ลานรื่นรมย์

จากเรื่องเล่าเมื่อวันวาน มีข้อสรุปที่ได้เรียนรู้คือ

1) เริ่มแรกรู้สึกเดือด ๆ ๆ ในใจ หัวหน้าไม่ใช่กระโถนนะเฟ้ย หัวหน้าก็ทำตามหน้าที่นะ ไม่เคยที่รับปากมาโดยที่ไม่ถามความคิดเห็นลูกน้องหรอก  แต่จะพูดให้แรงแล้วได้อะไร ถามใจตัวเอง ระหว่างฟังเป็นระยะ ๆ ว่ารู้สึกอย่างไร ตัดสินไหม พิพากษาไหม ก็ค่อย ๆ ปลดทีละล๊อค ๆ ๆ อืม ความรู้สึกเดือด ๆ ก็เย็นลง ๆ ๆ ก็อธิบายด้วยเสียงที่ไม่(ค่อย)ดัง ทำให้ได้เรียนรู้อีกครั้งว่า การฟังอย่างไม่พิพากษา ไม่ตัดสินนั้น มันช่วยให้อะไร ๆ ดีขึ้นจริง  อธิบายแล้ว คุยกันแล้ว ว่ากันแล้ว ก็ประเมินเองว่า ถ้าทุกคนรู้หน้าที่ตัวเอง ไม่เทียบเคียงคนอื่น มันก็สุขได้โดยเริ่มจากใจเรานั่นแหละ  ก็หวังว่าจะเห็นทางสว่างกันบ้างนะ(อันนี้คิดให้ตัวเอง) อุอุอุ

2) ประเด็นที่ 2 นี้ ได้อธิบายว่า ทำไมเราต้องเทียบกับคนอื่น เราเทียบกับหน้าที่เราไม่ได้หรือ เรามีหน้าที่อะไร แล้วหน้าที่ที่เราทำนั้น ทำได้ไหม มันเป็นสิ่งที่ควรปฏิบัติหรือเปล่า  แล้วมาปรึกษากันนี่ ก็จะถามว่าจะทำไหม สรุปคือ ไม่ทำ ก็รับไปเพื่อสรุปเสนอท่าน ๆ ว่าต่อไปเราจะทำอย่างไร (ตอนนี้ยังไม่ได้เสนอ แต่หัวหน้ามาทำงานก่อนแปดโมงแทน…เพื่อดูสถิติว่า เช้า ๆ มันมีกิจให้ต้องทำอะไรบ้าง…ลองสักตั้งคร๊าบพี่น้อง….อิอิอิ)

3) ประเด็นนี้ เป็นคำถามเฮงซวยหรือเปล่าไม่รู้  แต่จริง ๆ บทบาทหน้าที่ตัวเองก็ต้องรู้ว่าเราทำหน้าที่อะไร  แต่การที่ไม่รู้ตัวเองนี่ อธิบายตรง ๆ ก็ไม่เข้าใจ อธิบายแบบออฟไซด์ก็จะแรงไป ก็ถามว่า ตำแหน่งของแต่ละคนคืออะไร การที่เราไม่มาทำงานตรงเวลานั้น มันกระทบใครบ้าง แล้วคนที่ต้องทำหน้าที่แทนนั้นมันกระทบกับภารงานประจำอะไรหรือเปล่า @#@$%#$%#@^%R!^ ก็เปิดประเด็นคุยกันยาว  สุดท้ายมาจบลงประเด็นที่ว่ามันก็ไม่มีปัญหาอะไรกันนี่  ก็เลยตั้งคำถามว่า แล้วที่เราบอกว่ามันไม่มีปัญหาทำไมเราต้องมีอะไรในใจว่าคนนั้นเป็นอย่างนั้น คนนี้เป็นอย่างนี้  มันเป็นเพราะเราไม่รู้หน้าที่ตัวเองต่างหากล่ะ  แล้วถ้าทุกคนรู้หน้าที่ตัวเอง มันก็จะทำงานให้เกิดความสุขกันได้ อย่าเอารารมณ์เป็นตัวตั้งเลย  งานต่างหากล่ะ เลิกเหอะ การคิดเล็กคิดน้อย หยุมหยิม พิพากษากันว่าคนนั้นเป็นอย่างนั้น คนนี้เป็นอย่างนี้โดยไม่ดูแลตัวเอง วงก็จบการสนทนาตรงที่ อืม….เราไม่ได้มีปัญหากันนิ  แล้วเราคุยอะไรกัน  หัวหน้าสรุปเองว่า เออ….มันอาจจะต้องคุยกันบ่อยแล้วกระมังนี่ อิอิอิ

การเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกันในหน้าที่ที่ได้รับผิดชอบที่มากกว่าคนอื่น “การฟัง” เป็นสิ่งที่สำคัญทีเดียวค่ะ

สืบเนื่องจากการเสนอแฟ้มมาถึงเรื่องเวลาการทำงานของงานบริหารทั่วไป (จริง ๆ มันน่าจะตั้งให้เข้ากับงานที่ทำนะว่า “บริหารไปทั่ว” มากกว่า (คริคริ)

อันเนื่องมาจากการตัดสินใจของท่าน ๆ ว่า งานบริหารทั่วไป เป็นงานหน้าด้าน เอ้ย หน้าด่าน ต้องให้การต้อนรับปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ ก่อนที่จะไปถึงหน่วยงานต่าง ๆ (จริงหรือเปล่าไม่รู้นะ)  ดังนั้น ท่านจึงเสนอให้มีบุคลากรมาทำงานในเวลา 08.00 น. (เวลาราชการ 08.30 - 16.30 น.  ซึ่งจริง ๆ ก็มีคนมาทำงานก่อนและกลับเย็นก็พอมี) เพื่อจะได้รอประสานงาน ตอบคำถาม หรืออะไรอื่นจิปาถะที่จะเป็นการอำนวยความสะดวก  มาตกลงกันที่พี่คนหนึ่งอาสาว่าจะมาทำงานในเวลา 08.00 และกลับก่อนได้คือ 16.00 น.  แต่พอถึงจริง ๆ ก็มีอันต้องมาตรงเวลาบ้าง ไม่ตรงบ้าง แล้วคนที่จ้อง ๆ จะจับผิดมันก็มีว่า ไอ้คนนี้จะมาตรงเวลาจริงหรือเปล่า  ประจวบเหมาะกับวันไหนมาทำงานตามเวลา มันก็ไม่มีอะไรให้ต้องประสาน ต้องแก้ไข  แต่ถ้าวันไหนมาไม่ตามเวลา มันก็ต้องมีอันเป็นไป ซึ่งเหมือนกันว่ามันเป็นกฎแห่งการดึงดูดให้มาปฏิสัมพันธ์ในวันที่ไม่เอื้ออำนวยทั้งหลาย  ดังนั้น  จึงได้ประชุมงานบริหาร (เฉพาะห้องธุรการ 8 คน) ว่า ถ้ามาทำงานหลังเวลา 08.00 น. และท่าน ๆ มีข้อปรารภมาว่า จะบริหารจัดการอย่างไร  จึงได้พูดคุยกันอย่างเปิดใจ ปะทะคารมกันเป็นธรรมดา ได้บริหารให้เลือดสูบฉีด (ดีนะที่เป็นตอนบ่าย เพราะเปิดแอร์เย็นฉ่ำไว้รอแล้ว…แต่ตอนนี้รู้สึกปวดท้ายทอยนิด ๆ อาจเป็นผลข้างเคียงจากเลือดสูบฉีดไวไปหน่อย…อิอิ)  หลังจากเปิดใจแล้วก็มีข้อสังเกตจากพี่น้องว่า

• - หัวหน้าเต้นไปกับท่าน ๆ หรือเปล่า ทำไมไม่เป็น back ให้น้อง ๆ อะไรก็รับมา แบบนี้น่าจะไม่มีความสุขนะ (อืม…..1 ดอก)
• - แล้วที่มาทำงานก่อนเวลานี่ห้องอื่นเขาทำกันหรือเปล่า หรือว่าที่ไหนขอ(บังคับ)ได้ก็ขอ แต่ที่ไหนไม่สามารถจะทำได้ก็เว้นไป (อ่อนไหนแทง แข็งไหนเว้นนั่นแหละ…อิอิอิ  ดอกที่  2 )
• - อยากรู้เป้าหมายของการมาทำงานก่อนเวลานี่คืออะไร เพราะส่วนงานที่เราให้บริการที่เป็นงานต้องติดต่อในเวลาราชการอยู่แล้ว ถ้าเป็นส่วนที่สนับสนุนการเรียนการสอนก็เป็นอีกเรื่อง
• @#%$@$%&^$$#%FGYT&$@$$#%$

ขอเบาะ ๆ แค่สามประเด็นนี้ก็ให้มีการเปิดอภิปรายอย่างกว้างขวา ง  พรุ่งนี้จะมาสรุประเด็นให้ฟังนะจ๊ะ

วันนี้อารมณ์เสียแล้วแระ อิอิอิ

ฝันดีนะจ๊ะ

” คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน

ขณะที่ผมกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว

รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งมาจอดตรงป้ายที่ผมได้ยืนอยู่

หญิงชราคนหนึ่งค่อยๆลงจากรถอย่างทุลักทุเล แล้วเดินตรงมาหาผมอย่างช้าๆ… อ่านต่อ »

อ่านต่อ »