จากแป้นพิมพ์ที่คอมพิวเตอร์ กดคำว่า ทำ จะเท่ากับ กดคำว่า me ในภาษาอังกฤษ
แปลกใจและสะกิดใจ ก็เลยเกิดความคิดบ้าๆ
me = ทำ
ข้าพเจ้า มีไว้เพื่อ ทำ
ถ้าจะไม่ทำ ก็ไม่ต้องมี ข้าพเจ้า
ทำ = me
ไม่ ทำ = ไม่ me
ปล่อยวาง = อนัตตา
ข้าพเจ้า คือ me ไม่ใช่ I
ยินดีต้อนรับ สมาชิกใหม่ทุกๆท่าน 
ในลานปัญญาค่ะ
ขอใช้โอกาสนี้ รวมน้ำใจในลานปัญญา อีกครั้งหนึ่ง
ข้อความใน บันทึก สไลด์เฮฮาศาสตร์ นี้ ถ่ายทอดมาจากใจ ถึง ชาวลานปัญญาทั้งใหม่ และ ดั้งเดิมค่ะ
ไม่ทราบว่าจะมีทฤษฎีของฝรั่งหรือไทย ทำโดยใคร เขียนเมื่อไร ไหมนะคะ
ป้าหวานเชื่อว่า พลังทางบวกของพวกเรารวมกัน ทำให้เกิดพลังทางบวกทวีคูณ
ซึ่งพลังนั้นสามารถนำไปสร้างสรรค์ให้เกิดประโยชน์ถูกต้องดีงามได้อีกมาก
รวมถึงเป็นแรงกระตุ้นส่งต่อไปยังเครือข่ายอื่นๆ อีกทั้งสะท้อนกลับมาเป็น
แรงเสริมให้ภายในกลุ่มเพิ่มพลังบวกอีกด้วย
ด้วยความเคารพค่ะ
เพลงกอด
กลับจากงานมินิเฮฮาศาสตร์กับฮักสคูล ที่ขอนแก่นมา มีเรื่องประทับใจมากมาย ขอบันทึกไว้ย่อๆในความอิ่มเอม เริ่มต้นด้วยการพบปะกันง่ายๆ ในบรรยากาศเป็นกันเอง ล้อมวงฟังอจ.ทางดนตรี ของฮักสคูลหลายๆท่านเล่นดนตรีแจ๊สให้พวกเราฟัง เสร็จแล้วเริ่มมีการแนะนำตัว เจ้าเป็นไผ ความน่ารัก และ ความงดงาม เริ่มเปิดฉาก
ชาวฮัก ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ที่ค้นพบความชอบที่แท้จริงของตนเองและเลือกเดินทางในทางที่ฝัน ในขณะที่ผู้บริหาร ร.ร ก็มีหัวใจเดียวกัน เขาและเธอเหล่านั้น ได้มาพบกัน ร่วมกันบรรเลงเพลงชีวิต จะดีเพียงไหนที่เราค้นพบ ได้ทำ ในสิ่งที่รัก และได้สร้างสรรความสุขนั้นให้แก่ เด็กๆ อนาคตของชาติ คนรุ่นเก่าหลายๆคนไม่มีโอกาสเช่นนั้นเลย ทั้งๆที่ทุกชีวิตมีฝัน แต่ฝันก็ถูกจำกัดในวงแคบๆ
เรื่องการศึกษาที่หลายๆคนกำลังช่วยกันคิด ช่วยกันทำ พ่อครูกล่าวว่า เด็กของเรายังขาดความรัก จึงมีปัญหาหลายๆเรื่องตามมาให้ผู้ใหญ่ตามแก้ จะแก้กันอย่างไร น่าสนใจนัก ต่างคนต่างคัน แต่การเกานั้นไม่ตอบสนองความคัน จึงไม่หายคันแม้ว่าจะเกาให้แล้ว
เพื่อนป้าหวานคนหนึ่ง สอนภาษาอังกฤษ เพราะที่ ร. ร ที่เธอไปสมัครขาดครูอังกฤษ แต่ตัวเธอนั้น เพื่อนๆรู้ดีว่า ไม่เก่งภาษาอังกฤษ ไม่ชอบภาษาอังกฤษ แต่ชีวิตก็เลือกไม่ได้ ร.รก็เลือกคนไม่ได้ คนก็เลือก ร.ร ไม่ได้ เลือกงานไม่ได้ แล้วเด็กๆเล่า…ป้าหวานเห็นจริงอย่างยิ่งที่อจ.ของฮักท่านหนึ่งกล่าวว่า ถ้าครูไม่มีความสุข จะสอนให้ นร. มีความสุข ได้อย่างไร ถ้าครูเองยังรู้สึกว่าไม่ใช่ จะบอกเด็กว่าใช่ ได้อย่างไร ถ้าครูมองไม่เห็นภาพนั้น จะอธิบายให้เด็กเห็น ได้อย่างไร
แท้ที่จริง ชีวิตทุกชีวิต ต้องการการเติมเต็มหัวใจ หิวน้ำ ให้กินข้าว ก็ใช่จะมีความสุข ได้กินแต่ไม่อิ่มในสิ่งที่หิว อจ.หมอหนึ่ง ผู้ก่อตั้ง ร.ร เล่าว่าตัวท่านเองก็รักดนตรีมาก รักมากจนแทบอยากจะเลิกเรียนแพทย์ แล้วท่านก็พบคำตอบ ว่า คนเราสามารถทำสิ่งที่รักได้มากกว่าหนึ่งอย่าง แต่ต้องมีวิธีการ ตรงนี้น่าศึกษามากๆค่ะ เราคงรอให้ คุณหมอมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดในหัวใจอีกหลายๆคนค่ะ
ก่อนลาจากกัน ชาวฮักเล่นเพลงนี้ให้ ชาวฮักและชาวเฮ ฟังร่วมกัน
ในวันนี้เรากล่าวว่า ไม่ใช่เหตุบังเอิญ ที่เราได้มาพบกัน
สถานที่นี้มีรักมากล้น ตั้งแต่เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน จนถึงวันนี้
ต้องคิดก่อนทำ แน่นอน…อยู่ๆจะทำอะไรโดยไม่คิดได้อย่างไร
ต้องทำก่อนคิด…ก็ถูกอีก…เอาแต่คิดไม่ลงมือทำ ..ก็คือฝัน
บางสิ่งต้องลงมือทำก่อนจึงจะรู้ จึงจะได้ความคิด เกิดปัญญา
ไม่มีสูตรสำเร็จ ทุกเรื่องมีส่วนประกอบ และมีความเข้มข้นที่แตกต่างกัน
คนที่เกี่ยวข้องแตกต่าง คนที่กำลังคิด กำลังทำก็แตกต่าง
ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก หรือ ทำเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่าย
มีนิทานสนุกจาก พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล ค่ะ
ถ้าเขียน จะเขียนสัก 1 หน้า ก็ยาวแล้ว ใช้เวลาคงไม่น้อย…
ถ้าคิด ใช้เวลาไม่มาก..แต่คงได้ยาวเท่ากับหลายหน้า..
หลายเรื่อง หลายมุม นั้นคือ ความยิ่งใหญ่ของกวี ….
ไม่ได้อยากยิ่งใหญ่ แต่อยากให้ได้มากกว่าค่ะ
ตัวของตัวเองไม่ได้เก่งกาจทำได้หมด
ก่อนจะตายยังไม่ทราบจะไปได้เท่าใด
แต่ความคิดไปได้ ไปก่อนแล้ว
และถ้ามีใครสักคน หรือ หลายคน
เกิดแรงบันดาลใจ ฉุกคิด แล้วล่วงหน้าไปก่อนได้
ก็น่ายินดีค่ะ และท่านที่ทำได้ดีอยู่แล้ว
อาจเกิดแรงที่ขยายออกไปอีกก็เป็นได้
ท่านขงเบ้งนั้นเป็นปราชญ์ผู้เยี่ยมยอดในหลายๆทาง
ถึงกับมึคำยกย่องว่าท่านหยั่งรู้ฟ้าดิน
การกระทำ ความคิดของท่านน่าเรียนรู้ยิ่งนัก
ใครจะคิดในแง่มุมอื่นๆ ขยายความออกไปอีก ก็ไม่ผิดกติกาค่ะ
ในคราวหนึ่งของการรบ ไม่มีการรบครั้งใดไม่สูญเสีย
แต่ครั้งนั้น ทหาร ผู้คน ล้มตายจำนวนมาก
ท่านขงเบ้งถึงกับหลั่งน้ำตา ไม่ได้ยินดีในชัยชนะ
ไห้รางวัลแม่ทัพ แต่ต้องลงโทษตนเอง
มาฉุกคิดกับชีวิตเรา
การลงโทษตนเอง นั้นคือการปกครองภายใน
เราเคยชินกับการปกครองภายนอก
การลงโทษนั้นมีคุณ ถ้าลงโทษด้วยปัญญา
การพิจารณาความผิด การปรับปรุงแก้ไข
การตั้งจุดหมาย การให้สัจจะแก่ตน
การทำให้ตนสำนึก จดจำ ระมัดระวัง
การปกครองภายในดี ก็จะส่งผลดีต่อการปกครองภายนอก
ลงโทษตนเอง คือให้เกียรติตนเอง รักตนเองถูกทาง
ลงโทษด้วยปัญญาไม่ใช่ด้วยอารมณ์
ประดุจดัง….
ท่านขงเบ้งจะลงโทษตนเองอย่างไร….
เดิมจะเขียนความคิด ความประทับใจเกี่ยวกับประโยคนี้
แต่มาได้คิดเพิ่มหลังจากขึ้นหัวข้อไว้ผ่านไปอีกหลายวัน
อย่ากระนั้นเลย เลียนแบบกวีผู้มีชื่อเสียงทั้งหลายบ้างดีกว่า
เขียนสั้นๆแต่ให้คิด ๆๆๆ
ตถตา แปลว่า เป็นเช่นนั้น เป็นเช่นนั้นเอง
การเห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา คือเห็นเช่นนั้นเอง
หรือจะแยกออกไปเป็นว่า มันปรุงแต่งกันออกไปเป็นสายยาว
เป็นปฏิจจสมุปบาท กระทั่งว่ามี อายตนะ ผัสสะ เวทนา ตัณหา อุปาทาน
ทุกข์ มันก็คือเช่นนั้นเอง ที่ต้องทุกข์ก็เพราะว่าเป็นเช่นนั้นเองอย่างนั้น
ขณะใดไม่ต้องทุกข์ เพราะว่า มันเป็นเช่นนั้นเองอย่างนั้น
ฉะนั้น เรามีเช่นนั้นเองไว้เป็นเครื่องดับทุกข์เถอะ
อะไรเกิดขึ้นมาก็เห็นเป็นเช่นนั้นเองไว้ก่อน แล้วก็จะไม่รัก จะไม่เกลียด
จะไม่โกรธ จะไม่กลัว ไม่วิตกกังวลอะไรหมด เพราะมันเช่นนั้นเอง
เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมี ชราและมรณะ …
เพราะภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ …
เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย จึงมีภพ …
เพราะตัณหาเป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน …
เพราะเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา …
เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงมีเวทนา …
เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมีผัสสะ …
เพราะนามรูปเป็นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ …
เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย จึงมีนามรูป …
เพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ …
เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร
พระตถาคตทั้งหลายเสด็จอุบัติขึ้นก็ตาม ไม่เสด็จอุบัติขึ้นก็ตาม ธาตุอันนั้น คือ
ธัมมฐิติ ธัมมนิยาม อิทัปปัจจัย ก็ยังดำรงอยู่
พระตถาคตย่อมตรัสรู้ ย่อมตรัสรู้ ทั่วถึงซึ่งธาตุอันนั้น
ครั้นแล้วย่อมตรัสบอก ทรงแสดง บัญญัติ แต่งตั้ง เปิดเผย จำแนก กระทำให้ตื้น
และตรัสว่า ท่านทั้งหลายจงดู ดังนี้
เพราะอวิชชาเป็นปัจจัยจึงมีสังขาร ภิกษุทั้งหลาย
ความจริงแท้ ความไม่คลาดเคลื่อน
ความไม่เป็นอย่างอื่น
มูลเหตุอันแน่นอนในธาตุอันนั้น
ดังพรรณนามาฉะนี้แล เราเรียกว่าปฏิจจสมุปบาท
http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%95%E0%B8%96%E0%B8%95%E0%B8%B2
เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๖ บรรทัดที่ ๕๙๐ - ๖๔๑. หน้าที่ ๒๔ - ๒๖.
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=16&A=590&Z=641&pagebreak=0
เราทุกคนคงมีเรื่องผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย บางเรื่องน่าจดจำ เราเคยไหมที่พยายามจะจดจำไว้ ไม่ให้ลืม แต่บางเรื่องเป็นเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดกับชีวิตเราเลย แต่ก็เกิด แล้วเราทำอย่างไร วันนี้ขอมาถามค่ะ ใครมีวิธีคิด วิธีทำ อย่างไร กับเรื่องที่เกิดในชีวิตที่เรียกว่า ไม่อยากให้เกิด แต่ก็เกิด บ้างคะ เริ่มจากภายใน คิดอย่างไร จะหาเหตุเกิดอย่างไรไหม จะหาอะไรบ้าง หลังจากนั้น จะใคร่ครวญ ไตร่ตรองอย่างไร ต้องมีข้อสรุปไหม หรือ กดทับ หรือ ตัดทิ้ง ใช้วิธีอย่างไรบ้างคะ สุดท้าย จะต้องลบออกไป พยายามลืมหรือไม่ อย่างไรค่ะ ขอบพระคุณค่ะ
ในที่นี้ขอเปิดรับกว้าง ทุกแนวนะคะ และ รวมทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นเอง หรือ เรื่องที่มีการทำให้เกิด อาจจากใครก็ตาม อาจจะเล่า หรือ ไม่เล่าเรื่อง ก็ได้ค่ะ แต่ขอวิธีจัดการค่ะ แน่นอนว่าแต่ละคนแตกต่างได้ เหมือนได้ และ ทุกความคิดมีคุณค่า ขอบพระคุณค่ะ
