ลานชีวิต

ช่วงนี้ผมต้องทำหน้าที่เป็นกรรมการประเมินอาจารย์ ๓ ครูชำนาญการพิเศษ จากหลาย สพท. ก็ได้มีโอกาสพบชีวิตที่หลากหลายของครูในภาคอีสาน

ผมเข้าใจว่าการประเมินเป็นความลับ กรรมการประเมินก็เป็นความลับ และหมายเลขโทรศัพท์ของกรรมการยิ่งน่าจะเป็นความลับ

แต่ผมก็ได้รับการติดต่อทางโทรศัพท์มือถือจากผู้ถูกประเมินแบบ

“ทราบมาว่าท่านเป็นกรรมการประเมินงานอาจารย์ ๓ ของผม”

ผมฟังแล้วก็ค่อนข้างตกใจ ว่าเขารู้ได้อย่างไร

ผมถามเขาว่าน่าจะผิดระเบียบ หรือผิดหลักการหรือเปล่า ที่เขาติดต่อผม

เขาบอกว่าก็อาจจะไม่ค่อยถูก แต่

“บังเอิญผมเป็นครูอาวุโสแล้ว ก็เลยได้ข้อมูลมาไม่ยาก”

เขาต้องการมาพบผม

ผมก็บอกว่าอย่ามาเลย อยากทราบอะไร ผมจะบอกให้ทางโทรศัพท์ก็แล้วกัน

แล้วผมก็พยายามอธิบายอย่างยืดยาวเพื่อให้เขาพอใจและเลิกคิดมาพบผม

แต่อีกประมาณสองชั่วโมง เขาก็มาพบผมที่ห้องทำงานในมหาวิทยาลัยขอนแก่น

ผมก็ไม่มีทางเลือก นอกจากจะอธิบายหลักการพิจารณาของผมให้ฟังอีกรอบหนึ่ง พร้อมแนวทางการแก้ไขผลงาน

ผมก็จำรายละเอียดไม่ได้ เพราะผมต้องตรวจงานเกือบร้อยคน

จึงบอกเท่าที่จำได้

นี่ก็เป็นผู้เสนอขออาจารย์ ๓ ระดับ “ซูเปอร์”

แต่ที่ “ซูเปอร์”กว่า ที่ผมกำลังจะ “แอบ” ไปดูการทำงานและการสอนของเขา ในวันพรุ่งนี้ (๓๑ กค ๕๑) ก็คือ

คนที่ผมประทับใจมากที่สุด  

และอยากจะเรียนรู้ด้วยก็คือ

ครูผู้สอนในหัวข้อ

“การผลิตข้าว” ให้กับนักเรียนชั้นประถมปีที่ ๓

ที่มีนวัตกรรมทางการสอนที่ทำให้

เมื่อนักเรียนเรียนจบชั่วโมงแล้ว

“ดูจาก เมล็ดข้าว สามารถบอกได้ว่า เป็นข้าวพันธุ์ไหน แบบถูกต้อง ๑๐๐%“

“และ….สามารถบอกได้ว่าเป็นข้าวพันธุ์ไวแสง ไม่ไวแสง แบบถูกต้อง ๑๐๐% เช่นกัน”

ผลงานยอดเยี่ยมจริงๆ

เพื่อจะนำมาสอนในระดับปริญญาตรี (ป. ตรี = ป. สาม, ตรี= สาม) ได้พอดี

อันเนื่องมาจาก

นักศึกษาเกษตรศาสตร์ปี ๒-๔  (ป. ตรี) และ แม้แต่ ป. โท (= ป. ๒???) ของผม ตอนพาไปดำนาที่นาผมนั้น

ยังแยกต้นหญ้าออกจากต้นข้าวไม่เป็นเลย

มีการถอนกล้าต้นหญ้าไปดำแซมแปลงข้าวของผมเต็มไปหมด

ตอนนี้ก็ยังไล่ถอนหญ้า(ที่กำลังออกดอก) ออกจากแปลงนายังไม่หมดเลย

หรือไม่งั้นผมจะเหมารถพานักศึกษากลุ่มนี้ไปเรียนกับท่าน น่าจะดี ท่านจะได้มีเวลาสอนคนอื่นๆได้มาก

“ซูเปอร์” จริงๆ นับถือ นับถือ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ…………(พันครั้ง)