อนุภาคชีวิต
////
“อนุภาคแต่ละตัวมีวิถีชีวิตของมันเอง และคาดเดาไม่ได้”
ทฤษฎีควอนตัมฟิสิกส์
////
//////เพื่อนที่เรียนด้วยกันและตัดสินใจเลิกเรียน โดยยังไม่ได้ทำดุษฎีนิพนธ์เมลมาหา (บ่นเล็กน้อยว่าโทรมาแล้วไม่รับสาย…อ้าวยังไม่ชินกับนิสัยเพื่อนอีกนะ) เล่าสารทุกข์สุกดิบของชีวิตหลังตัดสินใจเลิกเรียน
////เล่าหลายเรื่องหลายประเด็น…เลยโทรกลับไปเพราะเป็นห่วง เพื่อนเล่าระบายความรู้สึกต่าง ๆ ทั้งดีใจ โล่งใจที่ตัดสินใจเลิกเรียน แต่ในขณะเดียวกันในบางครั้งก็เกิดคำถามว่า เพราะเราไม่อดทนหรือ จึงเรียนให้จบเช่นคนอื่นไม่ได้ คนอื่นทำได้ทนได้ ทำไมเราจึงทำไม่ได้…และอีกมากมายคำถาม
///ฟังจนหูชา ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง บางทีเพื่อนคงไม่ได้ต้องการ “คำตอบ” หรอก แต่อยากพูดอยากเล่า เราก็แค่ฟัง…น่าจะพอแล้ว
หากเป็นแต่ก่อนก็คงสวมบทบาทเป็นนักจิตวิทยา (จำเป็น) ทำทีเป็นฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ (แต่ไม่ค่อยได้ยินสาระที่เขาต้องการสื่อจริง ๆ) แล้วรีบสรุปจบบทสนทนาแกมให้กำลังใจว่า… อย่าคิดมาก เราเลือกแล้ว สิ่งที่เราเลือกต้องมีสิ่งดี ๆ และเหมาะสมกับเรา ลองคิดถึงสิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้นจากการเลือกสิ…สู้ ๆ นะ ให้กำลังใจจ้ะ… แล้วก็มานั่งภูมิใจว่า เออนะ อย่างน้อยฉันก็ทำหน้าที่เพื่อนที่ดีล่ะ รับฟัง ให้ข้อคิด และให้กำลังใจเพื่อนแล้วน่ะ…
/////สรุปรวมว่ากระบวนการให้คำปรึกษาจบลงด้วยดี แต่…การแก้ปัญหาสำเร็จเสร็จสิ้นหรือไม่ ไม่กล้าตอบตัวเอง (ฮา ๆ)
แต่…เมื่อวานนี้ไม่ได้ทำสิ่งที่มักจะทำเป็นประจำเช่นนั้น อาจด้วยตัวเองก็กำลังครุ่นคิดถึง “วิถีการเรียน” ของตัวเองเช่นกัน เลยเงียบไปพักใหญ่หลังเพื่อนจบเรื่องเล่าอันยาวเหยียด เพื่อนบอกว่าว่าไงล่ะ คิดว่าไงบ้าง…จะแนะนำอะไร เอ๊ะ…เลยเพิ่งตระหนักรู้ตัวว่าที่ผ่านมาเราเป็นพวกที่ชอบแนะนำและให้ข้อคิดสำเร็จรูปกับเพื่อนนะนี่ แม้จะรู้สึกเสีย self เล็กน้อย เพื่อนไม่ได้ว่าแต่สิ่งที่สะท้อนกลับมาเป็นเช่นนั้น…(ยอมรับเสีย)
บอกเพื่อนไปว่า วันนี้ไม่รับปรึกษาปัญหา แต่รับฟังเท่านั้น ปัญหาใคร ใครก็แก้เอาเอง (แล้วกัน) เพื่อนก็ยังเซ้าซี้ ฉันว่าเธอต้องคิดอะไรกับเรื่องที่ฉันเล่า บอกมาเหอะ ฉันตัดสินเองแหละว่าชอบหรือไม่ชอบ
คิดไปคิดมาก็เลยโพล่งไปว่า … เคยได้ยินทฤษฎีควอนตัมฟิสิกส์ที่ว่า “อนุภาคแต่ละตัวมีวิถีชีวิตของมันเอง และคาดเดาไม่ได้” ไหม เราก็คือหนึ่งในเสี้ยวส่วนของอนุภาคของโลก เมื่อมันมีวิถีชีวิตของมันเองและมักจะคาดเดาไม่ได้แล้ว…จะไปเอาจริงเอาจังอะไรกับมันล่ะ
////
ลืมบอกเพื่อนไปอีกข้อว่า เมื่อไม่ซีเรียสกับเรื่องราวใด ๆ แล้ว
ก็ต้องทำเรื่องตรงหน้าให้เต็มที่เต็มสติปัญญาด้วยล่ะ…
ฮ่า ๆ ยังอดจะแนะนำไม่ได้แฮะ!!!
////
5 ความคิดเห็น
พี่มองการดำเนินชีวิตอย่างพวกที่เรียนทาง Art จึงมักมองว่าชีวิตนั้นไม่อาจดำเนินด้วยเหตุผลที่ต้องใช้สถิติมาเป็นตัวกำกับ เพราะไม่สามารถบอกระดับนัยสำคัญได้ อิอิอิ
….
หลาย ๆ ครั้งที่เราตัดสินหลายอย่างบนสมมุติฐานที่เราสมมุติขึ้น
แต่จริง ๆ แล้ว “มันไม่มี”
เพราะเหตุนี้ จึงเกิดสิ่งนี้
เพราะอย่างนี้ จึงเป็นอย่างนี้
มากมาย
บางครั้งเราก็ต้องการผู้ฟัง
บางครั้งเราก็ต้องการผู้ให้ความเห็น
บางครั้งเราก็แค่อยากนั่งเป็นเพื่อนกันอย่างเงียบ ๆ
ฯลฯ
นักปราชญ นักวิชาการ นัก ……(ปัจจุบัน)
มองว่าคนเรานั้นชอบคิด คิดได้ แต่คิดไม่เป็น ไม่เกิดปัญญา ไม่เกิดการเรียนรู้ มีแต่เลียนรู้ ซึ่งถูกผิดไม่รู้
ก็เท่ากับว่า “มีการตัดสิน” ทั้งที่จริงแล้ว บริบทต่างกันก็อาจเป็นได้
…….
……..
………
เขียนแล้วหยุดไป
ความคิดหล่นหายไปกับสายฝน
อิอิอิ
(ใจ….ไม่นิ่ง เพราะโลดแล่นไปถึงแม่….)
จบดื้อ ๆ แหละ
จริง ๆ อยากจะบอกว่า
“เพื่อน” มีไว้ให้เป็นเพื่อนค่ะ
อิอิอิ
พี่ที่รัก
อ่านคอมเม้นท์ยาว ๆ นี้ไป ยิ้มไป … คิดถึงแม่(ของตัวเอง) ไปด้วยเช่นกัน…
ตอนแม่น้องยังอยู่ แม่เป็น “เพื่อนแท้” แม้แม่ไม่มีความรู้จากระบบโรงเรียน ไม่มีความรู้ ประสบการณ์เลอเลิศ ไม่มีแม้จิตวิทยาที่ควรใช้กับลูก ๆ ในบางครั้ง แต่…
สิ่งที่แม่มีเหมือนแม่ทุกคนในโลกนี้มี ก็คือ… ความรักและปรารถนาดีต่อลูก…
และความรักปรารถนาดีนี่แหละที่ทำให้แม่กลายเป็น “เพื่อนแท้” กับลูกเสมอ ไม่ว่าในสถานการณ์ใด ๆ
…………………………….
โดนดุเป็นประจำว่า มีตัว “ความคิด” มากเกินไป การชอบคิด คิดมาก ทำให้ฟุ้งเพราะคิดแต่ไม่มีกำลังสติพอ … แต่ก็ยังแก้นิสัยไม่ได้สักที… ฝึกฝนอยู่ค่ะ
และจริงค่ะ… เพื่อนน่ะก็คือเพื่อน ไม่ต้องตั้งท่าตั้งทางไว้เป็นผู้ช่วยเหลือตลอดไปหรอก บางทีน้องก็ชอบบอกเพื่อนที่มาโอดครวญเรื่องอะไรก็ตามให้ฟังว่า… เอ้า…จะบ่นอะไรก็บ่น ๆ ไป ฉันฟังได้ แต่อาจตอบไม่ได้นะ … เบื่อเรื่องเล่าซ้ำ ๆ ครั้งที่ร้อยนี่จังอ่ะ!!!
ทำหน้าที่เพื่อนให้เพื่อน คือเพื่อนที่ดี
มีเพื่อนดีดี ก็ดี
มีเพื่อนไม่ค่อยดี ก็ดี เพราะเราเรียนรู้ความไม่ดี
แต่ไม่มีใครดีเลิสประเสริฐศรี ทุกเวลานาที
แม้แต่เราเอง เพราะมันคาดเดาไม่ได้ จริงๆ
ใช่แล้วค่ะพี่…
ทั้งเพื่อนที่ดี และำไม่ดี … หากมองเป็น รู้ทัน ก็เป็นประโยชน์กับเราทั้งสิ้น
ด้วยว่าบางครั้งเราก็ยังไม่สามารถบังคับคาดเดาได้ว่าเราได้กลายเป็น เพื่อนที่ไม่ดี…กับเพื่อนเราไปบ้างหรือเปล่า…
และจริงแท้เน่นอนค่ะ มนุษย์เปลี่ยนไปตามบริบท สิ่งแวดล้อม เวลา สถานการณ์ …. แต่เปลี่ยนมากน้อยเท่าใดขึ้นกับพื้นฐานทางจิตใจด้วยเหมือนกัน…พี่ว่าไหมคะ