ลานกวนใจ

#1 น้ำฟ้าและปรายดาว ให้ความคิดเห็นเมื่อ 9 พฤษภาคม 2010 เวลา 8:34 (เช้า)

อมยิ้มเลยค่ะป้าหวาน
นึกถึงตอนเรียนกับอาจารย์ เบิร์ดถามอาจารย์ว่าอุเบกขาคืออะไร อาจารย์บอกว่าเบิร์ดถามธรรมที่เป็นจุดก้าวข้ามจากโลกียะเป็นโลกุตระเลยนะ อุเบกขาไม่ใช่การนั่งเฉย ๆ หรือไม่ทำอะไรเพราะไม่กล้า กลัวผิด กลัวโน่นกลัวนี่ หรือยึดเอาในสิ่งที่ตนคิดว่า”ถูก”โดยไม่เปลี่ยนแปร แม้จะมีคนบอกว่าไม่ใช่หรือมีทางอื่นที่ดีกว่า

อุเบกขาเป็นการกระทำ-ไม่กระทำที่มีเหตุ-ผล และรู้เหตุ-ผลอย่างถูกต้องตามจริงในขณะนั้น ไม่มีภาวะอารมณ์อยาก-ไม่อยาก ชอบ-ไม่ชอบ แต่ไตร่ตรอง ตัดสินใจ บนความถูกตามธรรม ซึ่งมีฐานจากมรรค 8 อาจารย์ปิดท้ายว่าเบิร์ดลองศึกษาและคิด ไตร่ตรองวิธีในการจัดการกับอารมณ์ของคนโดยใช้ Deep Breathing เป็นเทคนิคหลัก เรียกว่า Bird deep breath ไปเลย…ซึ่งเบิร์ดก็หัวเราะบอกว่า”ใช้ลมหายใจยาว สะบั้นอารมณ์ให้สั้น” ซึ่งอาจารย์ชอบใจบอกว่าใช่ ๆ ๆ ๆ อิอิอิ 

ตอนนั้นก็ฟังเงียบ ๆ และยังไม่ลึกเท่าไรน่ะค่ะ แต่เมื่อโตขึ้น ก็พบว่าธรรมเพียงข้อเดียวของพระพุทธองค์ก็แจ่มชัดและเชื่อมโยงกับ”ทาง”ในการก้าวเดินอย่างชัดแจ้ง นี่เองมั้งคะคือความหมายของคำว่าพุทธะ ซึ่งทุกคนคือพุทธะได้ถ้าเห็นธรรม และ”รู้”เพียงใบไม้กำมือเดีียวในมือเราก็เพียงพอแล้ว แต่ที่ผ่านมาเรามัวไปสนใจใบไม้ในกำมือของคนอื่น มากกว่า”มีอะไร”ในมือเราบ้าง

แหม อยากกอดจริงจริ๊งค่ะ ^ ^

#3 bangsai ให้ความคิดเห็นเมื่อ 9 พฤษภาคม 2010 เวลา 9:51 (เช้า)

ใจผมตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม..เมื่อได้ยินคำนั้น…ป้าหวานเจี๊ยบ..
แต่พอได้ฟังคำอธิบาย เออ ค่อยยังชั่วหน่อย..

เรื่องนี้ผมมองอย่างนี้นะ  ต้องรู้จักอาจารย์ดีพอก่อนจึงจะสังสรรค์ด้วย หมายความว่า ปรับ จูน การรับรู้ของเราให้เข้ากับธรรมชาติของอาจารย์
ผมไม่รู้จักอาจารย์เป็นการส่วนตัวมาก่อน  แม้ชื่อก้ไม่เคยได้ยิน เพียงแต่ น้องครูอึ่ง เล่าให้ฟังนิดหน่อยว่า อาจารย์เป็นลูกช้างและรู้จักเพื่อนพี่หลายคน พี่เองก็ทันอาจารย์สมัยเรียน มช. เพราะห่างหัน 2 ปี กับพี่หลินก็น่าจะรู้จักกัน

เมื่อได้ฟังอาจารย์โสรีย์แล้วนึกถึง ท่านถวัลย์ ดัชนี นั่นก็ย่อยเสียเมื่อไหร่ หากตั้งสติไม่ดีละก็หงายตกเก้าอี้เลยหละ ท่านเหล่านี้ศึกษา ปฏิบัติหลักศาสนามาเยอะ และใช้กระบวนวิธีโบราณ ฟาดเปรี้ยงลงไปเลย..เหมือนฟ้าผ่า จะตื่นก็ตื่นไปเลย หากไม่ตื่นก็หลับไหลลงรูไปเลย อะไรทำนองนั้น

ผมก็มิบังอาจไปก่อกรกับท่านหรอก …. แม้ดูท่าท่านจะปรานีผมอยู่บ้าง  แต่ข้าเจ้ากั๋ว…นะบ่ะ แต่ก็ชอบฟัง เหมือนเคาะกะโหลกเราน่ะ.. ป้าหวานเจี๊ยบ

#5 ป้าหวาน ให้ความคิดเห็นเมื่อ 9 พฤษภาคม 2010 เวลา 10:06 (เช้า)

ขอบคุณน้องเบริ์ดค่ะ   ป้าหวานยินดีด้วยกับทุกๆคนที่ได้เคยเรียน เคยรับ ความรู้จากอาจารย์ โสรีช์ นะคะ  พ่อครูได้เอ่ยยกย่องว่า มีน้อยคนที่เป็นครูจริงๆ ท่านอาจารย์เป็นครูจริงๆ  ไม่ใช่มีภาพเป็นครู  เสียดายที่มีเวลาไม่มากนัก แต่อะไรที่เราอยากเรียนรู้ เราก็หาโอกาส ไขว่คว้า นะึคะ

ขอบคุณ ลุงเอ้ยอาเปลี่ยนค่ะ  ป้าหวานก็มีโอกาสแป๊บเดียว เหมือนกัน  เรื่องคำถามเฮงซวยยังมีอีก แต่ไม่ชัดมากเพราะรวมกับเรื่องอื่นด้วย แต่ท่านมีความรู้ให้เราเรียนอีกเยอะเลย ท่านมีความเมตตากรุณาต่อศิษย์อย่างมาก

สรุปว่า ความพอดี อยุ่ที่ความพอใจ  นี่แหละคือปัญหาของมนุษย์ เพราะความพอใจของมนุษย์ไม่เท่ากัน ความพอดี ของมนุษย์ จึงไม่เท่ากัน การทำงานร่วมกันจึงพบเรื่องนี้อยุ่เนืองๆ จึงต้องมีการกำหนดไว้ก่อนว่าจุดร่วมอยุ่ที่ไหน  ก็กลับไปเข้าทำนอง speculation ดังที่ท่านว่าคนเราก็งมกันอยู่ไม่น้อย    ป้าหวานจึงสงสัยไงว่าเราจะงมหาอะไร…

อีกคำตอบที่โดนใจสุดๆ  ต้องไปถามพี่หมอจอมป่วน  คำตอบคือ ..”เรื่องของมึง” 55   ป้าหวานก็เลยถึงบางอ้อ…ว่า อ๋อ…มันก็มี 2 เรื่องสิ…ไม่เรื่องของมึง ก็เรื่องของกู  พี่หมอบอก  ไม่ใช่มีอีกเรื่อง คือ  เรื่องของมัน…เอ้อ…..5555555

#7 sutthinun ให้ความคิดเห็นเมื่อ 9 พฤษภาคม 2010 เวลา 2:54 (เย็น)

โป๊ก ! แห่งความรักความปราณ๊ อิอิ

#9 ป้าหวาน ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 พฤษภาคม 2010 เวลา 4:09 (เช้า)

อิอิ แรงสะท้อนกระจุย กระจาย