ลานเสรี

มนุษย์คือ “คนสองคน”…ที่คนหนึ่งตื่นอยู่ในความมืด…

 และอีกคนหลับใหลในความสว่างไสว…

                                                                                                           คาริล ยิบราน

        ก่อนนี้ยามใดที่ต้องอ่านงานของคาริล ยิบราน ก็จะรู้ครั่นเนื้อครั่นตัว หน้าตายู่ยี่  ได้อ่านงานเขียนดี ๆ ก็มักจะกล่าวอ้างถึงข้อความของคาริล ยิบรานเสมอ ๆ แต่…

         เราอ่านแล้ว มันไม่รู้เรื่อง …  โอ ร้ายแรงมาก เพราะความจริงนี้มันเขย่าอัตตา(Ego อันอวบอ้วน) อย่างรุนแรง อะไรนี่ ทำไมคนอื่นบอกว่าดีนักดีหนา ลึกซึ้งเหลือเกิน แต่เราอ่านแล้วไม่รู้เรื่อง ไม่อิน ไม่ซาบซึ้ง อ่านแล้วระดับความนับถือตัวเองวูบลงเหมือนดัชนีหุ้นของบางชาติ ครั้นจะหลอกตัวเองว่าอ่านแล้วรู้เรื่องก็คงไม่เข้าที ไม่รู้เรื่องแต่ไปทำเป็นเข้าใจ อินเหลือเกิน จะกลายเป็นหลอกคนอื่นไม่พอ ย้งหลอกตัวเองเพิ่มเข้าไปอีก… 

        พอมาวันหนึ่ง วันเวลา ประสบการณ์ และวัยที่มากขึ้น (แก่กล้าขึ้น) พอมาอ่านหนังสือเดิม ของคาริล ยิบราน กลับรู้สึกว่า อือ…ข้อความบางข้อความนั่น ลึกซึ้ง จับใจ โดนใจจัง

มนุษย์คือ “คนสองคน”…ที่คนหนึ่งตื่นอยู่ในความมืด…และอีกคนหลับใหลในความสว่างไสว…

คิดต่อไปว่า…

       ปุถุชนคนธรรมดา ผู้ต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด เหน็ดเหนื่อย เครียดคร่ำอยู่กับการดำรงชีวิต คล้ายอยู่ใน “ความมืด” หากแต่ “ตื่นรู้” ในสาระของการดำรงอยู่ ยังประโยชน์ทั้งแก่ตนเองและสังคมโลกรอบตัว

…ย่อมควรแก่การสรรเสริญ

       ส่วนผู้ยิ่งใหญ่ ร่ำรวย อุดมด้วยทรัพย์สมบัติ เปรียบได้กับผู้อยู่ในที่ “รุ่งเรืองสว่างไสว” แต่กลับ “หลับใหลมัวเมา” ในทรัพย์ที่ครอบครองโดยไม่เคยตระหนักถึงคุณค่าของมนุษย์ที่แท้แล้ว เขาผู้นั้น

…จะมีคุณค่าใดให้สรรเสริญ…

และหากยิ่งพิจารณาลงไปอีก บางครั้งบางคราว เราก็เป็น “คนสองคน” สลับผลัดเปลี่ยนกันไปตามวาระ เหตุและปัจจัย…อีกด้วย

                     ขอบคุณคาริล ยิบราน… 

« « Prev : ยอมรับ

Next : ชีวิตขาลง » »