ลานจอมป่วน

ต่อจากบันทึกก่อน

บันทึกนี้คงเล่าให้ฟังถึงความรู้สึกดีๆที่ได้ไปร่มธรรม

ความรู้สึกแรกก็คือดีใจที่ได้ไปด้วยกันทั้งแม่นุและน้องอ้าย ไม่แน่ใจว่าเต็มใจหรือจำใจต้องไปด้วย เพราะจะไปเยี่ยมนายแซม(แซมน้อยที่รักของแม่นุ) ที่น้ำพองต่อ

ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมาก เพราะจะได้ไปเรียนรู้ด้วยกัน แบบว่าเจออะไรก็ปรับตัวเอา จะได้ไปเจออะไรที่ไม่เคยเจอ ได้ไปทำอะไรที่ไม่เคยทำ แต่ที่แน่ๆได้คุยกันมากขึ้นกว่าเดิมมากเลย

รู้สึกว่าไม่แตกต่างกับที่ไปเจอกับพวกเฮฮาศาสตร์ อาจเป็นเพราะมีความเหมือนกันมาก สนิทสนมกันง่าย อบอุ่น ปลอดภัย เอื้ออาทรต่อกัน เหมือนมีพี่เลี้ยงคอยดูแลเอาใจใส่ตลอดเวลา ที่เหมือนกันมากๆคือสนุกสนาน เฮฮา เป็นกันเอง และได้เรียนรู้อะไรๆเพิ่มเติมมากมาย

ดีใจที่ได้เจอผู้คนมากมาย ปู่ติ๊ก ป้าแจ๊ด ป้าแอน(ใจดีมากเรียกป้าซะเลย) ฯลฯ จำชื่อไม่ค่อยได้อีกหลายคน

ดีใจที่ตัวเองได้เรียนรู้อะไรใหม่เพิ่มเติม คิดว่าแม่นุและน้องอ้ายก็คงได้เรียนรู้เช่นเดียวกัน

ที่ดีใจมากที่สุดในการเดินทางครั้งนี้ นอกจากได้เรียนรู้อะไรๆมากมายแล้ว ได้พาแม่นุมาเยี่ยมเจ้าแซมน้อยของแม่นุที่น้ำพอง ได้คุยกันในครอบครัวมากขึ้น

ออกจากร่มธรรมก็ดีใจที่ได้แวะเยี่ยมคารวะ อ. แพนด้ากับอาม่าที่โคราช

กลับจากน้ำพอง ก็ดีใจมากที่ได้เจอทีมเฮฮาศาสตร์ขอนแก่น (อ. แป๋ว พี่บางทราย ) ที่ดีใจที่สุดคือได้เจอสมาชิกชาวลานปัญญาใหม่ คือ ป้าหวาน (น่ารักมากๆ ขอบอก)

ขณะที่กำลังเขียนบันทึกก็ดีใจเป็นพิเศษเพราะได้เจอป้าสุ ราณีและครูมิม ที่แวะมาเยี่ยมครูบาที่สวนป่าเหมือนกัน รออ่านวีรกรรสมของสามสาวที่กำลังกินเมนูพิเศษอยู่ครับ อิอิ

Facebook

« « Prev : ไปปฏิบัติ-ทำ ที่ร่มธรรม

Next : สิ่งที่เรียนรู้จากร่มธรรม » »