ลานที่ปรึกษาตัวน้อย

เวทีการบ่มเพาะความรัก ความเอื้ออาทรในโครงการพัฒนารพ.คุณภาพด้วยรัก มีกิจกรรมที่ให้ผู้เข้าประชุมได้ฝึกฝนมากมาย เพื่อให้เข้าใจความเท่าเทียมของมนุษย์ เข้าใจถึงความจริงที่ไม่ใช่สิ่งสมมติ ไม่มียศ ตำแหน่งใดๆ ทุกคนนั่งกับพื้นอย่างเท่าเทียม ปลดปล่อยความเป็นหัวหน้าลูกน้อง คงเหลือแต่ความเป็นเพื่อน เป็นกัลยาณมิตร ช่วยกันบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์ความดีให้งอกงามสืบไป….วันนี้เรามีกิจกรรมที่ฝึกการชื่นชมความงาม การมองเชิงบวก โดยการให้พวกเขาได้มองหาความดีงามที่เขาพบเจอตั้งแต่เช้าก่อนมาเข้าห้องประชุมคนละ 5 อย่าง และคนก็จะมีมุมมองของตนเอง แต่มาสะดุดใจและประทับใจกับความงามของเภสัชกรหนุ่มแห่งรพ.วชิรบารมี เขาบอกเล่าความงามที่ตราตรึงหัวใจของชายหนุ่มด้วยเสียงอันอ่อนโยน …..

ความงามของผม หากผมจะพูดถึงความงามผมจะนึดถึงดอกไม้ ที่ผมนึกถึงตอนนี้คือ “ดอกอินทนิล”

เป็นความงามที่มีความหมาย อยู่เบื้องหลัง ผมคิดถึงดอกอินทนิลที่ขึ้นอยู่หลังห้องของผู้ป่วยโรคเอดส์ระยะสุดท้าย หอผู้ป่วยองค์รวมเป็นที่ผมได้ไปพูดคุยด้วยทุกวันตอนเย็นหลังเลิกงานเพื่อให้กำลังใจ เขาเป็นผู้ป่วยระยะสุดท้ายแล้วคงอยู่กับเราได้ไม่นาน ผมขอสัญญากับเขาว่าขอให้เขาสู้และอยู่จนถึงดอกอินทนิลบานเต็มต้น หากดูตามพยาธิโรคร่างกายเขาไม่ไหวแล้ว แต่เราอยากให้กำลังใจเขา ไปเยี่ยมทุกวัน ผมเห็นว่าดอกอินทนิลยังไม่บาน..บางครั้งก็บานยังไม่เต็มต้น ไม่เต็มที่ ผมจำสัญญาที่อยู่ในใจระหว่างผมและคนไข้ได้เสมอ..และได้คุยกับพ่อแม่ของเขา อยากให้อยู่จนดอกอินทนิลบานเต็มต้น

เมื่อวานผมเดินผ่านศูนย์องค์รวมอีกครั้งวันนี้…ผมเห็นดอกอินทนิลบานเต็มต้นแล้ว แต่ผมเพิ่งทราบว่าเขาเพิ่งเสียชีวิตเมื่อวานนี้เอง… ผมมองเห็นดอกอินทนิลบานเต็มต้น แต่ในตอนที่เขาไม่อยู่แล้ว… ผมรู้สึกประทับใจในความงามของดอกไม้และนึกถึงเขาอยู่ตลอดเวลา

บันทึกระหว่างรอขึ้นเครื่องกลับสุวรรณภูมิ….