ลานเสรี

#1 sompornp ให้ความคิดเห็นเมื่อ 3 กันยายน 2010 เวลา 1:38 (เย็น)

น้องที่รัก

เรื่องการพูดคุยแบบนี้อยากเห็นในกระบวนการทำงานมากที่สุด

เป็นตัวเองเมื่อมีงานก็จะคุยเช่นกัน แต่งานไหนที่เราได้เคยพูดคุยกัน แล้วเป็นทีทราบกันว่าใคร “เซียน” แล้ว เราก็จะมอบหมายงานนั้น ๆ ให้เซียนไปทำ แต่เมื่อใดที่เป็นงานที่ต้องคุยกันก็จะคุยและให้ตัดสินใจร่วมกัน และเป็นการคุยกันจริง ๆ ไม่ใช่เรียกมาเพื่ให้ออกความคิดเห็นแล้วสรุปเองเพราะถ้าเป็นแบบนี้ ตัวเองเรียกว่า “เสียเวลาไปไถนา” คริคริคริ

อยากเห็นกระบวนการแบบนี้ในที่ทำงานของตัวเองมาก พูดไปก็รังแต่จะปวดใจกัน แต่เป็นตัวเองถ้าพูดเพื่อให้เห็นความสำคัญของน้อง ๆ ที่ทำงานที่จะต้องถูกสั่งให้ไปทำตำแหน่งนั้น ตำแหน่งนี้โดยไม่ถาม ถ้าผลจากการพูดของตัวเองแล้วไม่เกิด…. ก็ขึ้นอยู่กับผู้บังคับบัญชาที่มีอำนาจในการตัดสินใจ (และนี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ต้องพิจารณาตัวเอง)

ธรรมชาติสอนให้เราได้เรียนรู้ที่จะรักในสรรพสิ่ง
คนก็ไม่ต่างกัน เพราะคนเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ
แต่….เรามักจะลืมไป เพราะคิดว่า “คน” เป็นเครื่องจักร
อิอิอิ

#3 bangsai ให้ความคิดเห็นเมื่อ 4 กันยายน 2010 เวลา 11:21 (เย็น)

เยี่ยม เป็นวิธีหนึ่งที่เข้าท่า
เพราะเราให้คุณค่าเขาแลกเปลี่ยนตัดสินใจเอง โดยเราเคารพในความคิดเห็นของเขา แทนที่เราตัดสินเองซึ่งมักจะเป็นเช่นนั้น ก็มักจะเกิดความรู้สึกอีกแบบหนึ่ง อย่างไรก็ตามมันแล้วแต่ประเด็น เรื่องราว สาระ เพราะบางเรื่องนั้น เราต้องตัดสินใจเท่านั้น..

หลายเรื่องเราให้ชาวบ้านตัดสินใจเอง แล้วให้เขาอธิบายเหตุผลให้ฟัง มันเป็นเหตุผลที่เราไม่คิดมาก่อนเลย เพราะเราเป็นคนนอก อิอิ เขามีบริบทในการตัดสินใจ เขามีเหตุผลที่เขาเองแลกเปลี่ยนกันได้เต็มที่กับเพื่อนของเขา กับเราเขาอาจจะไม่แสดงเหตุผลนั้นๆออกมา เพราะเรา อย่างที่พี่ประสบ เขาบอกว่า ที่เขาไม่กล้าไปเก็บเงินคนใช้น้ำเพราะกลัว ความเป็นปอบ…(ผีปอบ) เพราะคนคนนั้นเป็นปอบ เราไม่เคยคิดว่าการเก็บเงินหรือไม่เก็บนั้นไม่มีคำว่าปอบอยู่ในหัว ผู้ใช้น้ำก็ต้องเสียค่าน้ำ นั่นมันตรงไปตรงมา แต่สำหรับชาวบ้านไม่ใช่แค่นั้น การที่เขาเป็ยน “คนใน” เขามีเหตุมากกว่า “คนนอก” อย่างเรา เราก็เข้าใจและยอมรับการตัดสินใจของเขาและค่อยๆหาทางออกกัน….

วิธีการให้เด้กคุยกันเองนั้นเป็น constructive method จริงๆ