ลานกวนใจ

พระ ไพศาล : อาตมาถือเป็นหน้าที่ เมื่อสังคมขัดแย้งแตกแยกกันขนาดนี้
หลักธรรมพุทธศาสนาเท่านั้นที่จะมาหยุดตรงนี้ได้
เพราะจริงๆ แล้วปัญหามันเริ่มที่ความไม่สงบสุขในใจ
คือใจที่วุ่นวาย เป็นทุกข์ ทั้งหลายนั้นเกิดมาแต่เหตุ 3 อย่าง คือ ตัณหา มานะ ทิฐิ

ตัณหา ก็คือในเรื่องของผลประโยชน์ ซึ่งพอมีมากเข้าทำให้สำนึกต่อส่วนรวมเลือนหายไป
มานะ คือความสำคัญตัวว่าดี ว่าเหนือกว่า และ
ทิฐิ ที่เป็นความใจแคบ เพราะยึดติดถือมั่นในความคิดของตน

นี้แหละ เสื้อเหลืองเสื้อแดงจึงเกิดขึ้นมาจากเหตุนี้
เมื่อมันรุนแรงและซับซ้อนมากขึ้น จึงต้องออกมาเตือนสติกัน
ออกมาเรียกสามัญสำนึกให้กลับคืนมา
ให้ผู้คนตระหนักว่าความรุนแรงนั้นนำความรุนแรงมาสู่ทุกฝ่าย
ไม่มีฝ่ายไหนชนะ และสุดท้ายบ้านเมืองก็ย่อยยับสูญสิ้นไป

คมชัด ลึก : สุดท้ายอยากให้ท่านฝากหลักการสร้างสันติให้เกิดขึ้นในสังคมไทยวันนี้
พระไพศาล : ต้องเตือนสติตนเอง มีเมตตา และยอมรับความเห็นของกันและกัน

จาก สังคมขัดแย้งแตกแยกหลักธรรมพุทธศาสนาเท่า นั้นที่จะหยุดได้

ป้าหวานคิดว่า เราสะสมปัญหามานาน เชื้อเพลิงในใจของแต่ละฝ่ายปะทุกับน้ำคำ หรือ
น้ำมือ (การกระทำทั้งโดยตรงและโดยอ้อม ทั้งที่ปรากฎและไม่ปรากฎหลักฐาน )ของอีกฝ่าย
ดั่งสาดน้ำมันเข้าสู่กองไฟ เราต่างต้องการความสงบทุกฝ่าย แต่เราจะคิดแบบเรา
ไม่คิดแบบเขา แล้วจะเจอกันที่ตรงไหน เหมือนคนหันหน้าไปทางตรงกันข้าม
ต่างฝ่ายต่างเร่งให้ถึงจุดหมายของต้ว ก็คือยิ่งห่างกันออกไปทุกทีๆที่เร่งฝีเท้า
ต้องกลับหลังหัน หันหน้ามา เปลี่ยนทิศ เปลี่ยนมุมมอง
เรามองไปที่เขา เขามองมาที่เรา สำรวจๆๆๆๆ รับรู้ๆๆๆ หาข้อมูลให้มากๆ
ดู เห็น รู้ ปฎิบัติ ไม่ดูก็ไม่เห็น ดูก่อนจึงเห็น เห็นก่อนจึงรู้ รู้เสียก่อน   จึง(พูด)ทำ จากหลวงปู่พุทธทาสค่ะ
และจากพระอาจารย์ไร้กรอบ อย่าเป็นพวก ดูใบ คือดูแต่ใบ แล้วสรุปเลย
พืชนั้นจะเป็นเช่นไร มีบริบททั้งต้น รวมทั้งหมดทุกส่วน ราก กิ่งก้าน ต้น ใบ ดอก ผล
และ มีสิ่งแวดล้อมเกี่ยวข้องอีกด้วย มีมากมาย ดิน น้ำ ปุ๋ย ศัตรูตามธรรมชาติ ฯลฯ
เราจะดูแต่ใบ ไม่ดูอย่างอื่นเลยหรือ อีกประการคือ เราต่างยึดมั่น อะไรที่กระทบต่อสิ่งที่ยึด
แล้วรับไม่ได้ วางลงบ้างทั้ง 2 ฝ่าย ไม่เอา..ถูกใจ (อัตตาธิปไตย ) เอา…ถูกต้อง (ธรรมาธิปไตย )

เรื่องนี้มีการเสนอทางออกกันหลายสาย ในที่สุดก็ต้องเลือกสักทางหนึ่ง
จะทางไหนก็ สำคัญว่าเลือกแล้วจะช่วยกันทำให้ดีได้ไหม ทางไหนก็ดีไม่ได้ถ้าต่างคนต่างไม่หยุดไม่หย่อน
ไม่เลิก ไม่รา สาดน้ำมันใส่กัน ว่าร้ายกัน เราคงต้องยอมรับ ยอมเสียอะไรบางอย่าง เพื่อให้ได้อะไรบางอย่าง

บันทึกนี้ ตอบ จดหมายรักฤดูร้อน นะคะ

« « Prev : This Too Shall Pass…

Next : ความยากอย่างหนึ่ง… » »