ละครมายา
วันนี้คิดถึงร้อยแก้วที่เคยอ่านและคัดลอกไว้ โดยไม่ทราบชื่อผู้ประพันธ์
///
แสงแดดจัดจ้าคือความร่าเริงของใบไม้
ผู้คนหลากหลายคือตัวละครมากมายให้ศึกษา
น้ำครำน้ำเน่าคือรากเหง้าของปัญญา
และ วันเวลากลับมีค่ายิ่งกว่า…เงินทอง
นิรนาม
หลายคนอาจหลีกเลี่ยงแสงแดดจัดจ้า มันร้อนแผดเผาเรานี่นา
ลืมไปว่า…แสงแดดคือพลังชีวิตสร้างสรรค์โลก
หลายทีเราหน่ายกับตัวละครมากมายที่เข้ามาในชีวิต เบื่อละครโลกย์เก่า ๆ
มัวแต่คิดว่า… เราคือหนึ่งใน “ตัวละคร” นั้น
หลายหนเรารังเกียจเรื่องน้ำครำน้ำเน่าว่าไร้สาระ เอียนแล้วไม่อยากรับรู้
คิดไม่ออกว่า… นั่นคือรากเหง้าแห่งปัญญา
หลายครั้งคราที่เราฆ่าเวลา…เพราะไม่รู้จะทำอะไรดี
จนวันหนึ่ง…เราเสียดายจับใจ ทำอย่างไรจะได้วันเวลานั้นกลับมา
///
1234โลกมันยุ่ง น่าหน่ายนัก จะเราจะเขาต่างก็เต็มไปด้วยอวิชชา เห็นแล้วรู้แล้ว ให้รู้สึกว่าไม่อยากเป็น “ตัวละคร” ใน “ละครมายา”
หากมองอีกมุม…เมื่อเลี่ยงไม่พ้น หลบไม่ได้ ก็ต้องยอมรับและเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญ รู้เท่าทัน…แม้ยาก ก็ต้องเพียรทำ
///
คิดต่อไปถึงคำสั่งสอนของพระพุทธองค์ที่ว่า
“ความสุขใดก็ตามที่ไม่นำไปสู่ความสงบระงับ
ไม่นับเป็นความสุขแท้”
จริงแท้แล้ว
ดอกหญ้าเล็ก ๆ … ที่เปี่ยมสุข
« « Prev : ความหมาย
Next : ยกเว้น » »
4 ความคิดเห็น
หากละครเรื่องใดมีแต่พระเอก นางเอก ไม่มีตัวอิจฉา เรื่องนั้นไม่ค่อยสนุกค่ะ เหมือนดังชีวิตคน หากมีแต่สุขอย่างเดียว ไม่เจออุปสรรคบ้าง ไม่เจอความทุกข์บ้าง ชีวิตนั้นมันจะสมบูรณ์ได้อย่างไร แต่ทั้งหมด มันคือรสชาดของชีวิตนะค่ะ
จริงค่ะ…
บางทีเราก็เป็นพระเอกนางเอก…(พยายามเป็น)
บางครั้งเราก็เป็นตัวร้าย…(แม้่ไม่ตั้งใจ)
ขอบคุณน้องค่ะ
ชอบบทร้อยแก้วข้างต้นค่ะ ช่างแต่งได้ลึกซึ้ง กว้าง และ จริง
ในแง่หนึ่งคิดว่า ชีวิตมนุษย์ก็เป็นอย่างนี้เอง เวียนว่ายอยุ่ในโลกมายา
มีคนๆหนึ่งกล่าวว่า ยิ่งพ้วพ้นยิ่งยุ่ง ท่านจึงให้สันโดษ ว่าแล้วก็นึกถึงเรื่องสันโดษ
ของ หลวงพ่อมิตซูโอะ ยังมีคนเข้าใจผิดอยู่ ท่านกล่าวไว้น่าอ่านมากค่ะ
หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือเล่มเล็ก ๆ ใช้เวลาอ่านผ่านไม่เกินสิบห้านาทีแต่เนื้อหาข้อคิดในหนังสือเล่มนี้อาจจะเปลี่ยนชีวิตของท่านไปชั่วชีวิต เคยสงสัยหรือไม่ว่าทำไมเราถึงต้องอยากได้โน้นได้นี่ มีโทรศัพท์แล้วก็ต้องมีรุ่นที่ใหม่ ๆ ขึ้นไปอีก เพื่อนมีรถ เราก็ต้องมีรถเหมือนเขาถึงจะมีความสุข สิ่งเหล่านี้พระท่านเรียกว่าอามิสสุข หรือความสุขที่ได้มากจากวัตถุ ซึ่งเมื่อใดที่เราหาวัตถุได้ไม่พอเราก็ไม่มีความสุข หนังสือเล่มนี้จะสอนเราว่ายังมีความสุขอีกแบบ ที่ไม่ได้มาจากวัตถุที่เราต้องไปหามา แต่เป็นความสุขในสิ่งที่เรามีอยู่ ซึ่งก็คือความสันโดษนั่นเอง
ชื่อหนังสือ: สันโดษ…เคล็ดลับของความสุข โดยพระอาจารย์มัตซูโอะ คเวสโก
http://weread.in.th/75
อ่านไปมา ชอบทุกบรรทัดของบันทึกนี้เลย ตรงใจ..คิดเหมือนกัน เห็นด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
มีหนังสือเล่มนี้แล้วค่ะ เนื่องจากเพื่อนมอบให้ แต่ต้องยอมรับว่าย้งไม่ได้อ่าน ได้แต่สแกนผ่าน ๆ
จะหาเวลาเพื่ออ่านให้ได้ค่ะ
ส่วนตัวเมื่อ “รู้สึก” กับอะไรก็ตามชอบที่จะบันทึกไว้ เพราะเป็นขั้นตอนหนึ่งในเส้นทาง “ฝึกตน” ที่ตั้งใจและให้สัญญาไว้กับตัวเองค่ะ
บางครั้งกลับมาอ่าน ก็งง ๆ คิดไม่ค่อยออกแล้วว่า ตอนนั้นน่ะ กิเลสหรือโลกธรรมตัวไหนนะที่เป็นสาเหตุของความคิดนั้น ๆ
ขอบคุณป้าหวานนะคะ
มีความสุขและสงบในธรรมค่ะ