ลานจอมป่วน

จากการที่ไปเชียงแสนเพื่อพบปะสิทธิรักษ์  วันที่  30  สค. เช้า  เรานัดกันที่ห้องนั่งเล่น  ประมาณสิบโมงเช้า  เพื่อแวะสนทนากับ อ. วิศิษฐ์ วังวิญญู  กับคุณเม  ที่จอมป่วนจะต้องแวะเยี่ยมทุกครั้งที่มีโอกาสไปเชียงราย  เสียดายครั้งนี้ไม่ได้พบ อ. มนตรีกับ อ. เทพมือกีร์ต้าปากกามาร  เพราะ อ. มนตรีติดภาระกิจสำคัญ

จอมป่วนเคยพาน้องอ้าย  อุ๊ยจั๋นตา  ครูอึ่ง  อาราม  มานั่งสนทนากับอาจารย์มาแล้ว  คราวนี้มีแม่นุ  ราณี  ครูสุคนสวย  และเบิร์ดมานั่งสนทนาด้วย  เป็นการฝึกสุนทรียสนทนา  อาจารย์ต้อนรับด้วยคุกกี้ธัญพืช  น้ำชาเช่นเคย  สมกับชื่อวงน้ำชา

หลังจากทักทาย  คุยสารทุกข์สุขดิบกันแล้ว  ก็เริ่มสนทนากัน  ประเด็นก็เป็นเรื่องการอบรมการเขียนบล็อก  น่าจะมีการเตรียมด้านจิตใจ  และเรื่องการเขียนก่อน  ไม่ใช่สอนแต่เทคนิคการเขียนอย่างเดียว   จอมป่วนเคยแวะมาคุยเพื่อให้อาจารย์ช่วยจัดการอบรม  อ่าน  เขียน  แปล  ให้กลุ่มเฮฮาศาสตร์  รวมทั้งอบรมกระบวนกรให้ด้วย  หลังจากนั้นก็น่าจะมีการพัฒนาหลักสูตรที่จะใช้อบรมการเขียนบล็อกขึ้นเพื่อใช้ในการอบรมต่อไป

ทั้งนี้หมายความว่า   มีการพัฒนาลานปัญญาไประดับหนึ่ง  และมีคู่มือการเขียนบันทึกแล้ว

อาจารย์บอกว่าอาจพัฒนาเป็นหลักสูตรเดียว  คืออบรมกระบวนกรและ อ่าน  เขียน  แปล  พร้อมกันไปเลย  ใช้เวลา  5  วัน  พิเศษสำหรับเฮฮาศาสตร์เลย

เวลาที่สนทนาค่อนข้างน้อยเพราะต้องไปทานมื้อกลางวันกับสิทธิรักษ์ที่เชียงแสน  แต่จอมป่วนคิดว่าเป็นการสนทนาที่ดีมาก  คุ้มมากที่แวะมาเยี่ยมอาจารย์

อาจารย์เริ่มถามว่าเวลาเขียนบันทึกมีปัญหาอะไร 

                ไม่มีอะไรจะเขียน

                ไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไร

                กลัวว่าจะเขียนได้ไม่ดี

                กลัวว่าเขียนแล้วจะกระทบคนอื่น

                กลัวคนอื่นว่าไร้สาระ  เขียนไม่ดี

                กลัวเรื่องเนื้อหา  วิชาการ  รูปแบบ  ตัวสะกด

แล้วก็สรุปกันได้ว่า  เราติดกรอบ  มีกำแพงกั้นเราอยู่  เราทำอะไรที่เราคุ้นเคย  ไม่กล้าทำอะไรใหม่ๆ  คล้ายๆแผ่นเสียงตกร่อง  เวลาเราเขียนจึงไม่เป็นตัวของตัวเอง

อาจารย์ถามว่าเขียนบันทึกส่วนตัวกันบ้างไหม ?  รู้สึกยังไงเวลาเขียนบันทึกส่วนตัว ?

                เขียนสบาย  เขียนง่าย

                เขียนอ่านเอง  ไม่ได้ให้ใครอ่าน  เลยไม่เครียด  ไม่คิดมาก

                ไม่กลัวผิด  ไม่ต้องมีรูปแบบ  ไม่ห่วงเรื่องวิชาการ   ไม่ห่วงตัวสะกด

อาจารย์เลยบอกว่า  เรามีปัญหาเพราะเราไม่มีเสียงของเราเอง  มีแต่เสียงของคนอื่น  ไม่เป็นตัวของตัวเอง  ติดกรอบ  นึกถึงสังคม  ครูภาษาไทย   สังคมการเลี้ยงดู  การศึกษาบ้านเราทำให้เราสูญเสียตัวตน ฯลฯ  สารพัดที่เป็นแรงกดดัน

อาจารย์เล่าให้ฟังถึงการสอนนักศึกษาของมหาวิทยาลับราชภัฏเชียงรายรุ่นที่อาจารย์สอน  ใช้วิธีสนทนากัน  สอนอยู่ 8 ครั้งๆละ 2 ชั่วโมง  ทำให้เด็กรู้จักตัวเอง  มั่นใจตัวเอง  ฝึกพูด  แล้วฝึกเขียนสิ่งที่ตัวเองคิดโดยไม่ต้องคิดนาน  ให้เขียนแบบไม่ต้องหยุดคิดเลย  ทำลายกำแพง  ออกจากไข่แดง  ออกจากกรอบที่ตัวเองสร้างขึ้นเอง  เด็กรุ่นนี้มีผลการเรียนที่ดีมาก

การฝึกอบรม  อ่าน  เขียน  แปล  นอกจากจะทำให้รู้จักตัวเอง   ยอมรับความแตกต่างของบุคคล  กล้าออกจากสิ่งที่คุ้นเคย  ทำลายกำแพงที่เราสร้างขึ้นเอง  ทำให้การฟัง  การพูดดีขึ้น  การอ่าน  การเขียนดีขึ้น  ยังทำให้มุมมองต่อสังคม  ต่อการทำงาน  ต่อการดำรงชีวิตเปลี่ยนไปด้วย……

ชักลืมๆไปบ้างแล้ว  แม่นุ  น้องอ้าย  ราณี  ครูสุคนสวย  เบิร์ด  อุ๊ยจั๋นตา  ครูอึ่ง  อาราม  ที่นั่งสนทนาอยู่ด้วยกัน  หรือมิตรรักแฟนบล็อกทั้งหลายอ่านแล้วช่วยทำมาหากินด้วย  จำอะไรได้  ได้ความรู้อะไรมาบ้าง  ช่วยๆกันต่อยอด  เพิ่มเติม  แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันหน่อยนะครับ 

มิตรรักแฟนบล็อกคิดอย่างไรกับอบรมหลักสูตรที่พูดถึง  ช่วยแสดงความคิดเห็นมาด้วยนะครับ  จะได้จัดการอบรมได้ถูกใจแฟนๆทั้งหลายครับ 

Facebook

« « Prev : น้องอ้ายเป็นเหตุ อิอิ

Next : กำหนดการ ป่วนเมืองสองแคว » »