“สู้ไปก็แพ้” ควรจะทำอย่างไรดี?????
ผมสรุปคำนี้มาจากหนังสือ
”ทัศนะว่าด้วยการเมืองและจริยธรรม” ของอาจารย์ป๋วย อึ๊งภากรณ์
ที่เป็นของขวัญ “เชิงปัญญา” จากท่านคอนดักเตอร์ “กุนซือ” ของเรานี่เอง
ท่านคอนดักเตอร์คงเกรงว่าผมจะฆ่าตัวตาย เพราะผมทำอะไรก็ไม่สำเร็จสักที
ปัญหานี้เป็นแบบที่อาจารย์ป๋วยประสพมาในช่วงปี ๒๕๑๖ และได้เขียนสรุปไว้ในประสบการณ์ของท่าน ในหนังสือเล่มนี้
พออ่านจบปุ๊บ ก็รีบรายงานให้นายทุน เอ้ย เจ้าของหนังสือทราบผลว่า
ผมยังไม่คิดที่จะฆ่าตัวตายตอนนี้หรอก เพราะเคยคิดแล้ว ตั้งแต่สมัย ตุลาคม ๒๕๑๖
แต่ทำไม่สำเร็จ เพราะปัจจัยแวดล้อมไม่อำนวย
หาระเบิดไม่ได้
ตอนนั้นคิดเรื่องระเบิดพลีชีพครับ ไม่ทราบคิดได้ไง อาจจะสถานการณ์บังคับ และคิดอะไรไม่ออกมั้ง เลยคิดไปเรื่อยเปื่อย
แต่ก็มาติดที่ผมและเพื่อนๆหาระเบิดไม่ได้ เลยไม่ได้คิดต่อว่าถ้ามีระเบิดแล้วจะบุกฝ่าด่านหนวยรักษาความปลอยภัยของ “ทรราช” ไปถึงตัวได้อย่างไร
และครั้งนั้นเป็นครั้งเดียวที่ผมยอมตาย แบบคิดฆ่าตัวตาย ไม่รู้สึกเสียดายชีวิตเลยแม้แต่น้อย เมื่อคิดย้อนหลังก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน ว่าคิดได้ยังไง