ลานเสรี

#1 ป้าจุ๋ม ให้ความคิดเห็นเมื่อ 24 พฤษภาคม 2010 เวลา 10:18 (เช้า)

-ขอคารวะคุณครูของน้องFreemind ด้วยคนค่ะ ครูสมัยก่อนจะมีทั้งคุณธรรมและจริยธรรม รักและห่วงใยลูกศิษย์ นอกจากจะสอนวิชาความรู้แล้วยังสอนลูกศิษย์ให้เป็นคนดีอีกด้วยค่ะ โดยทั้งสอนและทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีให้ดูค่ะ จึงทำให้ประเทศไทยเราเจริญรุ่งเรืองและน่าอยู่มาจนบัดนี้ค่ะ
-แต่ณ. วันนี้และปัจจุบันนี้ชักไม่มั่นใจค่ะ จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาเร็วๆนี้ ทำให้คิดไม่ออกว่าคนไทยทำกันได้ขนาดนี้เชียวหรือ ขนาดพูดอย่างเปิดเผยว่าสถานที่ดีๆที่มีอยู่ในประเทศไทยจะถูกเผา จะทำลายให้หมด…ไม่ให้มีเหลือ??? คิดได้อย่างไรกับบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง พูดเหมือนลูกอกตัญญูที่มาขู่จะเอาตังค์จากพ่อ-แม่ไปซื้อยาบ้า แต่พ่อ-แม่ไม่ให้เลยขู่จะฆ่า และก็ฆ่าจริงๆด้วย…
- แต่ทุกอย่างก็ไม่อาจเรียกคืนมาได้แล้ว ต่อจากนี้เราจะช่วยกันทำอย่างไรจะเรียกขวัญและกำลังใจของคนดีๆที่ยังมีอีกมากมาย…มาช่วยกันทำสิ่งดีๆของบ้านเราให้กลับคืนมาค่ะ เราทำได้ค่ะ  และต้องจดจำไว้ด้วยว่าใครทำร้ายประเทศไทยค่ะ

#3 bangsai ให้ความคิดเห็นเมื่อ 24 พฤษภาคม 2010 เวลา 11:32 (เช้า)

ถูกใจหลายเด้….

มาช่วยกันสร้างคนดีกันนะครับ บางคนบอกว่าเริ่มที่ตัวเราก่อนอื่น เอ้าเริ่มก็เริ่มนะครับ

#5 ป้าจุ๋ม ให้ความคิดเห็นเมื่อ 24 พฤษภาคม 2010 เวลา 12:22 (เย็น)

-ป้าจุ๋มยินดีที่ได้รู้จักน้องFreemindและได้ทักทายกันอย่างเป็นทางการค่ะ แอบอ่านมาหลายตอนแล้วค่ะ(เข้าใจว่าเป็นรุ่นลูกด้วยซ้ำไปค่ะ)ชอบความคิดและทัศนคติที่ดีค่ะ ก็ดีใจค่ะว่าลานปัญญาเราได้มีสมาชิกคุณภาพเพิ่มอีก 1 ท่านค่ะ ก็ยินดีต้อนรับนะคะในฐานะที่ป้าจุ๋มเป็นสมาชิกเก่า(แก่)คนหนึ่ง แต่ไม่ค่อยมีบทบาทและเวลาเขียนมากนัก เพราะไม่ค่อยมีความสามารถในการเขียนด้วยค่ะ แต่ก็เป็นสมาชิกลานปัญญาอย่างเหนียวแน่นเพราะเห็นความตั้งใจดีของผู้ก่อตั้งค่ะและเพื่อจะได้มีโอกาสเรียนรู้จากท่านผู้รู้ท่านอื่นด้วยค่ะ
-เห็นด้วยกับน้องFreemind เรื่องการให้อภัย การทำใจให้สบาย การปล่อยวางและไม่อาฆาตค่ะ คนเราหากทำแค่นี้ได้ก็ถือว่าผ่านแล้วค่ะชีวิตนี้ ป้าจุ๋มก็ได้รับคำสอนจากพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ว่าให้มีเมตตา เอื้อเฟื้อคนอื่น และให้อภัย สองอย่างแรกทำได้มาตลอดเพราะเป็นคนใจอ่อน ขี้สงสารค่ะแต่ก็เหมือนจะขัดแย้งกันนะคะเรื่องให้อภัยนี่ตอนเด็กๆนี่ไม่ได้เลยไม่ยอมใครเลยเหมือนกันโดนใครแกล้งไม่ได้เป็นต้องเอาคืน แต่แหมกว่าจะเอาคืนได้ก็ร้อนรุ่มเป็นทุกข์ตลอด …แต่พอโตก็ค่อยคิดได้และต่อมามีครอบครัว ก็โชคดีค่ะคู่ชีวิตเขาใจเย็น สุขุม ค่อยชี้ ค่อยยกตัวอย่าง อันนี้ช่วยได้มากเลยค่ะ และตัวเราเองก็คงโตขึ้นด้วยกระมังเรียกว่ามีวุฒิภาวะเพิ่มขึ้น แล้วก็มีลูกแล้วก็ชักคิดหนัก ตัวอย่างที่ดีอยู่ที่ไหน??? ก็คิดได้และพยายามค่ะ ต้องใช้คำว่าพยายามจริงๆค่ะ แล้วก็หมั่นทำบุญทำกุศลไปตามกำลังและไม่นานก็ทำได้ค่ะ  คือใจเย็นลง และทุกวันนี้ก็ทำใจได้ระดับหนึ่งค่ะ แต่เรียกว่าสบายๆพอสมควรทีเดียว  ก็มีแว๊บมาให้สะกิดใจบ้างแต่ก็วางอุเบกขาได้…ไม่กระทบอะไรมาก  ปลงได้แล้วก็ปล่อยไปพร้อมแผ่เมตตาว่าเขาคงทุกข์ใจ เขาคงไม่มีความสุข เขาจึงเป็นเช่นนั้นแล…เราก็สบายใจด้วยค่ะ  และการทำเช่นนี้ได้ก็พบว่าสุขภาพเราก็ดีด้วยค่ะ ไม่เจ็บ ไม่ป่วย ไม่มีโรคประจำตัวค่ะ ก็เรียกว่า มีลาภอันประเสริฐแล้วค่ะ แต่กว่าจะทำได้ถึงตรงนี้ได้เรียกว่าใช้เวลาทีเดียว และอาจเป็นด้วยบุญเก่าและบุญที่ทำใหม่ในชาตินี้ด้วยก็ได้ แต่ก็ใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตเหมือนกันค่ะ ตอนนี้เกษียณอายุราชการแล้ว ลูกๆก็โตๆและได้เรียนจบมหาวิทยาลัยกันหมดแล้ว ทุกคนต่างมีเส้นทางชีวิตของตนเองและเป็นคนดี ก็เลยไม่มีอะไรต้องห่วง ตอนนี้ป้าจุ๋มก็เลยใช้ชีวิตแบบสบายๆค่ะ ใช้ชีวิตแบบพอเพียงตามอัตตภาพค่ะ ดูแลสุขภาพตัวเองและคนใกล้ชิดให้ดี อยากทำอะไรที่คิดว่าเป็นความสุขของตัวเอง โดยไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนก็จะทำค่ะ…ขอให้น้องFreemind โชคดีค่ะ
-กมฺมุนา  วตฺตตี  โลโก  -สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมค่ะ

#7 freemind ให้ความคิดเห็นเมื่อ 24 พฤษภาคม 2010 เวลา 7:58 (เย็น)

ขอบคุณ คุณป้าหวาน
สำหรับข้อคิดเห็นและลิงก์ที่นำมาฝาก
อ่านแล้วได้ประเด็น กระตุกความคิดมากค่ะ

#9 ป้าจุ๋ม ให้ความคิดเห็นเมื่อ 24 พฤษภาคม 2010 เวลา 9:32 (เย็น)

-น้องFreemind คะ…”คนรักเท่าผืนหนัง คนชังเท่าผืนเสื่อ” จริงแท้แน่นอน คนเรามีทั้งคนรักคนชังค่ะ เป็นสัจจธรรมค่ะ  
-อายุยังน้อยค่อยฝึกฝนไปเดี๋ยวก็ยิ่งเก่งค่ะ ส่วนป้าจุ๋มก็แค่ทรงๆไว้ก็ถือว่าเก่งแล้วค่ะ(ป้องกัน Alzheimer’s disease มาเยือนค่ะ)
-ขอบคุณค่ะสำหรับคำอวยพร ขอให้น้องFreemindโชคดีและมีสุขภาพแข็งแรงเช่นกันค่ะ