ลานรื่นรมย์

วันนี้ฉันคิดถึงบันทึกหนึ่งที่เขียนถึงคำสอนของ “เธอ” ผู้เปรียบเสมือแม่”

ยามที่ฉันรู้สึกต้องการใครสักคนที่รักฉันอย่างจริงใจ ไร้สิ่งที่แอบแฝง และพร้อมจะยืนเคียงข้างฉันเสมอยามฉันอ่อนล้า และพร้อมที่จะฉุดกระชากฉันขึ้นมาจากสิ่งรบกวนต่าง ๆ แรงบ้าง เบาบ้าง ซึ่งเธอจะรู้ว่าควรทำกับฉันเวลาใด

ฉันคิดถึงเธอ…ก็ทำให้ฉันรู้สึกดีแล้วล่ะ

……………..

วูบหนึ่งของชีวิตทำให้คิดถึงสิ่งที่กำลังผ่านเข้ามากระทบจิตใจ

ฉันคิดไปถึงว่าวาระสุดท้ายของชีวิตก่อนที่เราจะจากโลกนี้ไป ภาพต่าง ๆ ที่ผุดขึ้นกลางใจเราจะมีอะไรบ้าง ภาพแห่งความสุข ภาพแห่งความทุกข์ ภาพแห่งความผิดหวัง ภาพแห่งความผิดพลาดในอดีตที่ผ่านมาที่เราทำไว้  ใครที่เราทำให้เขาเจ็บช้ำใจ เราเคยโดนใครทำไว้บ้าง  มันคงย้อนกลับมาให้เราได้ทบทวน เหมือนกันการฉายหนังม้วนเก่า

แล้วเราจะทำอย่างไร…….

เพราะเวลาที่เขาให้เรามานั้น…..มันกำลังจะหมดไป  หมดไป  หมดไป

เพียงแต่วันนี้….ฉันไม่ได้คิดว่าถ้าฉันจะตาย…..แต่ในห้วงความรู้สึกในเวลานี้  มันไม่ต่างกัน  มันทำให้ฉันย้อนคิดไปถึงหนังม้วนเก่าซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของความคิดคำนึงเมื่อถึงเวลาที่ฉันอาจจะต้องจากไป

……………..

ความผิดพลาดในอดีตที่เคยทำไว้

มันไหลออกมาจากห้วงของความคิด

ฉันเริ่มนับ………

เรื่องที่หนึ่ง

เรื่องที่สอง

เรื่องที่สาม

เรื่องที่สี่

มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำงานทั้งสิ้น

ฉันยังไม่มองไม่เห็นเลยว่า เรื่องไหนจะเกี่ยวกับเรื่องอื่นบ้างนอกจากงาน งาน งาน และงาน

……..

ฉันกลับมานั่งย้อนคิด

วิเคราะห์

สังเคราะห์

อย่างถี่ถ้วนว่า

……..

ขณะนี้ฉันอยู่ในอารมณ์ไหน

………

ใครจะช่วยวิเคราะห์ให้ฉันได้

มี “เสียง” เหมือนส่งมาจากสวรรค์

เธอเป็นผู้ที่ฉันนับถือเหมือนแม่ เธอจะยอมรับและเข้าใจฉันเสมอ เข้าใจในทุกความผิดพลาดที่ฉันมี เข้าใจในสิ่งที่ฉันสับสน เธอจะแยกอธิบายให้ชัดเจนทีละเรื่อง ทีละเรื่อง แยกให้ฉันอกจากอารมณ์ที่ขุ่นมัวในจิตใจ โดยมีฐานความคิดที่ว่าไม่มีความผิดพลาดใดที่แม่ไม่เคยทำมาก่อน เพียงแต่เราเลือกได้ที่จะอยู่ หรือแยกให้ออกจากความขุ่นมัวนั้นโดยไม่ให้ติดอยู่ในใจเราได้อย่างไร  เธอแยกให้ฉันทีละเรื่อง ทีละเรื่อง  และมาสรุปตรงที่ว่า

 “แก้วที่แตกในมือเรา  เราจะกำมันไว้ให้เราเจ็บ ให้เราปวด หรือเราจะปล่อยมันไป  เราเลือกได้”  ฉันละอารมณ์ตรงนั้นได้ และขอบคุณในความดีงามที่ฉันมักได้รับอย่างสม่ำเสมอ  โดยเฉพาะจาก “เธอ” ผู้เปรียบเสมือนแม่ที่คอยดูแลฉันตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา

ขอบคุณทุกวัน ขอบคุณที่อยู่เคียงข้าง มอบสิ่งที่ดีงามให้ชีวิตหนูเสมอมา

1 ตค 50

มาถึงวันนี้ บันทึกนี้ ได้กลับมาสอนฉัน โดยที่เธอไม่ต้องพร่ำบ่นกับการที่ฉันเป็นลูกหมูตัวน้อยของเธอ  เธอบอกว่าฉันโตพอที่จะเป็นหมูบินได้แล้ว (ฉันแอบคิดเอง)  อิอิอิ

« « Prev : ขำขำจาก FW mail : แค่ขำ ๆ นะ

Next : เรื่องเก่า มาเล่าใหม่ : อารมณ์ ความรู้สึก และความคิดถึงเป็นสำคัญ » »