Liberal Arts Education -การศึกษาไทยเมื่อไหร่จะเลิกต่างคนต่างทำ

โดย อุ๊ยสร้อย เมื่อ สิงหาคม 17, 2012 เวลา 11:51 (เย็น) ในหมวดหมู่ liberal arts education, การจัดการความรู้, การจัดการศึกษา, การบูรณาการสังคมวัฒนธรรมในการสอน, การเรียนการสอน, การเรียนรู้ชีวิต #

อ่าน: 9238

หัวข้อที่ได้มีโอกาสไปร่วมในการสัมมนาวิชาการ เรื่อง “การศึกษาแนวศิลปวิทยาศาสตร์ เพื่อการพัฒนาทักษะแห่งศตวรรษที่ ๒๑”

จัดการสัมมนาโดยสำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา โดยความร่วมมือกับมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ในวันนี้ (๑๗ สิงหาคม ๒๕๕๕) มีประเด็นที่น่าสนใจหลายอย่างค่ะ

ผู้จัดการสัมมนาเขียนหลักการและเหตุผลที่สำคัญว่า

“แนวคิดของการจัดการศึกษาแนวศิลปวิทยาศาสตร์เป็นการเติมการศึกษาเพื่อสร้างความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ และมีจิตสำนึกต่อความเป็นพลเมืองของท้องถิ่น ของประเทศและของโลก”

“นักศึกษาแนวศิลปวิทยาศาสตร์ในศตวรรษที่ ๒๑ นอกจากจะมีลักษณะทั่วไปคือ มีทักษะในการแก้ปัญหา คิดวิเคราะห์เป็น มีความคิดสร้างสรรค์ มีการตัดสินใจที่เปี่ยมคุณธรรม มีทักษะในการสื่อสาร มีทักษะทางสังคม และมีทัศศนวิสัยกว้างไกลแล้ว ยังต้องเป็นผู้ที่มีความรับผิดชอบในคุณลักษณะและจริยธรรมส่วนบุคคล มีความเป็นเลิศในสาขาอาชีพของตน มีการบ่มเพาะทางปัญญาและความฉลาดเฉลียว รวมทั้งมีความรับผิดชอบต่อสังคมด้วย”

งานนี้มีการเชิญท่านผู้เชี่ยวชาญและท่านที่เคยเรียนศิลปวิทยาศาสตร์จากต่างประเทศมากันหลายท่าน หลายท่านก็เป็นกรรมการสภามหาวิทยาลัยเชียงใหม่ บรรยากาศก็เลยเข้มข้นและแน่นไปด้วยสาระทางวิชาการ

มีการวิเคราะห์การศึกษาที่กำลังเป็นในปัจจุบัน และอนาคตของประเทศไทย

ปัญหาที่บัณฑิตต้องเผชิญ ความรู้และทักษะที่ขาดหายไป และการเติมเต็มอย่างไร

ตอนแรกสมัครไปนั้นเพราะเห็นหัวข้อน่าสนใจ เมื่อเข้าไปในงานสัมมนา ได้บรรยากาศ ได้เอกสารก็นึกถึงครูอึ่งและครูที่สอนประถม มัธยมรวมทั้งบรรดาผู้ปกครอง นักการเมือง ฯลฯ เพราะเรื่องแบบนี้ ไม่น่าจะจำกัดเฉพาะอุดมศึกษา บนเส้นทางการศึกษานั้นไม่ควรมีการแบ่งส่วน ต่างคนต่างทำ แต่ควรให้ผู้จัดการศึกษาในทุกระดับของเด็กทุกวัย ได้มาร่วมกัน ลงขันความคิด ร่วมออกแบบการศึกษาที่สอดประสานกัน

ถ้าเทียบกับงานสาธารณสุข คนในวงการสาธารณสุขจะทราบกันว่าจะต้องดูแลคนตั้งแต่ยังไม่เกิดจนกระทั่งตาย คือตั้งแต่ในมดลูกจนถึงเชิงตะกอน นโยบายของประเทศ การรักษา การดูแล จะต้องสอดรับกันในทุกภาคส่วน ทั้งฝ่ายจัดการศึกษาและฝ่ายบริการ

แต่ทำไมในงานการศึกษาที่เป็นเรื่องสำคัญของประเทศ กลับพบว่าไม่เคยมีการจัดสัมมนาร่วมกันระหว่างครู อาจารย์ ผู้จัดการศึกษา ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียอย่างเป็นระบบ ตั้งแต่ก่อนวัยเรียนจนถึงการเรียนรู้ตลอดชีวิต

การศึกษาไทย จะเป็นแบบต่างคนต่างทำ หลักสูตรใครหลักสูตรของคนนั้น และต่างก็แข่งขันกันไปในทิศทางเพื่อตอบสนองตลาดในทุกระดับการศึกษา

อุดมศึกษาจัดหลักสูตรตอบสนองตลาดแรงงาน

มัธยมจัดการเรียนการสอน ตามทิศทางที่ตอบสนองตลาดเอนทรานซ์ เข้ามหาวิทยาลัย

ประถมศึกษาจัดการเรียนการสอน เพื่อตอบสนองตลาดมัธยมศึกษาโดยเฉพาะภาครัฐ และตามทิศทางนโยบายที่การเมืองจะครอบได้

แม้แต่อนุบาลก็ยังจัดการศึกษาเพื่อให้เด็กแข่งขันกันเข้าสู่ประถมตอบสนองตลาดคือพ่อแม่ และการคัดสรรเข้าเรียนในโรงเรียนที่ถูกจัดอันดับไว้

คนในแวดวงการศึกษาไทยเลยไม่เคยรับรู้ซึ่งกันและกันว่า ขณะนี้อุดมศึกษาทำอะไร มัธยมทำอะไร ประถมทำอะไร และอนุบาลทำอะไร

เมื่อเกิดปัญหา….ก็เลยยากแก่การเข้าใจและร่วมกันแก้ไขหรือป้องกันปัญหา

เมื่ออุดมศึกษาคิดและวางแผน ….คนที่ควรได้รับรู้ก็คือ ผู้ที่จัดการศึกษาทุกระดับ และควรมีผู้มีส่วนได้ส่วนเสียกับการศึกษาของมหาวิทยาลัยมาร่วมสัมมนาและร่วมวางแผนตั้งแต่ต้น

เช่นกันถ้าประถมศึกษาหรือมัธยมศึกษา จัดการสัมมนาเกี่ยวกับการศึกษาก็ควรให้อุดมศึกษามีส่วนรับรู้ด้วย

เรื่องเกาไม่ถูกที่คัน หรือดันเกาในที่ไม่คัน แล้วยังไปคาดว่าเขาจะคันเลยเกา ก็คงจะลดลง และความเข้มแข็งของการศึกษาไทยก็น่าจะเพิ่มขึ้นด้วยการประสานความร่วมมือเชิงนี้ด้วย

นี่ก็ให้ความเห็นจนขอเล่าต่อในบันทึกต่อไป ในส่วนที่ท่านวิทยากรท่านแรกคือท่าน องคมนตรี ศ. นพ. เกษม วัฒนชัย ให้ข้อคิด ความรู้และข้อสังเกต เกี่ยวกับมหาวิทยาลัย การศึกษา และเรื่องของ ASEAN ค่ะ

Liberal Arts Education: การพัฒนาอุดมศึกษาไทย...

« « Prev : ดููไกลหรือดูใกล้

Next : Liberal Arts Education: การพัฒนาอุดมศึกษาไทย » »

ผู้ใช้ Facebook สามารถให้ความเห็นที่นี่ได้ โดยกด Like เพื่อแสดงตัว