ลานกวนใจ

ใจมีแผล

ยาพิษไม่อันตราย  ถ้ามือที่จับไม่มีแผล
ใจเรายอมให้ความทุกข์เข้ามาหรือเปล่า
ใจเราเปิดช่องเอง  เหมือนใจมีแผล
อย่าโทษภายนอก
เวลาเราชี้นิ้วไปหาใคร  เราชี้เพียงนิ้วเดียว
แต่อีกสามนิ้วเราชี้เข้ามาหาตัวเราเอง
เรามักจะไม่ดูใจของเราเอง
ถ้าใจเราไม่ยอมให้เข้ามา ก็อยู่ที่ตา ที่หู เข้ามาไม่ได้
ถ้าฝนตก หลังคารั่ว อย่าไปโทษฝนที่ทำให้เราเดือดร้อน
ต้องโทษเราที่ไม่ดูแลหลังคาให้ดี

ใจเรามักมีปฎิกริยาเกินเหตุ
ของธรรมดา เราไปปรุง ไปคิด ใจเราทำเอง แต่เราไปโทษข้างนอก
ใครทำอะไร เราก็เก็บไปคิด คิดทั้งวัน ทั้งคืนก็มี
สิวไม่มีอะไรมาก แต่คนฆ่าตัวตายได้เพราะสิว
สิวไม่ได้ทำให้คนตายได้ แต่ความคิดที่ทำให้ตายได้
เพราะใจมันคิด ปรุงแต่ง
สอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ก็ฆ่าตัวตาย ก็มี
ความคิดปรุงแต่งนั้นมีปฎิกริยาเกินเหตุ
ใครทำอะไรกับเรา ถ้าเราจริงจังมากก็ทุกข์มาก
หันมา เราดูใจเรา สอนใจเรา อย่าไปดูที่คนอื่นตลอดเวลา
อย่าสนใจแต่สิ่งภายนอกตลอดเวลา

สิ่งดีๆถ้าเกี่ยวข้องไม่เป็นก็ทำให้เสียเหมือนกัน
ถ้าใจไม่พร้อมอาจเหมือนสามล้อถูกหวยที่ภายหลังกลับเป็นทุกข์หนัก
อาจเหมือนพระที่หลงในลาภสักการะ
เลยต้มตุ๋นชาวบ้าน
ถ้าขอพรได้ น่าจะขอให้ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง
แต่พรนี้ให้ไม่ได้ ต้องทำเอง
ให้รักษาใจ ฝึกใจของเราไม่ให้มีแผล

งานบำรุงใจ

นอกจากอาชีพการงานหรือการทำมาหากินแล้ว เรายังมีงานด้านในที่ควรใส่ใจด้วย
หากอาชีพการงานเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงชีวิต งานด้านในก็เป็นสิ่งบำรุงใจ
ความสงบและความดีเป็นเสมือนอาหารใจ ที่ทำให้จิตใจเป็นสุขและเจริญงอกงาม
ร่างกายนั้นเมื่อถึงวันหนึ่งก็หยุดเจริญเติบโต
แต่ใจนั้นสามารถเจริญงอกงามไปได้เรื่อย ๆ ไม่เว้นแม้แต่ในยามเจ็บป่วย

เรื่องของกรรม

เพราะกรรมในอดีตมันมีนัยยะคล้ายๆ พรหมลิขิตซึ่งห่างไกลพุทธศาสนามาก
ชาติที่แล้วคุณทำอะไรมาก็แล้วแต่ สิ่งสำคัญอยู่ที่ปัจจุบันชาติ
สิ่งที่คุณมีอยู่ตอนนี้จะมาจากไหนก็ตาม สิ่งสำคัญอยู่ที่คุณจะทำอย่างไรกับสิ่งที่มีอยู่
เหมือนคุณจั่วไพ่ มันไม่สำคัญว่าคุณได้ไพ่อะไรมา
สิ่งสำคัญคือคุณจะเล่นไพ่ในมืออย่างไรต่างหาก
คุณจะเอาสิ่งที่คุณมีมาใช้ประโยชน์ได้อย่างไรนี้คือประเด็นที่สำคัญ

เปรียบเหมือนแม่ครัวสองคน คนหนึ่งมีเครื่องปรุงทุกอย่างในครัว
อีกคนในครัวไม่ค่อยมีอะไรเลย ทำไมแม่ครัวคนหลังถึงทำอาหารได้อร่อยกว่า
มันอยู่ที่ฝีมือ อยู่ที่ความใส่ใจในขณะปรุง นี่คือเรื่องของกรรมโดยตรง
กฎแห่งกรรมไม่ได้เน้นว่าการที่คุณมีของในครัวน้อยเป็นเพราะชาติที่แล้ว
แต่เน้นว่า คุณจะนำของที่มีอยู่ไม่กี่อย่างนั้นมาทำให้อร่อยได้อย่างไร

แต่คนยุคนี้กลับสนใจว่าทำอย่างไรฉันถึงจะมีของในครัวครบทุกอย่าง
แต่ไม่สนใจที่จะฝึกปรือวิชาทำครัว หรือพยายามทำครัวให้ดีที่สุด
ไม่ว่าจะมีของมากหรือน้อยก็ตาม การที่คุณหมั่นฝึกปรือวิชาทำครัว
ใส่ใจทำอาหารให้ดีให้อร่อยแม้จะมีเครื่องปรุงแค่ไม่กี่อย่าง เป็นเรื่องของกรรม

พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล

http://www.visalo.org/sound/soundFile/yenDhamma/06.wma
http://www.visalo.org/columnInterview/AdayBud.htm
http://www.visalo.org/index.htm

« « Prev : สู่รักแท้

Next : ตาย..ก่อนตาย…. » »