ลานเสรี

////

เพลง: เวลากับคนสองคน
อัลบั้ม: มายา : ม่าช่า วัฒนพานิช

วันเวลาได้นำพาทุกอย่าง ได้นำทางเราสู่ความรัก
ได้สร้างความสัมพันธ์ สองเราให้ต้องการ จะเดินร่วมทางตลอดไป

เวลาเดินไป…จิตใจเรานั้นเปลี่ยน ต่างคนมีทางที่ต่างกัน
ถึงแม้จะตั้งใจ ควบคุมมันเท่าไร แต่มันไม่ดีขึ้นมาเลย

* ได้มองเธอทุกครั้ง ในหัวใจฉันยังเจ็บ ยังคงคิดถึงวันเรารักกัน
แต่มันถึงวันนี้ ถึงเวลาต้องจากกัน ไม่มีวันเวลานั้นแล้ว
เวลาเดินไปไม่เคยจะหวนกลับ ฝากเพียงรอยทางกับความหลัง
ฉันหวังว่าวันหนึ่ง แม้ใจเราร้าวราน เวลาจะรักษาใจเราเอง *

* ซ้ำ*

@@@วันนี้ได้ฟังเพลง “เวลากับคนสองคน” เพลงเก่าที่เคยฟังหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้รู้สึกเพราะมากกว่าครั้งก่อน ๆ ที่ผ่านมา…

@@@หากฟังโดยไม่รู้จักชื่อเพลง จะเดาว่าเพลงนี้ชื่อ “เวลาจะรักษาใจ” นอกจากจะชื่นชอบท่วงทำนองเพลง ดนตรี และเสียงของมาช่าแล้ว ยังติดใจและชอบเป็นพิเศษกับ “เนื้อหา” ในเพลง

@@@คงน้อยเท่าน้อยที่มนุษย์จะอยู่รอดได้ด้วยเพียงลำพังตัวเอง เราต่างต้องพึ่งพากันและกัน มาก-น้อยต่างกรรมต่างวาระกันไป ทั้งด้านกายภาพ จิตใจ อารมณ์ และจิตวิญญาณ นั่นเพราะ…มนุษย์เป็นสัตว์สังคม

@@@
@@@เมื่อเป็นสัตว์สังคม “ความสัมพันธ์” จึงเป็นพันธะหนึ่งที่เราไม่สามารถปฏิเสธได้ แน่ล่ะ…บ้างก็สุข สมหวัง บ้างทุกข์ เศร้า ผิดหวังกับพันธะที่เราได้สัมผัสสัมพันธ์นั้น และไม่ว่าเราจะสุข สมหวัง ทุกข์ เศร้า ผิดหวัง… กับใคร อย่างไร เมื่อวันเวลาผ่านไป… มันก็จะ…ผ่านไป เหมือนที่ว่า “This too shall pass”

@@@คิดต่อไปเรื่อยเปื่อยว่า…ในทุกพันธะแห่ง “ความสัมพันธ์” หากไม่อยากเจ็บปวด ผิดหวัง เสียใจ คงต้องเรียนรู้ที่จะดำรงบทบาทของการเป็น “ผู้รับ-ผู้ให้” อย่างสมดุล เพราะพันธะของความสัมพันธ์แห่งมนุษย์นั้น แม้จะงดงามเพียงใด หากกลับ…เปราะบางยิ่ง…

@@@
ใช่แล้ว…เวลาจะรักษาเยียวยาทุกสิ่ง...
ทะนุถนอมกาย-ใจ-จิตวิญญาณของเราให้ดีนะคะ
อยากให้ทุกคนมีความสุขค่ะ