ไม่เคยมีการไปประชุมคราวใด ที่ได้นั่งในท่ามกลางวงล้อมอารักขาอย่างยิ่งเท่ากับการไปตีแตกคราวนี้
ชีวิตแบบชาวบ้านธรรมดาแบบอุ๊ยก็ย่อมตื่นเต้นเป็นธรรมดา ที่จะได้เห็นทหารในเครื่องแบบเต็มยศทำหน้าที่ป้องกันและดูแลความปลอดภัยในแนวไม่ไกลจากบ้านพักของครูบาและเวทีที่สวนป่าตลอดเวลาที่มีชาว สสสส 1 อยู่ในสวนป่า
เวทีตีแตกที่สวนป่า สอนบทเรียนของชีวิตว่า จะทำอะไรต้องคิดให้ไกล แต่เริ่มจากจุดเล็กๆ ที่กำลังอยู่ และการทำตัวให้มี “ความเป็นญาติ”
การไปร่วมงานคราวนี้ รับรู้ตั้งแต่แรกว่าจะต้องเจอผู้คนที่หลากหลาย ทั้งที่เคยรู้จักและไม่รู้จัก ผ่านบันทึกต่างๆของครูบาที่ทยอยเขียนลงลานสวนป่า อย่างต่อเนื่องและมีกลวิธียั่วยุความอยากรู้ อยากเห็น ได้อย่างแนบเนียน
ด้วยรู้ตัวเองดีว่าไม่ใช่คนที่ชอบเข้าสังคมที่มีคนกลุ่มใหญ่ และยิ่งไม่ชอบเป็นเป้าสายตาของใคร การอ่านบันทึก ที่บอกเล่าว่าจะทำพิธีกอดอุ้ย ก็ทำให้กังวลใจมากไม่ใช่เล่น …เอ๊ะ..ครูบาพูดเล่นๆ หรือว่าจะทำจริงๆ
ตีแตกอิสาน ที่ครูบาตีกลองประชุมนั้น อุ๊ยได้เรียนรู้หลายเรื่องราว ไม่เฉพาะเรื่องต่างๆที่ฟังจากวิทยากรเท่านั้น ยังได้เรียนรู้ว่าพลังแห่งความตั้งใจอันดีของผู้คนเป็นพลังที่มหาศาลอันประมาณค่าไม่ได้
ความตั้งใจของวิทยากรและผู้เข้าร่วมแลกเปลี่ยนที่จะบอกเล่าถ่ายทอดความรู้และความคิดต่อการเปลี่ยนแปลงของโลก ของสังคม และการกระทำที่มนุษย์ทำต่อกันผ่านการศึกษาที่อ่อนด้อยเชิงโครงสร้างและการจัดการ ได้ดึงดูดความสนใจถึงเหตุแห่งข้อผิดพลาดที่การจัดการศึกษาของประเทศว่าเพราะอะไรจึงขาดรากฐานของการพัฒนาสติปัญญา และไม่ส่งเสริมให้คนสนใจจะเรียนรู้เพื่อพัฒนาทางด้านสติปัญญา
