ยิ่งกว่าน้ำใจ
อ่าน: 850” คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน
ขณะที่ผมกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว
รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งมาจอดตรงป้ายที่ผมได้ยืนอยู่
หญิงชราคนหนึ่งค่อยๆลงจากรถอย่างทุลักทุเล แล้วเดินตรงมาหาผมอย่างช้าๆ…
“แม่หนู…รถประจำทางคันต่อไปจะมาถึงเมื่อไหร่รู้ไหมจ๊ะ?”
“แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนอ่ะคับ”
พอคุณยายบอก ผมก็อุทานเสียงดังลั่น
“อ้าว…ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถสายนั้นเมื่อกี้เองนี้ครับ”
“เอ้อ…” หญิงชราตอบตะกุกตะกัก
“คือว่า…บนรถคันเมื่อกี้นี้ มีชายหนุ่มพิการ คนหนึ่งขึ้นมา
แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย ยายรู้ว่า
ถ้าคนแก่ๆอย่างยายลุกให้เขานั่ง เขาคงจะอายและไม่สบายใจแน่ๆ
ยายเลยทำเป็นว่าจะลงที่นี่ พอยายกดกริ่งให้รถจอด
เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ
ส่วนยายก็…เอ้อ…
รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ พ่อคุณ…”
2 ความคิดเห็น
น้อมนำสำนึกคุณยายครับ
เรื่องดีดีมีไว้แบ่งกันอ่านเน๊าะท่านพี่