ลานชีวิต

เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา (๑๗ สค ๕๑) ผมได้มีโอกาสสนทนากับนักธุรกิจค้าวัสดุเกษตร

จุดสนใจที่ผมอยากคุยก็คือ การพัฒนาเกษตรอินทรีย์ จนกลายเป็นวาระแห่งชาตินั้น มีข้อดี-ข้อเสีย หรือผลกระทบอย่างไรบ้างต่อธุรกิจของเขา

เขาบอกว่า “เข้าทาง” เขาพอดี

แต่ปัญหาใหญ่อยู่ที่วัตถุดิบทำปุ๋ยอินทรีย์ มีไม่ค่อยพอ

เขาจึงพยายามเก็บสต็อกวัตถุดิบจำพวก ขี้ค้างคาว หินฟอสเฟต ดินก้นถ้ำ เป็นต้น

และพยายามติดต่อเหมาเศษเหลือต่างๆ จากอุตสาหกรรมเกษตร

ไม่ว่าจะเป็น โรงงานน้ำตาล โรงงานน้ำมันปาล์ม และโรงงานอื่นๆ

เขาบอกว่า การทำเช่นนี้จะทำให้ธุรกิจเขามั่นคง

และยิ่งมั่นคงมากขึ้นอีกเมื่อ เกษตรกรชอบความ “มักง่าย”

เนื่องจาก มีการสร้างความเชื่อและจินตนาการว่า

ชีวิตที่ดีต้อง ทำงานอาชีพเร็วๆ ง่ายๆ มีเวลาเหลือมากๆ จะได้ “พักผ่อน” จะลงทุนเท่าไหร่ก็ยอม

และถือว่า “การพักผ่อน” เป็นสัญญลักษณ์ของ “ชีวิตที่ดี”

ผมก็เลยลองถามเล่นๆว่า การพักผ่อนของเกษตรกรคืออะไรบ้าง

นักธุรกิจท่านนั้นก็บอกผมว่า

ก็เริ่มต้นด้วยการสูบบุหรี่ กินเหล้า ไปงานกินเลี้ยง งานสังสรร ร้องเพลง เล่นการพนันสารพัด เล่นหวย ฯลฯ ขึ้นอยู่กับเงินที่มี ตามลำดับ

เขาสาธยายว่า ยิ่งมีเงินในมือมาก จะเป็นเงินแบบไหนก็ตาม ก็จะเริ่มเข้าสู่การพนัน เพราะ บางคนยังถือว่าการพนันคือการหาเงินแบบ “ง่ายๆ” อีกทางหนึ่ง

การเล่นการพนันจึงคิดว่าเป็นการ “ลงทุน” อย่างง่ายๆ

พอเสพติดกับกิจวัตร “พักผ่อน” แบบนี้

ความสนใจในการประกอบอาชีพที่แท้จริงก็ลดลง

และ ทำสักแต่ว่าให้ผ่านไป แบบ “เร็วๆ ง่ายๆ” จ่ายเท่าไหร่ไม่ว่า

จึงเป็นเส้นทางที่ “นักธุรกิจ” ดักจับ  แบบเดียวกันกับดักปลาในลำคลอง

ดักทุกเส้นทาง ไม่ติดทางในก็ทางหนึ่ง ไม่ขึ้นก็ล่อง

แล้วปลา “เกษตรกร” จะหนีไปไหนได้

มีแต่จะเป็นเหยื่อเขาแน่นอน

เหยื่อจากความ “มักง่าย”

เร็วๆ สะดวกๆ

แล้วก็วนเข้าสู่วงจรแห่งความยากจนในทุกมิติ

มีมากก็เสียมาก มีน้อยก็เสียน้อย

ผมฟังแล้วได้แต่ถอนใจ

นี่หรือเกษตรกรไทย นี่หรือคือชาวนาไทย นี่หรือคือกระดูกสันหลังของชาติ

จะอยู่ต่อไปกันอย่างไร กับความ “มักง่าย” และการอยู่ในวังวนของ “วงจรอุบาท”  โง่ จน เจ็บ  และ มีแต่จ่ายค่าโง่ตลอดชาติ

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม อนิจจา อนิจจา ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ