ลานกวนใจ

สิ่งสำคัญของชีวิต  คือ ความกว้างและความลึก  ไม่ใช่ความยาว

แก่ไม่เจียมบอดี้ ทำให้นึกถึง บันทึกนี้ ค่ะ

http://www.buddhadasa.org/html/word/note/human.html

ขึ้นชื่อว่าติด ติดอะไรก็ไม่ดีทั้งนั้น
มีติดอย่างหนึ่งที่ ติดง่ายเหมือนกัน

ติดดี คือยึดติดกับคำว่าดี สิ่งที่คิดว่าดี
จะเป็นผลงานดี พฤติกรรมดี ความรู้สึกดีๆ

แล้วมันไม่ดีตรงไหนเล่า
ไม่ดีตรงที่ดีไม่ถึงที่สุด ดีไม่คงอยู่แปรเปลี่ยนได้
ดีอยู่ในอารมณ์ ดีไม่เป็นอิสระ

พอติดดีแล้วเกิดความอยาก อยากทำดี
อยากให้คนอื่นทำดี อยากมอบสิ่งดีๆ
คิดถึงดี ก็ทำให้คิดถึงไม่ดี
อยากทำดี ก็ต้องมีอะไรที่ไม่ดีที่ไม่อยากทำ

ดี ทำให้เกิดเปรียบเทียบ
บางทีก็มีอัตตาเกิดเพราะ ดี
คนนั้น คนนี้ไม่ดี ดีไม่พอ
งานนั้นงานนี้ยังไม่ดีพอ
ความดีอะไรคือสูงสุด คือดีพอ
ดีพอในใจของใคร ดีพอในเงื่อนไขอะไร
ดีพอในสถานการณ์ของใคร

บางทีเพราะติดดี จึงต้องเป็นพระเอก เป็นนางเอก
ในใจของคนอื่นตามที่เขาบอก
แล้วหลงติดภาพว่าตัวเองเป็นพระเอกหรือนางเอกด้วย
พระเอกในใจเขา พระเอกในใจเรา
แล้วบางทีก็ต้องทำอะไรที่ไม่ควรเพื่อรักษาภาพนั้น
ยอมให้ตัวเองเลวไม่ได้ เลยต้องทำเลวบางอย่าง
เพื่อรักษาภาพดีนั้นไว้ ไม่ว่าด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ
บางทีก็เกิดความโกรธ กับคนไม่ดี เรื่องไม่ดี

ดีให้ถึงที่สุด คืออะไร
ดีที่ไหน ดีเมื่อไร ดีอย่างไร
ดีแบบไม่ยึดติดคืออะไร

ละติดดี เป็นเรื่องยากมากอีกเรื่องหนึ่ง
ถ้าได้รู้ตัว มีสติ คงช่วยได้
ติดดี ติดดี เราไม่รู้ตัวกันบ่อยๆ
ธรรมดา ธรรมดา ก็เราเป็นปุถุชน นี่นะ

ปลูกป่า รักต้นไม้ทั่วทั้งโลกนั้น บางครั้งกลับง่ายกว่ารักต้นไม้ในบ้าน
เราพร้อมจะไปปลูกป่าทั่วทุกหนแห่ง แต่คร้านที่จะดูแลต้นไม้ในบ้าน

ปลูกป่านอกบ้านไม่ใช่เรื่องยาก แค่หย่อนกล้าไม้ลงหลุมแล้วกลบ
จากนั้นก็กลับบ้านได้เลย แต่ปลูกต้นไม้ที่บ้านสิ เรายังต้องรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ยนานนับปี
ครั้นต้นไม้เติบโตสูงใหญ่ ก็ยังต้องเสียเวลากวาดใบไม้ร่วงไม่หยุดหย่อน
วันดีคืนดีกิ่งไม้อาจตกมากระแทกหลังคาเป็นรู

เป็นเพราะต้นไม้นอกบ้านให้แต่สิ่งดี ๆ
มีแต่สิ่งที่น่าชื่นชม ไม่เป็นภาระแก่เราเลย
เราจึงรักเขาได้ง่าย ส่วนต้นไม้ในบ้านนั้นเรียกร้องการดูแลเอาใจใส่จากเรา
แถมยังอาจก่อปัญหาให้ด้วย หลายคนจึงมองเห็นแต่ข้อเสียของเขา จนรู้สึกระอาขึ้นมา

เป็นเพราะเหตุผลเดียวกันนี้หรือเปล่า
ผู้คนเป็นอันมากจึงรักและชื่นชมคนอื่นได้ง่ายกว่าคนในบ้าน
เราเห็นแต่ความดีของคนไกลตัวเพราะเขาไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเราเลย
ส่วนคนในบ้านนั้นอยู่ใกล้กับเรามากเกินไปจึงเห็นแต่ข้อเสียของเขา
หรือเห็นเขาเป็นภาระที่ต้องดูแลเอาใจใส่จนกลบข้อดีของเขาไปเกือบหมด
ผลก็คือเรามักสุภาพอ่อนโยนกับคนไกล แต่มึนตึงฉุนเฉียวง่ายมากกับคนใกล้ตัว
อะไรก็ตามยิ่งอยู่ใกล้ตัวมากเท่าไร เราย่อมหน่ายแหนงและระอาได้ง่ายมากเท่านั้น

ที่แล้วมาเราอาจมองข้ามไปเพราะคุ้นชินความดีที่เขาทำกับเราจนมองเห็นเป็นเรื่องธรรมดา
เพลงที่แสนไพเราะ หากได้ฟังทุกวันทุกคืนก็กลายเป็นเพลงดาษ ๆ
ไม่มีเสน่ห์สำหรับเรา ฉันใดก็ฉันนั้น
คำพูดที่ไพเราะของภรรยา น้ำใจของสามี หรือความใส่ใจของพ่อแม่
หากเราได้ยินได้ฟังหรือได้รับติดต่อกันเป็นปี ๆ หรือนานนับสิบปี
ก็กลับกลายเป็นสิ่งสามัญจนเรามองไม่เห็นความสำคัญ
ไม่ต่างจากอากาศที่เราไม่ค่อยเห็นคุณค่าทั้ง ๆ ที่ขาดมันไม่ได้เลย

น่าแปลกก็ตรงที่หากคนใกล้ตัวทำผิดพลาด
หรือสร้างความไม่พอใจแก่เรา แม้เพียงครั้งเดียว
การกระทำนั้น ๆ กลับฝังใจเรา
ได้นานหรือลึกกว่าความดีที่เขาทำกับเรานับร้อยนับพันครั้ง
ใช่หรือไม่ว่าเวลาเขาทำดีกับเรา เรามองว่านั่นเป็น “หน้าที่ของเขา”
หรือเป็น “สิทธิที่เราควรได้รับ”
แต่เมื่อใดที่เขาทำไม่ดีกับเรา ทำให้เราไม่พอใจ
เรากลับมองว่าการกระทำเช่นนั้นเป็น “สิ่งที่ไม่สมควร”
เป็นเรื่อง “ไม่ธรรมดา” ดังนั้นจึงฝังใจเราได้ง่ายกว่า
อันที่จริงเขาอาจไม่ได้ทำผิดพลาดเกินวิสัยปุถุชน
แต่ความที่เรามักจะมีความคาดหวังสูงจากคนใกล้ชิด
ความผิดพลาดของเขาแม้เพียงเล็กน้อยก็ทำให้เราหัวเสีย
ขุ่นเคือง หรือน้อยเนื้อต่ำใจได้ง่ายและนาน

คนในบ้านหรือคนใกล้ตัวนั้น ไม่ว่าจะดีแสนดีเพียงใด
ก็ย่อมมีวันที่ต้องกระทบกระทั่งกับเราบ้าง
แต่หากเราไม่ฝังใจอยู่กับเหตุการณ์เหล่านั้น
หันมามองและชื่นชมคุณความดีของเขา
เปิดใจรับรู้ความรักที่เขามีต่อเรา เราจะรักเขาได้ง่ายขึ้น
และตระหนักว่าเขามีความสำคัญต่อชีวิตของเรายิ่งกว่าคนไกลตัวเสียอีก
อย่ารอให้เขาจากไปเสียก่อนถึงค่อยมาเห็นคุณค่าของเขา
ถึงตอนนั้นก็สายไปเสียแล้ว

เพราะใจที่ชอบเห็นแต่แง่ลบมากกว่าแง่บวก
มิใช่แค่ต้นไม้ในบ้าน หรือคนในบ้านเท่านั้น
หากยังรวมถึงทรัพย์สมบัติในบ้านด้วย
แต่นั่นยังไม่ใกล้เท่ากับร่างกายและจิตใจของเราเอง

รักคนไกล ระอาคนใกล้
อ่านมาจาก http://www.visalo.org/article/Image255209.htm
เขียนโดย  ภาวัน นิตยสาร IMAGE กันยายน ๒๕๕๒
นำบางส่วนมาให้อ่านค่ะ โปรดอ่านจากต้นฉบับ และ ขอขอบคุณผู้เขียนอย่างยิ่งค่ะ