ลานรื่นรมย์

เพราะฉันบริหารไม่เป็น
หรือคนที่ฉันบริหารไม่เข้าใจ
หรืองานบริหารไม่เหมาะกับฉัน
ควรที่จะเป็นหรือไม่เป็น
ต้องตัดสินใจ
………
วันนี้สิ่งที่วิเคราะห์ “คือการบริหารที่ล้มเหลว”
ขอบคุณลูกน้องทุกคนที่เป็นผู้ให้เห็นธรรม

วันนี้ได้ post ข้อความนี้บน Facebook ด้วยที่ตัวเองสอบตกวิชาการพิจารณาตัวเองแต่เช้า

ทั้ง ๆ ที่ก่อนออกจากบ้านทุกวัน จะอ่านและเตือนตัวเองเสมอถึงการปฏิบัติให้ถึงพร้อม ซึ่งการมีสติในการใช้ชีวิต โดยให้เป็นปกติในชีวิตประจำวันของเรา  แต่ท้ายที่สุดแล้ว อะไรกระทบ และเรารู้ไม่เท่าทัน มันก็เกิดอาการอย่างที่เป็นอย่างนี้

เห็นทีชาตินี้จะเป็น”โจรกลับใจ”ยากซะแล้ว (ก็ไม่รู้)

อิอิอิ

ขุดทุกข์ขึ้นมานั่งมองอยู่ข้าง ๆ

ทุกข์นั้นก็ไม่จาง เพียงเพราะเรายังยึดไว้

วิตก กังวล ขี้กลัว นำไปสู่ความขี้ขลาด

ขี้ขลาดที่จะปลดทุกข์ เพียงเพราะคิดว่าสุข “คือสิ่งจอมปลอม”

หลงผิด ติดอยู่ในมุมที่ไม่แข็งแรง มาหลายวัน

…..

ความครอบงำของโลภะ โทสะ โมหะ กิเลสทั้งปวง

ยังกระเพื่อม เพราะเพราะมีสัญญา

วางไม่ได้ จ่ายไม่เป็น ก็ปล่อยให้มันเป็ฯอย่างนี้แหละ

“แล้วมันจะดีเอง” (ว่าเอง)

ขุ่น ขุ่น มัว มัว แบบนี้แล

คนพาลถ้าจริงใจก็ไม่ผิด

คบบัณฑิตไม่จริงใจก็ไร้ผล

การปิดกั้นทางอารมณ์

ที่กระทบกระเทือนในใจ

เปิด…..

ปล่อย….

ขว้าง……

วาง……

มันออกไป

อย่าให้ในใจรู้สึกกระเจิง

…..

ลงมาที่ฉันก็ได้ ถ้าเธอพอใจ

ทำให้สมกับความนัย

ที่เธออยากบอกมันออกไป

บอก บอก บอก มันออกไป

พ่นออกมาเป็นคำด่าก็ได้ไม่ว่ากระไร

เพราะอย่างไร “เธอ” ก็เป็นผู้ที่ถูกต้อง

……

ฉันยกใจให้เธอแค่ใน”งาน”

พอฉันกลับบ้าน

ฉันก็เป็นคนที่สุขใจ โดยไม่มีเธอในใจ

ขอบคุณท่าน ท่าน ท่าน ทั้งหลาย

ถ้าโลกนี้ไม่มีลูกน้อง ท่านก็คงอยู่และทำงานได้

แต่คงไม่สบายเท่าการมีลูกน้องช่วยทำ

“ท่านทั้งหลาย จงเจริญ”

เคยเห็นบ้างไหมท้องฟ้าที่สดใส 

ออกจากพื้นที่คับแคบในใจ  มองฟ้าใสให้ใจยินดี