ลานเสรี

#1 sompornp ให้ความคิดเห็นเมื่อ 16 สิงหาคม 2010 เวลา 1:34 (เย็น)

น้องที่รัก

อยากกลับไปอยู่ในกะลา
ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่เป็น
อยู่ในพื้นที่แคบ ๆ ที่ใจแคบ ๆ ของเราจะอยู่ได้
ใจแคบ ๆ เมื่อเผชิญโลกกว้าง ไม่ปล่อย ไม่วาง ไม่ละ
ก็ดิ้น ๆ จิ๊ด ๆ อยู่อย่างนี้
……
โลกกว้าง ไม่ได้ทำให้ใจเรากว้างตามเลย
ความภูมิใจหล่นหาย
กระจัดกระจายไม่เป็นที่เป็นทาง
เพราะความรู้ที่ไม่เท่าทัน ไม่มีปัญญา และเกิดอคติมากมาย
…….
วันนี้เป็นเช่นนี้ค่ะ
…….
สวัสดียามบ่าย

#3 sompornp ให้ความคิดเห็นเมื่อ 17 สิงหาคม 2010 เวลา 8:57 (เช้า)

น้องที่รัก

ออกจากกะลาครอบ
ตอนเย็น…
ออกไปนั่งมองฟ้ากว้าง
ริมสันเขื่อนของอ่างเก็บน้ำ

ใช้นิ้วโป้งปิดเดือนครึ่งดวง
และชมความงามของพระธาตุดอยสุเทพบนภูเขาซึ่งส่องไฟสว่างกระทบเมฆที่ลอยอยู่เหนือพระธาตุ มองเหมือนควันธูป แผ่กระจาย ดุจอยู่ในทิพย์วิมาน(โอ้โห…)

เดินเล่นบนสันเขื่อน และตามหาความลับของแสงไฟเล็ก ๆ

ไปกับอุ๊ยสร้อย

และคงได้คำอวยพรจากน้องให้หลับฝันดี
จึงหลับไปโดยไม่ได้อาบน้ำ(น้องคิดว่าจะสบายไหม)
กร๊ากส์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

#5 sompornp ให้ความคิดเห็นเมื่อ 17 สิงหาคม 2010 เวลา 1:15 (เย็น)

น้องที่รัก

ขอบคุณในแสงสว่าง
….
เขาถึงบอกว่า…
การมีมิตรที่ดี ย่อมทำให้เราดีไปด้วย
บางครั้งเรามืด เพราะใจเรามัว
แต่เราได้เพื่อนคอยส่องแสงไฟให้
ถ้าเราเข้าใจ และมองตามทางที่เพื่อนส่องความสว่าง
เราก็ค้นพบทางที่สว่างด้วยตัวเราเองได้
ขอบคุณสำหรับความเป็นเพื่อนกันค่ะ

คนเชียงใหม่โชคดี ในสิ่งดีดีนั้น ถึงอยากให้เพื่อนร่วมรับรู้ด้วยไงคะ
ไม่ว่าจะสุขทุกข์ เพื่อนย่อมเข้าใจในเพื่อนเสมอ ถึงแม้จะไม่เคยพบกันเลยก็ตาม

ทางเชียงใหม่ อ.สร้อยก็เป็นเพื่อนที่ดีเสมอค่ะ
(หรืออีกที จะถูกเป็น “เหยื่อ” ก็ไม่รู้ คริคริคริ ต้องแอบไปถาม อ.สร้อยเอง)