ลานปลาหัวโม้ง

วันนี้เพิ่งจะมีเวลาให้กับตัวเอง หลังจากมัวแต่พาเพื่อนที่มาจากเมืองไทยเที่ยวอังกฤษกับสก๊อตอยู่เกือบ 2 อาทิตย์ เรื่องพาเที่ยวไม่เป็นไรเพราะชอบเที่ยวอยู่แล้ว แต่ที่อยากเล่าคือเรื่องการฝากซื้อของจากอังกฤษกลับไปเมืองไทย ที่จริงก็ได้ยินมาเยอะเรื่องฝากหิ้วของเพียงแต่ไม่เคยเจอกับตัว ครั้งนี้เพื่อนมาเที่ยวอังกฤษแค่ครึ่งเดือนแต่ได้รับรายการของฝากซื้อจากเพื่อนร่วมงานมาเป็นหางว่าว

มีคนนึงอยากได้ iPhone 4 มาก แต่ที่อังกฤษเครื่องขาดตลาดต้องสั่งซื้อล่วงหน้า 3 อาทิตย์ คนนี้ก็ฝากให้เพื่อนเรามาบอกให้เราสั่งล่วงหน้าให้หน่อย พอเพื่อนมาถึงอังกฤษก็จะได้ของพอดี เราเลยบอกว่าของราคาหลายหมื่นต้องให้เขาโอนเงินค่า iPhone เข้าบัญชีเราที่เมืองไทยเรียบร้อยก่อนถึงจะสั่งให้ แล้วเราก็ได้รับเงินและสั่งไปเรียบร้อย ปรากฎว่ามีปัญหาเรื่องรับของเพราะบริษัทเอามาส่งช่วงที่เราพาเพื่อนไปเที่ยว เราเพิ่งได้รับ iPhone วันนี้หลังจากที่เพื่อนเราขึ้นเครื่องกลับไปเมื่อวาน สุดท้ายเราจึงติดต่อหาเพื่อนอีกคนที่กำลังจะกลับเมืองไทยอาทิตย์หน้าให้หิ้ว iPhone กลับไปให้ด้วย และกำชับเพื่อนคนนี้ว่าห้ามเปิดกล่องถ้าไม่จำเป็น เพราะถ้าของอะไรในกล่องหายไปจะเดือดร้อนกันอีก นี่คนที่เมืองไทยคนนั้นเค้าจะรู้มั้ยว่าแค่ความอยากได้ iPhone ของคนเพียงคนเดียว ต้องรบกวนคนอื่นต่อไปอีกหลายทอด เพื่อนเราที่มาเที่ยวอังกฤษคนนี้บอกว่าเข็ดจนตาย ถ้าไปเที่ยวไหนจะไม่รับฝากของจากใครอีก

ตอนแรกที่เพื่อนจะมาอังกฤษ เค้าไม่ได้บอกใครในที่ทำงานนอกจากหัวหน้าว่าจะไปอังกฤษ แต่ฝ่ายบุคคลรู้เข้าจากใบลาเลยช่วยกระจายข่าวทั่วบริษัท วันนึงเพื่อนโทรมาบอกว่ามีคนที่ทำงานหลายคนฝากซื้อกระเป๋าหลุยส์ กระเป๋าลองชอง กระเป๋ายี่ห้ออื่น ๆ ที่ดังในเมืองไทย รวมแล้วเกือบ 30 ใบ ปรินท์รูปหลายละเอียดมาให้เสร็จสรรพว่ารุ่นไหนลายไหนสีอะไร คนที่ฝากซื้อของเหล่านี้ไม่คิดเลยเหรอว่าความอยากได้กระเป๋าของพวกเค้าจะเป็นภาระให้กับคนที่ไปเที่ยว นี่มาแค่ไม่กี่วันยังเที่ยวได้ไม่ทั่วเกาะอังกฤษเลยแล้วต้องมารับภาระเดินหาซื้อกระเป๋าให้ได้ตามรุ่น ตามขนาด ตามลาย ตามสี ที่พวกเค้าอยากได้กันอีก กระเป๋าส่วนใหญ่ที่ฝากให้ซื้อราคาใบละหลายพันหลายหมื่น รวมเงินค่ากระเป๋าที่ฝากซื้อทั้งหมดเกินแสน แต่ไม่มีใครฝากเงินมาให้แม้แต่คนเดียว และเพื่อนเราเอากระเป๋าเดินทางมาได้แค่ 20 กิโล แค่ของส่วนตัวกับของฝากคนในครอบครัวก็ลำบากแล้ว จะขนกระเป๋า 30 ใบกลับไปให้พวกเค้าได้ยังไง ที่สำคัญ คนที่ฝากซื้อไม่ได้มาถามว่าเพื่อนเราด้วยซ้ำว่าสะดวกมั้ย แต่กลับเอารายละเอียดกระเป๋ามาให้เลย สุดท้ายเพื่อนเราก็ไม่ได้ซื้อกระเป๋ากลับไปให้ใครสักใบ

โชคดีที่เราอยู่มาเกือบ 5 ปีไม่เคยมีเพื่อนคนไหนมาฝากซื้ออะไรแบบนี้ เวลากลับเมืองไทยแต่ละที แค่ของฝากสำหรับครอบครัวและขนมฝากเพื่อนก็ขนกันเหนื่อยแล้ว (กลับบ้านครั้งที่แล้วขนเครื่องทำกาแฟไปฝากทั่นมหา กินพื้นที่ในกระเป๋าเยอะมาก ฮ่าๆๆ) และถ้าไม่จำเป็นเราก็ไม่ฝากให้ใครเอาอะไรจากเมืองไทยมาให้เพราะรู้ว่าแต่ละคนก็มีของที่ขนกันมาเยอะแยะ ยกเว้นซะว่าเพื่อนตั้งใจเอาของกินมาฝาก อันนี้เป็นน้ำใจของเพื่อน เราจะปฎิเสธได้ยังไง ^ ^