ลานเสรี

หาก… “ชีวิต” เปรียบได้กับ”การเดินทาง”

เราต้องเดินทางไปตาม “เส้นทางชีวิต”

บางครั้งเส้นทางราบเรียบ รื่นรมย์ สดใส สวยงาม

บางคราเส้นทางขรุขระ ขมขื่น มืดมน น่าเกลียด

บางทีเราอาจเลือกเส้นทางได้ตามใจ…ที่อยากให้เป็น

หลายทีเราไม่อาจเลือก…เส้นทางที่เราเผชิญนั้นเราไม่ชอบ

“ชีวิตเป็นเรื่องยากลำบาก”

 ทุกครั้งที่เอ่ยอ้างและระลึกถึงประโยคนี้ คนที่ได้ฟังจะร้อง โอย…มองโลกแง่ร้ายเสียจริงนะ

และความคิดลึก ๆ ในจิตใต้สำนึกของตัวเอง ก็เห็นด้วยกับข้อความที่คนอื่นว่านั้นเสียด้วยซี…

คิดว่า ยากลำบาก เป็นทุกข์… มันก็เป็นเช่นนั้นตามที่คิด

คิดว่า สนุกสบาย เป็นสุข… มันก็เป็นเช่นนั้นตามที่คิด

 ชักจะสับสนแฮะ… ตกลงมันเป็นไงกันแน่

ขี้เกียจถามใครต่อใครแล้ว ถามไปก็เชื่อบ้าง ไม่เชื่อบ้าง ก็เวียน ๆ วน ๆ อาจผ่านความรู้สึกนั้นมาได้ แล้วก็จะวนเข้าสู่ วัฏจักรเดิมอีก ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ซ้ำอีก ซ้ำซาก

 ถามและตอบตัวเองนี่ล่ะ…

ใช่หรือไม่ที่ว่า ผู้คนล้วนทุกข์ เจ็บปวด สับสน และซ่อนเร้นสิ่งที่เป็นบาดแผลอยู่ในใจ

       ทุกวันเราอาจหลอกล่อตัวเอง ด้วย กิจกรรมต่าง ๆ หนังสือ ดนตรี อาหาร การท่องเที่ยว เปลี่ยนสถานที่แปลกใหม่ ผู้คนที่เราได้พบ … เป็นการเปลี่ยน “อิริยาบถ” เพื่อบดบัง “ความทุกข์หรือความยากลำบาก” ให้เราได้ “ผ่อน” และ “ผ่าน” ความทุกข์ยาก อันเป็นสัจธรรมของชีวิต ทุกคนล้วนดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากบ่วงความยากลำบากด้วยนานาวิธีการ 

เรามักเกลียดทุกข์…รักความสุข

 แต่… ในที่สุดแล้ว “ความเปล่ากลวง” อันเป็นผลจากความทุกข์ ก็ยังคงอยู่กับเรา เราไม่สามารถเติมเต็มสิ่งที่ขาดพร่องในใจได้ด้วยอะไรเลย…

 และหากเรามุ่งหมายที่จะค้นหา “สิ่ง” ที่จะมาเติมเต็ม ความเปล่ากลวงนั้น เราคงต้องใช้เวลากับสิ่งนั้นเกือบทั้งชีวิตเป็นแน่

 เราเป็นใครกัน จะเปลี่ยนสัจจะนั้น…

ถ้าอย่างนั้น...ก็ยอมรับมันเสียไม่ดีหรือ ก็มันเปล่ากลวง ก็มันเป็นความยากลำบาก ก็มันเป็นเช่นนั้นอยู่ชั่วกาลนานมาแล้ว ยอมรับเส้นทางที่ดูเหมือนจะเจ็บปวด ไม่น่าอภิรมย์ เพื่อการงอกงามและเติบโต ซึ่งเป็นเส้นทางแห่งปัจเจก ของใครก็ของใคร เหมือน-ต่างไปตามบริบทชีวิต…

         ดังนั้นแล้ว  หน้าที่ของเราที่ทำได้ก็คือ การยอมรับ เรียนรู้ บ่มเพาะ สร้างสมดุลเพื่อการเติบโตงอกงามของจิตวิญญาณโดยการใช้ “ความรัก” เป็นเครื่องมือ ดังที่ นพ.เอ็ม.สก็อต เปค จิตแพทย์ผู้เขียนหนังสือขายดีเรื่อง The Road Less Traveled (วิทยากร เชียงกูลแปลในชื่อภาษาไทยว่า “บทเรียนชีวิตทีจิตแพทย์อยากบอกให้โลกรู้”)  เป็นหนังสือที่น่าอ่านและอ่านสนุกเล่มหนึ่งดังที่คุณ Logos แนะนำไว้

รู้สึกเบิกบาน (แบบไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ) ถามตัวเองซะอีกคำถามหนึ่งว่า….

แล้วเธอ…กล้าพอหรือยังที่จะก้าวไปบนเส้นทางชีวิตที่ผู้คนส่วนใหญ่ไม่เลือกนั้น?

กล้าไหมล่ะ?

« « Prev : จัดแจงแต่งหน้า

Next : ก็แค่อยากให้ » »