ลานรื่นรมย์

จากการได้พูดคุยและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นผ่านบันทึกพี่หมอเจ๊ ในลานปัญญาจึงอยากนำสิ่งที่ได้แลกเปลี่ยนนั้นมาแชร์ในบันทึกนี้เพื่อเรียนรู้ร่วมกัน ผ่านความดีงามที่ได้รับมาค่ะ

“ความกลัว” มีอยู่ในตัวของคนทุกคน

หลาย ๆ ครั้งที่ตัวเองจะเริ่มทำอะไร “ความกลัว” จะเกิดขึ้นในใจก่อนเสมอ ด้วยนิสัยของตัวเองเป็นคนที่ทำอะไรต้องให้ดีที่สุด พลาดน้อยที่สุด (ถึงไม่พลาดเลย)
ดังนั้นการทำงาน หรือการใช้ชีวิต ค่อนจะติดอยู่กับสิ่งที่กังวล หรือความกลัว
….
หลาย ๆ บทเรียนในชีวิตสอนให้เรา “ถอยมาหนึ่งก้าว” เพื่อพิจารณาตัวเอง
การถอยในครั้งแรกไม่ใช่จาก “ความผิดพลาด” แต่เป็น “ความพลัดพราก”
8 ปีของการจากไปของคนที่เป็นที่รักสูงสุดในบ้าน
สอนให้ได้เรียนรู้ของการที่ “เรา” ต้องมองคนที่อยู่ใกล้มากกว่าคนที่อยู่ไกล
สอนให้เราได้เข้ามาเรียนรู้ในใจของเราว่า “ชีวิต” เราต้องการอะไร
….
นับต่อจากนั้น การมองการใช้ชีวิต การมองการทำงาน เริ่มที่จะปรับเพื่อให้สามารถได้ทำในสิ่งที่เหมาะสม
แต่กระนั้น การค้นหาตัวเองในการใช้ชีวิต ในการทำงาน เราก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองออกไปนอกใจตัวเอง มากกว่ามองใจตัวเอง
…..
การฟังเสียงคนรอบข้าง ทำให้เราสะท้อนใจในหลายเรื่องราวของชีวิต
การอยากได้ความสุขในชีวิตคืออะไร
ความสุขที่สุดในชีวิตต้องการแบบไหน
การงานในชีวิตที่คิดว่าทำให้มีความสุขเป็นรูปแบบใด
…..
นับต่อจาก 8 ปีนั้น
การเรียนรู้แบบจริงจังใจชีวิต “เริ่ม” เกิดขึ้น
จากการวิ่งหาความรักที่คิดว่าจับต้องได้จากผู้คนรอบข้าง จากสภาพแวดล้อม นอกกายใจตัวเอง…เริ่มกลับมาดูใจตัวเอง และคนที่อยู่ข้าง ๆ ชีวิตเราเอง….สบายใจ….
การกลับเข้ามามองงานตัวเองจากที่เคยทำเทียบได้แบบถวายชีวิต กลับมามองว่าจุดพอดีอยู่ที่ไหน (ถ้าเจอหมอจอมป่วนก่อน…คงจะถามตัวเองว่า “ขยันแบบโง่ ๆ ” หรือเปล่า)
…..
…..
…..
…..
ในการทำงาน “ความกลัว” ทำให้เราไม่กล้าเผชิญกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น การเรียนรู้ร่วมกันในองค์กร กลัวสิ่งที่จะ Feedback กลับมาในภาพลบ จึงพยายามทำสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับทุกคน
…..
แต่ …. ด้วยการเวลาที่ผ่าน ทำให้ได้มีเวลาย้อนคิดพิจารณาว่า สิ่งที่ทำนั้น เหมาะสม ถูกต้องหรือไม่
การพูดกันอย่างสุนทรียฯ ตอนนั้นคือการคิดว่าทุกคนต้องเข้าใจในความคิด ความอ่าน ข้อเสนอ “ของฉัน”
ยอมรับฉัน ฯลฯ
แต่ …. สิ่งเหล่านั้นทำให้ฉันเกิดการเรียนรู้ว่า “ฉันคิดไม่ถูก” (ไม่ใช่ถึงขั้นผิด) แต่การสุนทรียฯ มันควรจะเป็นการที่ทุกฝ่าย ได้ในสิ่งที่ถูกต้องตรงใจร่วมกัน
….
น้อง ๆ พี่ ๆ เพื่อน ๆ หลายคนที่เข้ามาคุยกัน “เรา” ไม่อยากเห็นน้ำตาของคนเหล่านั้น
เพียงแต่ว่า ทำอย่างไรที่วันหนึ่งการพูดคุยกัน เมื่อเกิดความเข้าใจ เกิดการ ลปรร. เราจะเปลี่ยนน้ำตา เป็นเสียงหัวเราะ เป็นความสุข ที่มาจากใจของทุกคน
ไม่ได้คาดหวังว่าจะเห็นภาพเช่นนั้น แต่ที่ “เภสัช” เรากำลังทำค่ะ และกำลังเกิดขึ้นค่ะ
….
“ความกลัว” จึงไม่ใช่สิ่งที่กลัวต่อไป
เพราะ เราไม่ติดกรอบ
เพราะ เราไม่แบ่งใจ
เพราะ เราเข้าใจ
เพราะ เราเรียนรู้จากข้างในใจเรา
เพราะ เราได้กัลยาณมิตรที่ดีงาม
…..
…..
แล้วสิ่งที่สำคัญ “เพราะ เรามีดวงจิตที่ประภัสสร” ร่วมกัน
….
ขอบคุณ”พี่หมอ”ในสิ่งดีงามที่มอบให้ค่ะ

« « Prev : การสร้างเสริมสุขภาวะในสังคมแห่งการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ภาควิชาการพยาบาลสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยา คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ : ร่วมใจ ผูกสายใย ร่วมกัน (1)

Next : ตามจริต (21) : ติดหมอ 2 » »