข้าว จำหน่ายให้กับคนเผาถ่าน ขายกันเป็นราคาลำรถ ลำรถละ  50 บาท อีกส่วนหนึ่งเป็นแกลบดำที่่เกิดจากการเผาไหม้ ให้บ้างขายบ้างกับคนเพาะถั่วงอก ปกติคนเพาะถั่วงอกสมัยนั้นจะเพาะถั่วงอกกันที่หาดทราย เพราะคนเพาะถั่วงอกจะสะดวกมากไม่ต้องหาบน้ำไปเลี้ยงถั่วงอก พอถั่วงวกได้ความยาวที่ต้องการแล้วก็จัดการล้างถั่วงอกกันที่ในแม่น้ำเลย ถ้าน้ำท่วมหาดทรายคนเพาะถั่วงอกก็จะใช้แกลบดำสำหรับเพาะถั่วงอกแทนการเพาะที่หาดทราย

กิจการค้าข้าวดีมาก รถ6ล้อทุกคันของโรงสีไม่เคยว่างเว้นที่ออกไปรับซื้อข้าวถึงยุ้ง ที่โรงสีก็หาบข้าใส่บ่อสีใส่ยุ้งกันทั้งกลางวันกลางคืน  แต่กิจการร้านถ่ายรูปก็ยังดำเนินต่อไปเป็นทุนอีกแรงหนึ่งควบคู่กับกิจการโรงสี  เพราะเราเป็นครอบครัวใหญ่ กอปรกับลุงเขย ส่งลูกๆ ทุกคนของตัวเองเรียนที่กรุงเทพฯตลอดทุกคน จึงใช้เงินมาก

พี่ชายใหญ่คนโตไม่ได้เรียนสูงนักกลับมาช่วยกิจการโรงสี ตามทำเนียมคนจีนทั่วไป พี่ชายคนรองประกอบอาชีพเป็นวิศวกรบริษัทปูนซิเมนต์ไทย พี่สาวรับราชการที่สกอ. พี่ชายคนสุดท้ายเรียนแพทย์เป็นแพทย์ศัลยกรรม ประจำที่อำเภอท่าใหม่ จังหวัดจันทบุรี

ต่อมาเตี่ยกับแม่จึงได้แต่งงานกันที่โรงสีแห่งนี้พราะญาติผู้ใหญ่ของแม่เป็นพ่อสื่อ ชักจูงให้เพราะเห็นเตี่ยมีฐานะดีเป็นถึงน้องชายเจ้าของโรงสี  อนาคตคงจะร่ำรวย ทั้งที่แม่เล่าให้ฟังเมื่อโตว่าแม่มีคนในตลาดมาชอบมาก ไม่ได้ชอบพอในตัวเตี่ยเลย แต่ตา-ยายเห็นเหมาะสมเลยแม่จึงยอมตามใจผู้ใหญ่

วัยเด็ก

แม่กับเตี่ยจึงเกิดพวกเราที่โรงสีแห่งนี้  ด้วย 5 ท้อง 6 คนเป็นลูกสาวทั้งหมด ลูกสาวคนโตของเตี่ย-แม่ เกิดใน ปี พ.ศ 2502 ตั้งท้องดิฉันเป็นท้องที่ 3 (เกิดวันจันทร์ที่ 15 กรกฎาคม 2506) เป็นฝาแฝด ลักษณะแฝดเหมือน เพศเดียวกันและหน้าตาเหมือนกันมากจนผู้คนทักผิด ปัจจุบันมีครอบครัวอยู่พิษณุโลกด้วยกัน เป็นที่แปลกใจของคนที่รู้จักเรา บางครั้งเจอน้องแฝดเมื่อสักพักแล้วยังเจอตัวดิฉันอีก ก็ตกใจพอสมควร เตี่ยก็ยังรอลูกชายเหมือนพ่อคนจีนทั่วไป สุดท้ายลูกสาวสุดท้องคนที่ 6 (พ.ศ 2511) เตี่ย-แม่ จึงหยุดความตั้งใจที่จะอยากได้ลูกชาย  พวกเราแม่ลูก 6 คน ได้รับการดูแลจากพี่สาวใหญ่ของเตี่ยเป็นอย่างดี

แม่ได้คลอดลูกแต่ละคนด้วยหมอสาธารณสุข ชื่อหมอเนียง หรือหมอสำเนียง เป็นหมอผู้หญิง   ซึ่งต้องรับตัวหมอเนียงมาทำคลอดให้ที่โรงสี หมอท่านนี้คนเก่าคนแก่ในอำเภอสวรรคโลกจะรู้จักกันทุกคนและเป็นคนที่ใครก็นับหน้าถือตา

แม่ได้รับการดูแลจากให้อยู่ไฟกระเป๋าน้ำร้อน และไฟชุด เป็นลักษณะกล่องใส่แท่งยาไทยคล้ายธูป จุดไฟติดแล้วนำแท่งยาใส่ในกล่อง แล้วนำมากล่องยามาคาดที่เอวช่วงอยู่ไฟ  ถ้าร้อนมากก็จะใช้ผ้าหนาพันไว้อีกให้พอทนความร้อนได้ อาหารการกินหลังคลอดของแม่ จะยาชุดต่างๆก็ตำรับจีนทั้งนั้น แม่คลอดมาก็ได้กินไก่ตุ๋นยาจีนทั้งตัวใส่เหล้าจีน ผัดขิงก็ใส่เหล้าจีน ต้มขาหมูถั่วลิสง เพื่อจะบำรุงน้ำนม  แต่ไม่ชอบใจตรงที่ป้ามีความเชื่อในการเลี้ยงเด็กเล็ก ด้วยเชื่อมน้ำตาลผสมน้ำต้มหมู+ เนื้อหมูหยุ่ย ใส่ข้าวบดให้พวกเราทาน เพราะจะทำให้พวกเราอ้วน จ้ำหม้ำ ซึ่งต่อมาพวกเราโตขึ้นฟันน้ำนมปวดมีอาการฟันผุเป็นแถว ต้องถอนฟันแท้ไปหลายซี่ ไล่ทำฟันให้ตัวเองบางซี่อุดแล้วอุดอีก สุดท้ายต้องรักษารากฟัน ครอบฟันเข้าไปอีก แต่พวกเราสุขสบายกันทั้งครอบครัว

แม่มีหน้าที่ในโรงสีแค่ดูแลพวกเราและช่วยในครัวบ้างเล็กน้อย เพราะเราเลี้ยงอาหารคนงานวันละ 3 มื้อ ทุกวัน ถึงแม่มีลูกแฝดแม่ไม่ได้ลำบากมากนัก  เพราะมีพี่ชายลูกป้า  คนงานหนุ่มสาวในโรงสีช่วยพาอุ้มเที่ยวได้ช่วงแม่ลงไปซักผ้าอ้อมในแม่น้ำ ไปเที่ยวจนง่วนนอนเมื่อไรก็พามาส่งคืนที่เปลไกวเปลให้ จนกว่าแม่จะว่างจากงานบ้าน

แม่ยังเล่าเล่าว่า คนงานหนุ่มๆมักอุ้มแฝดสองคนเราไปจีบสาว เอาเด็กน่ารักอย่างเราบังหน้าเวลาจะไปเที่ยวหาสาวเป็นการแก้ความขวยเขินได้ทำนองนี้ค่ะ คนสมัยก่อนหนุ่ม-สาว จีบแฟนกันในวงของการทำงานเอาแรงหรือประกอบอาชีพเลี้ยงตัวและครอบครัว ใครขยัน ขี้เกียจกันก็เห็นจากการได้ทำงาน การประกอบอาชีพ และยังใกล้ตาพ่อ-แม่ของทั้ง 2 ฝ่ายอีก

ต่อมา พ.ศ 2508 ก็เหมือนกับว่าเรากินกงสีต่อไปไม่ได้แล้ว  เนื่องจากเตี่ยเริ่มมีลูกหลายคนอยากจะมีกิจการเป็นของตัวเอง  เตี่ยจึงรวบรวมเงินทั้งหมดออกรถสิบล้อวิ่งส่งของ ระหว่างต่างจังหวัด-กรุงเทพฯ ตอนนั้นบ้านก็ยังไม่มีอยู่  ทางโรงสีจึงช่วยให้พวกเราไปอยู่บ้านพักในโรงเรียนจีน ใช้สิทธิพ่อค้าของทางโรงสี เข้าพักอาศัย ชื่อโรงเรียนกวางวา ในตัวอำเภอ มีแต่ไฟฟ้า น้ำแม่ต้องไปหาบจากบ่อโพงหน้าโรงเรียนมาใช้เอง เราจึงได้เรียนหนังสือและภาษาจีนที่โรงเรียนกวางกวาแห่งนี้ เสื้อผ้าชุดนักเรียนแม่จะเป็นคนตัด-เย็บให้ลูกใส่เอง สมัยนั้นเสื้อสำเร็จยังไม่มีขาย แม่ตัดเสื้อชุดนักเรียนสวยมาก แม่ใช้ผ้าหน้ากว้างตัดกระโปรงให้พวกเรา จึงได้กระโปรงที่จีบลึก และเป็นที่ถูกใจของลูกๆ ว่างจากงานบ้านแล้วแม่ก็ไปรับผ้าโหลมาเย็บ ดิฉันก็เป็นลูกมือให้แม่คอยตัดหางด้าย และพับเสื้อให้แม่ ด้วยสงสารแม่  แม่ต้องอดนอนเย็บผ้าโหลขณะที่พวกเราหลับไปแล้ว เพราะพวกเราซนมากเหมือนเด็กผู้ชาย   ชอบปีนป่ายต้นไม้ ลูกฝรั่งต้องขึ้นไปกินบนกิ่งที่สูงที่สุด (ความสูงเท่าหลังคาโกดังข้าวสาร)  ที่ปลายยอดสุดใครไปกินลูกปลายอวบขาวลูกนั้นได้ก็จะเป็นฝ่ายชนะ สุดท้ายตัวดิฉันเองที่ชอบเอาความชนะ ปีนไปสุดยอด กิ่งฝรั่งทานไม่ไหว  พลัดหล่นจากต้นฝรั่งไม่ปะทะกิ่งใดเลยถึงพื้นดินไม่เป็นอะไรเลยแค่จุกนิดหน่อย  แป้บเดียววิ่งปร๋อได้อีก  เตี่ยกลับมาจากวิ่งรถสิบล้อ แม่รายงานเสียยกใหญ่   เตี่ยก็ได้ใจเลยรีบฟันต้นฝรั่งที้งเสียก่อนกระดูกลูกจะออกนอกเนื้อ เหน็ดเหนื่อยพวกลิงทะโมนยังไม่พอ น้องสาวคนสุดท้องเลี้ยงยากมาก ป่วยบ่อย ขี้ร้องไห้ ไข้ขึ้นจะชักเป็นประจำ เป็นครั้งแรกเกือบตาย เพราะแม่ตกใจทำอะไรไม่ถูก อุ้มน้องวิ่งไปหาเพื่อนบ้านที่เรานับถือ ช่วยน้องกันใหญ่ ใช้นิ้วมือดันลิ้นน้อง น้องก็กัดนี้วมือ สุดท้ายคงคิดกันได้ใช้ด้ามช้อนพันผ้าให้น้องกัด แล้วเช็ดตัวด้วยน้ำเย็นจนอาการไข้ลด พอภายหลังอายุเข้าโรงเรียนได้ก็หายอาการชัก แต่คนสุดท้ายสติปัญญาดีมาก เรียนได้ที่ 1 ตลอด แต่ก็ดื้อกับคุณครูไม่เชื่อฟัง โดดเรียนประจำ จนเรียนไม่จบมัธยมปลาย เตี่ย-แม่ก็โกรธ ดิฉันจึงรับผิดชอบการออกโรงเรียนของน้องคนเล็ก ต่อมาก็เรียนกศน.จนจบมัธยมปลาย ไม่มีครอบครัว ทำงานบริษัท ขณะนี้กำลังเรียน มสธ.ระดับปริญญาตรี

การเรียนระดับอนุบาล- ประถม 2 ของดิฉัน   ที่โรงเรียนจีน ครูและเหล่าซือจะดุมาก ถ้าไม่ทำการบ้านพวกเราต้องถูกลงโทษด้วยการตีด้วยไม้เรียวที่น่อง และแล้วก็เกิดเหตุจนได้ เราคู่แฝดเรียนห้องเดียวกัน น้องคู่แฝดโดนครูสอนคณิตศาสตร์ทำโทษเพราะน้องตอบคำถามของคุณครูไม่ได้ จำได้เลยชื่อคุณครูนงคราญ  ครูเรียกไปตีน่องที่หน้าชั้น น้องร้องไห้เลยเพราะครูฟาดอย่างแรงจนเกิดริ้วที่น่องให้เห็น ดิฉันทนเห็นน้องต้องเจ็บไม่ไหวแล้ว รีบวิ่งออกจากห้องเรียนไปฟ้องแม่ เพราะบ้านอยู่ติดกับห้องเรียน สุดท้ายแม่โกรธมาก เอาลูกออกจากโรงเรียนแห่งนี้ทั้งหมด กลางคันเลยทั้งที่เรายังไม่จบ ป.2 ด้วยซ้ำ สมัยก่อนออก-เข้ากลางคันได้ เราจึงเรียนภาษาจีนกันได้แค่ 2 ปี  จากนั้นแม่ก็ให้ไปเรียนโรงเรียนเทศบาลเมืองสวรรคโลก

หลังจากเตี่ยนั้นเตี่ยขับรถสิบล้อส่งของจนได้ถึง 10 ปี ต่อมาระยะหลังลูกน้องเตี่ยขับรถไปคว่ำ บ่อยทั้งรถและข้าวของเสียหายค่าซ่อมรถก็ติดอู่ไว้มากมาย  แม่ก็โดนขโมยจี้เอาทอง เข็มขัดนาคไปหลายบาทเชียว ซึ่งเราอยู่กันตามลำพังแม่-ลูกเล็กๆไม่มีผู้ชายก็จึงโดนจี้ได้ง่าย ระบบความปลอดภัยไม่มีเลย แม่เห็นท่าทางไม่ดีแน่ บ้านช่องเราก็ยังไม่มีเป็นหลักแหล่ง จึงปรึกษาเตี่ย ชักชวนเตี่ยขายรถสิบล้อไปซื้อที่ดิน เพื่อสร้างโรงสี เลี้ยงหมูกันดีกว่า ก่อนที่จะไม่เหลืออะไร  จากนั้นเตี่ยก็ขายรถสิบล้อไป

ในปี พ.ศ 2518 จึงได้ไปซื้อที่เพื่อสร้างโรงสีขนาดกลางอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำยม ใช้เครื่องยนต์ดีเซล เป็นเครี่องจักรลากสายพานในการสีข้าว  สมัยนั้นใช้เรือจ้างข้ามฟาก จากเคยอยู่สบายต้องมาอยู่ที่นี่เราเริ่มลำบาก จากเคยมีน้ำไฟใช้สะดวก ต้องมาใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าด จุดทำการบ้านอ่านหนังสือ  รีดชุดนักเรียนใช้เตาถ่านรีด ไฟแรงไปต้องมีใบตองมารองรีดก่อนเพื่อไม่ให้เสื้อผ้าไหม้  น้ำกินน้ำใช้ต้องลงไปหาบที่แม่น้ำ

ส่วนน้ำกินเราจะทำน้ำซึมบ่อทราย โดยชุดทรายบริเวณที่ทรายหนาและสะอาด กว้างพอแล้วนำวงกระถางวางที่บ่อทรายกลบทรายให้เรียบร้อย จากนั้นก็ตักน้ำที่ขุ่นจากที่ขุดทรายออกให้เกลี้ยง น้ำที่อยู่ในวงกระถางก็ได้รับการกรองจากทรายจะใสสะอาดนำไปทานกันได้ ดิฉันตอนนั้นเริ่มโตอยู่ชั้นประถมปีที่ 7 ช่วยเหลือครอบครัวได้บ้างในการหาบน้ำกินน้ำใช้ได้ การหาบน้ำของพวกเรา ก็เริ่มจากเตี่ยจะเป็นผู้ที่เหลาไม้คานเล็กสำหรับหาบให้พวกเรา กระถางก็จะเป็นกระถางอลูมมิเนียมเบอร์ที่เล็กที่สุด จนสามารถหาบขนาดปีบอย่างแม่ได้ สนุกตรงที่เราจะแย่งไม้คานอันเบากัน เตี่ยต้องเหลาเพิ่มเพื่อที่จะถูกใจเรา ถูกใจเราทุกคน เราใช้ไม้คานเปลืองมากเพราะความเป็นเด็กตักน้ำเต็มถังแล้ว เราไม่ระวัง เชือกจากกระถางต้องมาคล้องหลังนมไม้คาน เราไม่ทันได้ดูให้ดี เชือกคล้องออกนอกนมไม้คาน สรุปไม้คานหักทั้งใช้งานและเผลอเรอของพวกเรา ก็สนุกสนานทั้งได้น้ำและเสียของ

เราชอบที่บ้านตรงนี้ เราภูมิใจในน้ำพักน้ำแรงของครอบครัวเรา เป็นทั้งบ้าน กิจการ มีพื้นที่ที่เหลือเป็นที่ดินทรายพูน ยื่นลงข้างตลิ่งให้เราได้ปลูกไผ่ตรงไว้กิน ปลูกข้าวโพดข้าวเหนียว ถั่วลิสง แม้กระทั่งมันเทศได้หัวสวยมากเพราะปลูกกับดินปนทราย ถึงปีน้ำลดมีทรายมามากมายให้เราได้วิ่งเล่นกับน้องๆและเพื่อนบ้าน ได้เล่นน้ำแม่น้ำ จนกระทั่งว่ายน้ำเป็นได้ด้วยตัวเอง อยากกินปลาหรอเราก็ไล่จับปลากันด้วยใบกล้วยแห้งนำมาพันกันยาวๆ 2 คนจับหัวท้ายก้านกล้วยที่มัดได้ยาวเป็นที่พอใจแล้วก็ลากก้านกล้วยพาปลาเล็กปลาน้อยที่น้ำไม่ลึกขึ้นหาดทรายจับปลาใส่กระถาง หลังจากนั้นขอดเกล็ดเอาไส้ออก สับทอดปลาเห็ดกินกันสดๆ ได้เล่นได้อิ่มในเวลาเดียวกันไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยพลังพวกเราเหลือเฟือมาก เตี่ยเราก็ได้ใจงานฝีมือถักแหหาปลาเตี่ยก็ถักได้  ดิฉันจับปลาทอดแหเป็นจากการเลียนแบบเตี่ย ทุกอย่างเตี่ยแม่ไม่สอนแต่ทำให้เราดู เหยียบแห ลากแหเตี่ยจนขาด เตี่ยก็ปะชุนไปบ่นไป ของใช้ในบ้านแทบไม่ต้องเสียเงินซื้อ

เราใช้แรงงานในครัวเรือน สร้างบ้านสร้างโรงสี ดิฉันช่วยเตี่ยแม่ตั้งแต่หาบทราย หาบกรวด หาบน้ำจากแม่น้ำ เพื่อจะมาผสมปูนหล่อเสาบ้านเทพื้นบ้าน สร้างคอกหมูกันเอง  ธรรมชาติน้ำท่าดินดีอุดมสมบูรณ์มาก -กรวด-ทราย  มีพอเพียงเราไม่ต้องซื้อเลย ซื้อเพียงปูนซิเมนต์ และเหล็กเส้น ส้วมยังขุดกันเอง

การสร้างโรงสีแห่งนี้ด้วยแรงกายและสติปัญญาของเตี่ย กับทางโรงสีใหญ่ของป้าสนับสนุนอุปกรณ์บางอย่างให้กับเรา กิจการรับจ้างสีข้าวดำเนินไปควบคู่กับการเลี้ยงหมู   สุดท้ายเราแก้ปัญหาโรงสีข้าวไม่ตกตรงที่  ไม่สามารถจัดการแยกแกลบข้าว (เปลือกข้าว)จากรำได้ไม่ทั้งหมด  หลังจากสีข้าวแล้ว ต้องมาร่อนแกลบออกจากรำ ดิฉันกับแม่ต้องช่วยกันหลังจากสีข้าวเสร็จ นับว่าเหน็ดเหนี่อยกันมาก เราจะจ้างช่างมาแก้ปัญหาที่เกิดก็ไม่ได้ เพราะช่างก็ไม่รู้จะช่วยเราอย่างไรเพราะเราทำของเราเอง ช่างอื่นก็ไม่รู้เรื่องของเรา เรารับจ้างสีข้าว เพื่อได้รำได้ปลายข้าวมาเลี้ยงหมู กับขายข้าวสาร เปลียน รำ หน้าโรงสี

การเลี้ยงหมูก็เพื่อเป็นออมสินให้แก่เรา ราคาหมูเป็นขึ้นกับจำนวนหมูในตลาด ถ้าช่วงใหนหมูมากราคาจะถูกเราต้องขุนไว้ต่อ แต่น้ำหนักแต่ละตัวก็ไม่ให้เกิน 95 กิโลกรัม ขนาดใหญ่ไปพ่อค้าหมูก็เกี่ยงเราอีก

แม่จะใช้ปลายข้าว(เปลียน) รำ จากการสีข้าวผสมหัวอาหารที่ซื้อมาจากร้านค้าในตลาด ถ้าหน้าปลาสร้อยแม่น้ำขึ้นเราจะมีปลามาทำหัวอาหารใส่ไหให้หมูก็ทุ่นซื้้ออาหารไปได้บ้าง

ในทุกวันตอนบ่ายๆ ว่างจากสีข้าวแม่และลูกๆจะพากันไป ตัดผักโขมหนาม ผักโขมหิน ผักบุ้งบ้าง มาต้มกะทะใบบัว ผสมข้าวให้หมูกิน แม่จะซื้อพันธุ์แม่หมู พ่อหมูมาเลี้ยง และเพาะลูกเอง เวลาหมูจะคลอดสนุกมาก เตี่ยแม่และดิฉันไม่ได้หลับนอนกันเลยเพราะแม่หมูเจ้าอู้ดคลอดกลางคืนทุกครั้งไป เราอยากได้ลูกทุกตัวแข็งแรงและรอดทุกชีวิต จึงต้องเฝ้าทำคลอดให้เจ้าอู้ด บางตัวเจ้าอู้ดเบ่งหลายครั้งไม่ออกสักที เตี่ย แม่จะเข้าไปช่วยมันคลอดโดยดึงออกมาตัวแม่มัน มันก็ให้ความร่วมมือดี หลังจากนั้นเราต้องคอยตัดสายสะดือ มัดสายสะดือและ แต้มยาทิงเจอร์ให้ตรงช่วงที่เราตัดสายสะดือ  พอเจ้าอู้ดน้อยแข็งแรงดีแล้วเราจะตัดเขี้ยวแหลมทั้ง 4 ของมัน เพราะป้องกันมันกัดนมแม่จะเจ็บ เข็ดไม่ยอมให้ลูกกินนม หลังตัดเขี้ยวเสร็จเรียบร้อย เจ้าตัวแม่คลอดรกออกเป็นที่เรียบร้อยเราก็จะปล่อยให้แม่ลูกอยู่ด้วยกัน   แต่ก็สาหัสอยู่ไม่น้อยตรงที่เราต้องหาบน้ำมาอาบหมู ถ้าวันใหนอากาศร้อนมาก เราต้องลงไปหาบน้ำแม่น้ำกันตอนเที่ยงวันเพื่อมาให้เจ้าอู้ดได้กิน อาบ นอนกันอย่างสุขสบาย   อิอิโปรดติดตามตอนต่อไป

« « Prev : ไข้หัวลม

Next : เวลาที่เหลือ….อยู่เพื่อใคร » »