ลานคิมเห่ย

วันนี้ไปโรงเรียนตามปกติ เช้าวันจันทร์เด็ก ๆ จะทำงานหนักและครูก็ปวดหัวมากกว่าเวรวันอื่น ๆ เพราะเป็นวันหยุดก่อนหน้า ๒ วัน  ผู้คนมาเล่นมาหาผัก ผลไม้ มาหาไข่มดแดงที่โรงเรียน  ใบไม้ร่วงตามฤดูกาล

หน้าที่ของเด็กใครมาถึงแล้วก็ต้องทำงานโดยไม่ต้องบอก  เคารพธงชาติแล้วแยกย้ายกันไปทำตามกลุ่มนักเรียนจิตสาธารณะ ปัญหานักเรียนหลายคนบอกว่าไม่ได้ทำหน้าที่ตอนเช้า ๆ แต่มาทำภายหลังที่เคารพธงชาติ สาเหตุเพราะลืมและครูขาดการติดตาม

โรงเรียนมีมติในที่ประชุมว่า  ให้ปล่อย ๆ เด็กทำกันเองบ้าง เพื่อเขาจะได้รู้วิธีการแก้ปัญหา และปกครองกันเอง ฉันหันไปมองหน้านักเรียนกลุ่มผู้นำ ดูท่าทางอิดโรยแต่ก็ยิ้มสู้ ฉันในฐานครูเวรจึงรวมนักเรียนและอบรมกันเล็กน้อย ไม่ได้ดุด่าว่ากล่าวเพียงแต่ชี้แนะชี้นำว่า เรื่องที่แล้วก็แล้วไปต่อไปต้องเริ่มใหม่

นำเรื่องไปเล่าให้คุณครูคนอื่น ๆฟัง  ก็มีความเห็นเช่นเดียวกันว่า สัปดาห์นี้ให้ครูคิมเป็นคนควบคุมและติดตามเด็ก ๆไปก่อนอย่างต่อเนื่องไปประมาณ ๑ สัปดาห์และเปลี่ยนกันติดตาม  เพราะเทคนิคการอบรมของครูแต่ละคนต่างกัน  กลัวเด็กสับสน

ผอ.มาติดตามเรื่องเว็ปไซท์ของโรงเรียน  และเข้าไปอ่านบันทึกของพ่อครูบา http://gotoknow.org/blog/sutthinun/244040 แต่ไม่ได้พูดอะไร  เพียงแต่ถามว่าจะนำนักเรียนไปเรียนรู้ที่สวนป่ากี่คน ให้สำรองเงินค่าน้ำมันรถและอาหารการกินของเด็ก

โรงเรียนเลิกฉันและเด็ก ๆ ทำงาน “เตรียมคอนโดน้องเหมยซาน” ผอ.มาบอกว่าจะนำรถไปอีกคันคือรถของ ผอ. เองให้คัดเด็ก ๆ เพิ่มด้วย มีครูและผู้ใหญ่บ้านหมู่ที่ ๔ และหมู่ที่ ๑๐ ไปเพิ่ม นักเรียนปรบมือดีใจกันเกรียวกราว เสนอให้เพื่อน ๆ ไปและนำสิ่งดี ๆ มาบอกกัน โครงงานนี้มีชื่อว่า “เหมยซานสร้างฝันภูมิปัญญาท้องถิ่น”  ไม่แน่ว่าจะมีการเปลี่ยนชื่ออีกไหม  เพราะที่ผ่านมา  เห็นเปลี่ยนชื่อกันไปเรื่อย ๆ

ขับรถกลับบ้าน..ก็คิด ๆ ๆ เป็นไปได้…เข้าทางฝัน

« « Prev : ขอลองก่อนนะคะ

Next : ๒. เจ้าเป็นไผ…คิมเห่ย : คนป่าเข้าเมือง…คนเมืองเข้าป่า » »