ศิลปะประดิษฐ์: บันทึกจากสวนป่า ๒๕๕๖ (๑_๒๖_๒)

โดย อุ๊ยสร้อย เมื่อ กุมภาพันธ 28, 2013 เวลา 3:59 (เย็น) ในหมวดหมู่ การเรียนรู้ชีวิต #

อ่าน: 5602

แต่ละคนมี ความหมายของ “ศิลปะ” กันอย่างไรบ้าง

ศิลปะอาจจะชวนนึกไปถึงภาพวาดสวยๆ งานแกะสลักที่อ่อนช้อย หรือสิ่งประดิษฐ์ใดๆ ที่เกิดจากการจัดวาง เรียงตัว ในรูปแบบที่กำหนดโดยคนหรือไม่ได้กำหนดโดยคนแต่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคนๆ นั้น

ในกลุ่มชาวเฮ จะมีผู้คนที่สนใจและพัฒนาตัวเองที่จะถ่ายทอดความอ่อนโยน ความเข้าใจถึงจิตวิญญานของความงามและความเชี่ยวชาญเฉพาะทางของตนเองในเชิงศิลป์ อยู่หลายคน

ครูด้านศิลปะขึ้นชื่อคนหนึ่งคือ “ครูออต” เรื่องราวของครูออตเป็นที่ประทับใจมานานหลาย ทั้งกระบวนการสอน ผลงาน หนังสือที่ครูออตเขียน วิถีปฏิบัติต่อคนอื่นๆ ที่ครูออตประพฤติเป็นตัวอย่าง ฯลฯ …ความเป็นครูของครูออตนั้น ต้องได้สัมผัส ได้เป็นนักเรียนเองแล้วจะเข้าใจ ค่ะ

การไปสวนป่าคราวนี้ เป็นวาระพิเศษที่ได้เป็นนักเรียนศิลปะของครูออต ..จุดเริ่มคงจากที่ครูอึ่งพูดว่าอยากเรียนกับครูออต ….ครูออตก็จัดให้เลย…อย่างเงียบๆ ครูออตเดินๆ ในสวนป่าและกลับมาด้วยท่อนไม้จำนวนหนึ่ง และมี ดร. ฝนเสนอให้หลอดสีมาจำนวนหนึ่ง

ชั่วโมงเรียนเริ่มในยามบ่ายโดยไม่ได้ตั้งนาฬิกากันแต่อย่างใด ทุกคนหลบแดดเข้าในอาคารหลังอาหารกลางวันและกิจกรรมก็เริ่มขึ้น…ใครใคร่เรียน…เรียน

วิชานี้เริ่มด้วยการที่ครูออตชวนทำแบบพิมพ์ไม้ และชวนทำเรื่องง่ายๆ ก่อน โดยแนะให้เขียนรูปใบไม้ตามใจชอบ แต่ขอว่าอย่ายากนักเพราะไม้เนื้อแข็งแกะสลักยาก

ครูบาสุทธินันท์ ท่านเห็นท่อนไม้ก็บอกว่าไม้พยุงนี้เนื้อแข็งเกินไป สั่งให้ไปบอกคนงานตัดท่อนไม้โมกมาให้

แต่นักเรียนดื้อจำนวนหนึ่งก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาแกะสลักไม้พยุงต่อไป …เหตุผลหนึ่งคือไม้พยุงเหล่านี้คือท่อนไม้ที่พ่อครูบาต้องเสี่ยงชีวิตเข้าไปปกป้อง…เป็นชิ้นไม้ที่มีอายุ มีคุณค่าในตัวเองยิ่งนัก การได้แกะสลักงานและรังสรรค์ไว้ก็เป็นเรื่องที่อยากทำเต็มที่

ขณะที่เร่ิมต้นชั้นเรียน พ่อครูบาเล่าว่า ในสวนป่ามีไม้พยุงที่อุตส่าห์ปลูกและทะนุถนอม เป็นไม้มีราคาอยู่จำนวนหนึ่ง อายุอานามก็กว่าห้า-หกสิบปี แล้วคืนหนึ่งก็มีคนจำนวนหลายคนยกพวกเข้ามา มีคนแต่งกายชุดพรางคุ้มกัน พร้อมอาวุธครบมือ ลักลอบเข้ามาตัดไม้ในสวนป่า …พอกลางคืนพ่อครูบาได้ตระเวณดูแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เพราะพวกเขามีมาก แถมยังส่องไฟมาประมาณว่า “อย่ายุ่ง” …ราคารับจ้างตัดก็ต้นละหมื่น พวกเขาจึงพร้อมจะแลกกับเจ้าของต้นไม้

พ่อครูบาตัดสินใจไปแจ้งความ แต่กลางดึกอย่างนั้นกลับไม่มีพนักงานตำรวจ …สุดท้ายสิ่งที่เหลืออยู่คือไม้ท่อนเดียวที่พวกลักลอบตัดไม้เอาไปไม่หมด วันรุ่งขึ้นพ่อครูบาจึงให้คนงานไปขนกลับมาทั้งหมด รวมทั้งเศษไม้ชิ้นเล็กๆ ด้วย

การลักลอบตัดไม้จึงไม่เพียงแต่สร้างทุกข์ให้กับเจ้าของสวนเท่านั้น แต่ก่อทุกข์ให้กับแผ่นดินอย่างมหันต์ ….ต้นไม้โตช้าใช้เวลาหลายสิบปี แต่เลื่อยยนต์ตัวเดียวใช้เวลาไม่ถึงห้านาที

เรื่องราวที่ได้ฟังทำให้การแกะสลักบนท่อนไม้เล็กๆ เป็นไปด้วยความนอบน้อมและคารวะในเนื้อไม้ …ขณะที่แกะสลักได้กลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายๆ กลิ่นข้าวหลามเผาหอมๆ ด้วยค่ะ

(รูปจากครูออต)

เมื่อแกะสลักเสร็จแล้ว ก็ทาสีบนพิมพ์ และประทับบนแผ่นกระดาษ

ดูอัลบั้มทั้งหมด

อิ่มเอิบใจกันทั่วถ้วนเลยค่ะ

จากนั้นนักเรียนก็ถูกตามตัวไปดูพระอาทิตย์ตกที่ตำแหน่งชมวิวที่สวยที่สุดของหมู่บ้านโลก

ดูอัลบั้มทั้งหมด

นักเรียนบางคนปีนขึ้นบนแท๊งค์น้ำสูงสี่ชั้น แต่หลายคนเป็นโรคกลัวความสูง ใครที่กลัวความสูงก็ต้องบุกป่าไปหาตำแหน่งถ่ายภาพที่ชายป่าเอง

ตะวันตกดินแล้ว ชั้นเรียนก็ยุติลงก่อน เพื่อให้นักเรียนไปหุงข้าวทำอาหาร

ศิลปะประดิษฐ์ด้วยน้ำมือมนุษย์ หรือด้วยธรรมชาติ ก็เป็นส่วนซีกหนึ่งของชีวิตที่ขาดหายไม่ได้

ในแต่ละวันเราจะมีโอกาสได้เพ่งพิศความงามรอบตัวหรือไม่ และอย่างไร

ศิลปะแต่ละชิ้นมีเส้นทางบอกเล่าเรื่องราวเล่าสู่ให้ผู้คนรับรู้กันอย่างไร

ลองดูแผ่นไม้โมกชิ้นนี้ดูซิคะ….ธรรมชาติได้นำเสนอศิลปะประดิษฐ์ของตัวเองอะไรบ้าง

ลองค่อยๆ พิจารณาดูความละเอียดอ่อนที่โลกนี้ได้ทักถอมอบให้กับเราว่ามีความละมุมละไมเพียงใด….

แล้วเราอาจจะต้องกลับมาถามตัวเองว่าในลมหายใจที่เรายังเหลืออยู่ เราจะร่วมจรรโลงศิลปะประดิษฐ์ของโลกเพื่อความอ่อนโยนของชีวิตกันในทิศทางใด

ความรู้ การศึกษาที่เฝ้าเพียรเร่งรู้เร่งเรียนกันนั้น เพื่อความดีงามและความอ่อนน้อม ละมุมใจของตัวเอง คนรอบข้างและสังคมกันกี่มากน้อย …หรือว่าเพื่อเร่งรีบสู่เป้าหมายใด

ระยะทางพิสููจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน: บทเรียนจากสวนป่า ๒๕๕๖(๑_๒๕_๒)...ใครแก่กว่าใคร? ระหว่างนางสงกรานต์กับปืน...

« « Prev : ระยะทางพิสููจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน: บทเรียนจากสวนป่า ๒๕๕๖(๑_๒๕_๒)

Next : ห้วยขาแข้ง: แรงของใจ 1 » »

ผู้ใช้ Facebook สามารถให้ความเห็นที่นี่ได้ โดยกด Like เพื่อแสดงตัว