ลานรื่นรมย์

ไม่รู้ว่าเขาเริ่มต้นเรียกฉันว่าฝ่ายค้านเมื่อไร  จริง ๆ ถึงระดับหัวหน้าฝ่ายค้านด้วยซ้ำ

ข้อความข้างบนเกิดจากการประชุม(ไม่)ลับ เกี่ยวกับการทำงานในหน้าที่หัวหน้าเป็นเวลา 1 ปี ได้มีการสะท้อนและแลกเปลี่ยนบทเรียน บทบาท และสิ่งที่หัวหน้าต้องพึงปฏิบัติ  ประกอบกับเป็นการทบทวนตัวเองว่า พร้อมที่จะทำในตำแหน่งหน้าที่ดังกล่าวหรือไม่  ที่ประชุมฯ ได้มีการอภิปรายอย่างกว้างขวาง และมีมติให้เป็นอำนาจในการตัดสินใจของตัวเจ้าของ โดยให้คิดถึงเป้าหมายต่าง ๆ ทั้งของตัวเอง และระดับคณะ  ดังนั้นจึงได้มีการทบทวนตัวเอง  และกลับนำเข้าที่ประชุมใหม่ว่า ได้ตัดสินใจแล้วว่า ในการทำงานในหน้าที่ดังกล่าวนั้น ทำให้เกิดความไม่สบายใจ ไม่สะดวก และจริง ๆ ไม่ใช่จริต  และการทำงานของเราถ้าจะทำในหน้าที่ที่ถนัด ก็ทำให้เป้าหมายคณะที่เราคาดหวังในหน้าที่ของเรา เป็นไปได้  ดังนั้นจึงเสนอที่ประชุมพิจารณาอีกครั้ง  และมีมติยอมรับในการตัดสินของตัวเอง  และให้นำเสนอผู้บริหาร(ด้วยตัวเอง)ต่อไป (งานเข้าอีกแล้ว)

หลังจากที่ได้สรุปกันเป็นที่เรียบร้อย ได้มีข่าวแพร่ออกไปอีกวงหนึ่ง ซึ่งทำให้เกิดประเด็นคำพูดที่ว่า เอ้ย “หัวหน้าออกไม่ได้  ถ้าออกก็ไม่มีฝ่ายค้านสิ  ทีนี้ทางสะดวกแน่”  อะไรวะ นี่เอาตรูไปเป็นฝ่ายค้านเมื่อไร และที่ผ่านมาพวกเองเอาตรูไปเป็นหนังหน้าไฟทุกทีสิเนี่ย  “นี่คือคำสบถของฉัน” ก็คิดตลก ๆ ว่า เอาละสิ  งานนี้ถ้าจะไม่ง่าย ทั้งฝ่ายที่อยู่ข้างหน้า และฝ่ายที่(เอาทีน)ยันหลังไว้  ก็อธิบายให้เข้าใจไป เราไม่เป็นแต่เราก็ทำงาน และร่วมงานกันเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่การบังคับบัญชาก็ไม่ได้ขึ้นกับเรา (เอ….แล้วจริง ๆ ที่ผ่านมาเราได้บังคับบัญชาเขาหรือเปล่าหนอ…หรือเป็นแค่หัวโขน  อิอิอิ)

ที่เล่านี้ อยากสะท้อนตัวเองว่า การทำงานนั้นมีทั้งปัญหาอุปสรรคมากมาย หัวที่เขานำมาให้เราใส่ มันไม่ได้หมายความว่า เรามีค่า มีราคา หรือมีอำนาจ วาสนาอะไร ก็เป็นเพียงแต่หัวโขน  และในเมื่อเราทำหน้าที่ตรงนั้นได้ไม่ดี ตามที่เราและบุคคลอื่นตั้งเป้าหมายไว้ เราก็พิจารณาตัวเอง  การที่เรารู้ตัวเอง ก็ทำให้เราได้สังเคราะห์ และตัดสินใจ เพื่อให้คณะฯ ได้สรรหาบุคคลที่เหมาะสมต่อไป  และเราก็ทำงานในหน้าที่เราในการสนับสนุนให้ดีที่สุด  (นี่ต่างหากเป็นงานที่เราชอบ และภูมิใจในการทำตรงนี้)

และยังสะท้อนให้เห็นมุมมองของเพื่อนรอบข้างว่ามองเราในบทบาทอย่างไร หลาย ๆ เรื่องที่เราทำ และต่อสู้ร่วมกัน ช่วยเหลือ เกื้อกูลกัน  ถึงแม้ว่าต่อไปจะไม่มีหัวโขนใส่ แต่เราก็ยังต้องช่วยเหลือเกื้อกูลกันต่อไป ด้วยเป็นเพื่อนร่วมงาน เป็นเพื่อนร่วมสังคม เป็นเพื่อนร่วมโลกที่อยู่ด้วยกันมากกว่าครอบครัวเสียอีก 

บันทึกไว้เตือนตัวเอง ในการตัดสินใจ แม้จะประกอบด้วยอารมณ์  แต่ก็ยังเอาเหตุและผล เป็นที่ตั้งที่สำคัญที่สุดค่ะ

(แล้วรูปนี่เกี่ยวอะไรเนี่ย….จะบอกว่า ก็เพราะเป็นแบบนี้แหละ 555)

« « Prev : ทดสอบ(ใจ)

Next : ญาติดีดี » »