กลับจากงานมินิเฮฮาศาสตร์กับฮักสคูล ที่ขอนแก่นมา มีเรื่องประทับใจมากมาย ขอบันทึกไว้ย่อๆในความอิ่มเอม เริ่มต้นด้วยการพบปะกันง่ายๆ ในบรรยากาศเป็นกันเอง ล้อมวงฟังอจ.ทางดนตรี ของฮักสคูลหลายๆท่านเล่นดนตรีแจ๊สให้พวกเราฟัง เสร็จแล้วเริ่มมีการแนะนำตัว เจ้าเป็นไผ ความน่ารัก และ ความงดงาม เริ่มเปิดฉาก
ชาวฮัก ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ที่ค้นพบความชอบที่แท้จริงของตนเองและเลือกเดินทางในทางที่ฝัน ในขณะที่ผู้บริหาร ร.ร ก็มีหัวใจเดียวกัน เขาและเธอเหล่านั้น ได้มาพบกัน ร่วมกันบรรเลงเพลงชีวิต จะดีเพียงไหนที่เราค้นพบ ได้ทำ ในสิ่งที่รัก และได้สร้างสรรความสุขนั้นให้แก่ เด็กๆ อนาคตของชาติ คนรุ่นเก่าหลายๆคนไม่มีโอกาสเช่นนั้นเลย ทั้งๆที่ทุกชีวิตมีฝัน แต่ฝันก็ถูกจำกัดในวงแคบๆ
เรื่องการศึกษาที่หลายๆคนกำลังช่วยกันคิด ช่วยกันทำ พ่อครูกล่าวว่า เด็กของเรายังขาดความรัก จึงมีปัญหาหลายๆเรื่องตามมาให้ผู้ใหญ่ตามแก้ จะแก้กันอย่างไร น่าสนใจนัก ต่างคนต่างคัน แต่การเกานั้นไม่ตอบสนองความคัน จึงไม่หายคันแม้ว่าจะเกาให้แล้ว
เพื่อนป้าหวานคนหนึ่ง สอนภาษาอังกฤษ เพราะที่ ร. ร ที่เธอไปสมัครขาดครูอังกฤษ แต่ตัวเธอนั้น เพื่อนๆรู้ดีว่า ไม่เก่งภาษาอังกฤษ ไม่ชอบภาษาอังกฤษ แต่ชีวิตก็เลือกไม่ได้ ร.รก็เลือกคนไม่ได้ คนก็เลือก ร.ร ไม่ได้ เลือกงานไม่ได้ แล้วเด็กๆเล่า…ป้าหวานเห็นจริงอย่างยิ่งที่อจ.ของฮักท่านหนึ่งกล่าวว่า ถ้าครูไม่มีความสุข จะสอนให้ นร. มีความสุข ได้อย่างไร ถ้าครูเองยังรู้สึกว่าไม่ใช่ จะบอกเด็กว่าใช่ ได้อย่างไร ถ้าครูมองไม่เห็นภาพนั้น จะอธิบายให้เด็กเห็น ได้อย่างไร
แท้ที่จริง ชีวิตทุกชีวิต ต้องการการเติมเต็มหัวใจ หิวน้ำ ให้กินข้าว ก็ใช่จะมีความสุข ได้กินแต่ไม่อิ่มในสิ่งที่หิว อจ.หมอหนึ่ง ผู้ก่อตั้ง ร.ร เล่าว่าตัวท่านเองก็รักดนตรีมาก รักมากจนแทบอยากจะเลิกเรียนแพทย์ แล้วท่านก็พบคำตอบ ว่า คนเราสามารถทำสิ่งที่รักได้มากกว่าหนึ่งอย่าง แต่ต้องมีวิธีการ ตรงนี้น่าศึกษามากๆค่ะ เราคงรอให้ คุณหมอมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดในหัวใจอีกหลายๆคนค่ะ
ก่อนลาจากกัน ชาวฮักเล่นเพลงนี้ให้ ชาวฮักและชาวเฮ ฟังร่วมกัน
ในวันนี้เรากล่าวว่า ไม่ใช่เหตุบังเอิญ ที่เราได้มาพบกัน
สถานที่นี้มีรักมากล้น ตั้งแต่เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน จนถึงวันนี้
ในลานปัญญาค่ะ 
