ลาน ลุง Handy

   ครูผู้ลิขิตชีวิต (ต่อ)

       ความศรัทธาต่อความเป็นช่างภาพของท่านก็มีผลมากเช่นกัน  เมื่อตอนผมเรียนต่อที่วิทยาลัยครู และ มศว.สงขลา  ผมหัดถ่ายรูป ผสมน้ำยา ล้างฟิล์ม อัดรูป ล้างรูปด้วยการศึกษาด้วยตนเอง จากหนังสือของ อาจารย์สนั่น ปัทมะทิน  จนเป็นได้ประธานชมรม และสอนความรู้ดังกล่าวแก่น้องๆ ชักชวนกันถ่ายรูป ล้าง อัด และมาตัดทำบัตร สคส. หาเงิน จัดทำ จัดซื้อโสตทัศนูปกรณ์ ให้มหาวิทยาลัย จนอาจารย์ยอมรับและให้เกียรติเราเป็นอย่างยิ่ง  จำได้ไม่ลืมว่าเคยภูมิใจตัวเองมาก เมื่อครั้ง รศ.ดร.บันลือ  ถิ่นพังงา มาเปรยกับผมว่า ท่านจะสอนได้อย่างไร ในห้องใหญ่ กลุ่มใหญ่ ขนาดนั้น  นักศึกษาอย่างผมรับอาสาช่วยจัดการให้ครับ โดยนั่งรถเมล์ไปหาดใหญ่ หาซื้ออุปกรณ์มาประกอบเป็นเครื่องขยายเสียงทรานซิสเตอร์ขนาด 10 วัตต์ กล่องก็ต่อเองโดยใช้ไม้กระดานฉลุที่ใช้ทำงานฝีมือ และเขียนยี่ห้อเสียโก้ ด้วยปากกาลูกลื่น Bic ว่า Pinit Electronics ลำโพงก็รื้อหาลำโพงแบบ Sound Column เก่าๆ 2 ตู้มาติดตั้งในห้องเรียนขนาดใหญ่นั้น  ส่วนไมโครโฟนก็ใช้ Dynamic Mic. ตัวเล็กๆที่มากับเครื่องบันทึกเสียงแบบ Open Reel ยี่ห้อ AKAI  ทุกอย่างใช้งานได้ดีเรียบร้อย  หลายปีผ่านไป จนผมจบมาสอนที่วิทยาลัยครูจันทรเกษมแล้ว มีโอกาสเจอท่าน ดร.บันลือ อีกครั้ง ท่านยังบอกว่า Pinit Electronics ของคุณยังอยู่นะ .. ปลื้มครับ และก็คิดเสมอว่า ถ้าไม่มีครูสุวรรณ  ผมจะมีโอกาสได้ปลื้มเช่นนั้นได้อย่างไร
     ผมรู้ตัวว่าชอบวิทยาศาสตร์มาก  โดยเฉพาะอิเล็กทรอนิกส์ ปฏิบัติแล้วก็อยากเรียนรู้เหตุผลภาคทฤษฎีให้กว้างและลุ่มลึกยิ่งขึ้น  แต่แล้วผมก็ต้องเลือก เอกภาษาอังกฤษ และโท วิทย์-คณิตฯ เมื่อเรียนในระดับ ปกศ.(สูง)  เหตุคงเพราะตอน ปกศ. ผมได้ A ภาษาอังกฤษทุกวิชา และผมก็ชอบมันมากด้วย เลยเอาเป็นวิชาเอกเสียเลย  และก็เรียนไปแบบสบายๆ ไม่ต้องขยัน เพราะใจมันรัก  คุยได้เต็มปากว่าผลการเรียนวิชาเอกของผมดีเกินคาด คือได้ A เกือบทุกวิชา ถ้าจำไม่ผิด จะมี B+ 2 ตัว และมีเหตุมาจากไปสอบไม่ทัน  และแม้ว่าจะมีรุ่นพี่ ถึง 5 คน ที่ไปอยู่ อเมริกา มาแล้ว 1 ปีด้วยทุน AFS มาเรียนร่วมรุ่น  ผมก็มีคะแนนวิชาเอกนำทุกคน จนได้รับคัดเลือกเป็นอันดับหนึ่งเพื่อเรียนต่อระดับปริญญาตรีโดยไม่ต้องสอบเข้า และยังเป็นที่ยอมรับอย่างสูงในหมู่อาจารย์ และเป็นที่เกรงขามของรุ่นน้อง  ขนาดว่า พอเห็นผมลงทะเบียนเรียนก็ชวนกันถอนวิชานั้นก็มี   ผมยังสร้างปาฏิหาริย์โดยไม่ตั้งใจ เมื่อครั้ง เป็นปี 3 คนเดียวที่ไปลงทะเบียน เรียน Literature กับพี่ปี 4 แล้วดันไปได้ A แถมได้คะแนนสูงสุดของห้องเสียด้วย   ผมตอบได้ไม่ค่อยชัดนักเมื่อมีเพื่อนถามว่า เก่งและชอบอิเล็กทรอนิกส์ แล้วทำไมมาเรียนเอกอังกฤษ จนต้องมาสอนภาษาอังกฤษ .. กระทั่งได้มาทบทวนย้อนหลังว่า แรงขับอะไรหนอทำให้มันเป็นเช่นนั้น  แล้วก็ถึงบางอ้อ เมื่อ ภาพเหตุการณ์ครั้งสำคัญของผมในห้องเรียนภาษาอังกฤษกับครูสุวรรณ ปรากฏขึ้นในความคิดคำนึง
    มันเป็น ความเจ็บปวด  หวาดกลัว  อับอาย และ ได้พลิกกลับเป็นความ สะใจ ยิ่งใหญ่ และ ภาคภูมิใจในตัวเอง อย่างรวดเร็วเหลือประมาณ  เพราะครูสุวรรณอีกนั่นแหละเป็นผู้ช่วยให้เกิดขึ้น และผมเชื่อมั่นอย่างสนิทใจว่ามันคือ แรงขับให้ผมเรียนภาษาอังกฤษด้วยความสนุก และมีผลการเรียนที่ดีเกินคาดคิด  เหตุการณ์มีดังนี้ครับ
    ห้องเรียนของเราเป็นนักเรียนชายล้วน  ผู้หญิงเขาแยกไปเรียนต่างหากที่ สตรีพุทธนิคม   ความเปิ่นๆ เชยๆ ของเด็กบ้านนอกอย่างผมมักจะเป็นเหยื่ออันโอชะให้เพื่อนๆ แหย่ ล้อเล่น หรือหัวเราะเยาะอยู่บ่อยๆ  แต่ก็ไม่มีครั้งใดรุนแรงและมีผลกระทบมากเช่นวันนั้น  วันที่ครูสุวรรณเรียกให้ผมตอบคำถามในวิชาภาษาอังกฤษ ในขณะที่ผมสาละวนอยู่กับการก้มไปพยายามหยิบดินสอ หรือปากกาที่หล่นลงพื้นด้านหลังโต๊ะเรียน  ได้ยินเสียงครูเรียก  ผมก็ยืนตัวตรงพร้อมกับทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่ได้ยินเลยว่าครูถามอะไร  จะถามกลับหรือก็ไม่กล้า ก็ใครๆล้วนกลัวครูกันทั้งนั้น  ยิ่งบ้านนอกอย่างผมก็ยิ่งไปกันใหญ่  เสียงหัวเราะเยาะ และเสียงโห่ ฮาป่าใส่ผมดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆกับที่ทุกสายตาจ้องดูผมเหมือนตัวประหลาด  ผมยืนตัวสั่น ด้วยความแค้นเคืองอย่างยิ่ง ในใจนั้นยังคิดกลัวต่อไปอีกว่า ครูจะด่าผมว่าอย่างไรอีก ที่ตอบไม่ได้  มันทรมานอย่างยากที่จะบรรยาย  แทรกแผ่นดินหนีได้ผมคงหนีไปจากที่นั้นอย่างแน่นอน แต่แล้ว ครูสุวรรณกลับบอกให้พวกนั้นหยุดโห่ พร้อมพูดด้วยเสียงเรียบง่ายว่า ไม่ต้องโห่เขาหรอกนะ ภาษาอังกฤษพวกเธอสู้เขาไม่ได้สักคน  ผมเหมือนถูกเหวี่ยงจากโลกนรก ขึ้นไปอยู่บนสวรรค์ ชนิดไม่ทันได้รู้เลยว่าบนโลกมนุษย์นั้นเป็นเช่นไร  จากวันนั้นผมก็มีความเชื่อตามที่ครูบอกว่า ผมเก่งกว่าพวกเวรนั่นทั้งหมด  และยิ่งรักภาษาอังกฤษมากขึ้น เรียนวิชานี้ได้ผลดีมาโดยตลอด ญาติๆเขายังแซวกันอยู่บ่อยๆที่ผมชอบนอนละเมอเป็นภาษาอังกฤษ  
    ผมเขียนถึงผลสำเร็จในการเรียนภาษาอังกฤษของผม ชนิดที่อาจดูน่าเกลียด  เสมือนยกย่องตัวเอง  แต่ผม มีสติ ระลึกรู้ตลอดเวลาที่เขียน  ผมแค่ต้องการจะบอกความจริงว่า แท้จริงแล้ว ครูสุวรรณ คือคนสำคัญที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จเหล่านั้น  ผมเล่าเรื่องนี้ให้ใครต่อใครฟังมามาก แต่ไม่เคยเขียนเผยแพร่  ตั้งใจว่าวันหนึ่งจะหาทางไปเยี่ยมท่านให้ได้เพื่อบอกเล่าความจริงที่เกิดขึ้นกับตัวผมทั้งหมดให้ครูได้รับรู้  เพื่อส่งเสริมกำลังใจให้ท่านในวัยเกิน 80 ของท่าน   แล้วผมก็ไปพบท่านได้จริงๆเมื่อวันที่ 1 พค. 2545 ที่บ้านของท่านเอง เป็นการพบกันครั้งแรกตั้งแต่ผมเรียนจบจากโรงเรียนพุทธนิคม  ซึ่งผ่านไปเกือบ 40 ปีแล้วล่ะครับ
      วันนั้นผมไปกับเพื่อนสุดซี้ (อาจารย์ชัยรัตน์ กันตะวงษ์)   ครั้งแรกก็ตรงไปที่ร้านถ่ายรูป วงศ์สุวรรณ ก่อน แต่ปรากฏว่าเลิกกิจการไปแล้ว แต่ยังเห็นป้ายร้านเดิม เก็บแขวนไว้อย่างดีในบ้าน ทราบว่าครูไปซื้อกิจการของโรงแรมเล็กๆชื่อ อุดมลาภ และพักอาศัยอยู่ที่นั่น  ผมขออนุญาตเข้าไปบันทึกภาพเก่าๆ รวมทั้งรูปถ่ายของครูและครอบครัว  ก่อนที่จะตามไปที่บ้านใหม่เพื่อขอพบท่าน  ที่นั่นทำให้ผมได้พบกับสิ่งเหลือเชื่ออีกแล้วครับ  ครูเดินออกมาพร้อมทักผมว่า พินิจ เหรอ ? อะไรจะขนาดนั้น มันจะ 40 ปีอยู่แล้ว ครูยังจำชื่อผมได้อีก  เท่านั้นยังไม่พอ  ยังพูดต่อว่า เดี๋ยวลองดูซิว่ายังมีรูปอยู่หรือเปล่า  ว่าแล้วก็เดินเข้าไปในห้องของท่านและ ออกมาพร้อมสมุดปกหนา เก่าๆ 5-6 เล่ม  ผมเปิดดูเล่มแรกเห็นมีแต่ ลายมือชื่อนักเรียน  ที่เขียนชื่อตัวเองไว้ให้ครู  ยังไม่มีรูปถ่ายแต่อย่างใด  ผมเดาว่าน่าจะเป็นยุคที่ครูยังไม่มีกล้องถ่ายรูปก็ได้   สะดุดใจมากก็เมื่อมาเจอชื่อ ดช.ทองมาก  มากมี น้าชายที่ ดูแลผมมาเหมือนพ่อคนที่สอง อยู่ในนั้นด้วย  จึงได้รู้ว่าน้าซึ่งเป็นข้าราชการครูเกษียณอายุไปหลายปีแล้ว ก็เป็นศิษย์ครูสุวรรณ ด้วยเหมือนกัน และท่านยังอุตส่าห์เก็บสมุดเล่มนั้นไว้เป็นอย่างดี  ดูไปจนในที่สุดก็ได้พบสมุดรวมรูปตัวผมและเพื่อนร่วมชั้น ป.5 ศิษย์ครูสุวรรณเมื่อปี พศ. 2505  ตื่นเต้นมากที่เห็นรูปของเราทากาวแปะอยู่ในสมุดนั้น  พร้อมลายมือชื่อที่เราเขียนเอง  แต่ลืมไปสนิทแล้วว่าเราไปเขียนเมื่อไร  ลูกชายของครูก็ใจดีมากขี่มอเตอร์ไซค์ไปถ่ายเอกสารให้ฟรี เมื่อผมบอกว่าจะขอไปถ่ายเอกสารไปเก็บไว้ดูและไปอวดเพื่อนๆร่วมรุ่น
     จากการพูดคุยกับครูและเล่าเรื่องสิ่งที่เกิดกับตัวผมให้ท่านฟัง  ผมยังได้เรียนรู้ความจริงอีกหลายอย่างเกี่ยวกับชีวิตของครู  เช่นเรื่องที่ท่านชอบจินตนาการเมื่อเห็นเมฆจากเครื่องบิน และชอบถ่ายรูปเมฆมาก   ผมเองก็มี Collection รูปเมฆที่ผมถ่ายจากเครื่องบินไว้ไม่น้อยเหมือนกัน  ท่านยังเล่าให้ฟังอีกว่า ร้านวงศ์สุวรรณ นั้น วงศ์ คือชื่อ ครูวงศ์ ศรียาภัย ซึ่งเป็นครูของท่าน ตอนแรกจะเข้าหุ้นตั้งร้านถ่ายรูปด้วยกัน  แต่ตอนหลังได้ถอนตัวออกไป โดยที่ครูยังคงชื่อ วงศ์ เอาไว้คู่กับ สุวรรณ  ไม่ยอมเปลี่ยนหรือตัดออก  เพราะเป็นชื่อของครู  ผมฟังแล้ว ซึ้งในความละเอียดอ่อนในใจ ของท่านยิ่งนัก ..
     ความประทับใจหลังสุดยังมีอีกครั้งครับ  เมื่อคราวรุ่นพวกผมเป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงรวมรุ่นศิษย์เก่าพุทธนิคมเมื่อ 3-4 ปีก่อน  ผมได้พบและถ่ายภาพกับครูสุวรรณอีกครั้งในงานนั้น และภาพประทับใจสุดท้ายในงานก็คือ  แม้ครูเก่าแก่ที่อยู่ในวัยร่วงโรยต่างทะยอยกลับกันหมดแล้ว ใกล้เที่ยงคืน ครูสุวรรณ ก็ยังคงนั่งอยู่คนเดียวหน้าเวทีกลางแจ้ง ดูกิจกรรมการแสดงต่างๆที่รุ่นลูกรุ่นหลานของพวกเรานำเสนอบนเวที ด้วยใบหน้าที่เจือด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุขตลอดเวลา
       ไม่มีครูสุวรรณ สุวรรณรักษ์  ผมเชื่อสนิทใจว่าผมคงไม่มีวันนี้  ครูครับ .. ใครไม่รู้อาจมองว่าครูไม่ได้ทำอะไร กับผมมากนัก .. แต่เบื้องลึกในหัวใจของผม  ผมสารภาพอยู่ตลอดเวลาว่า ครูคือแบบอย่าง ที่ผมชื่นชม และอยากเป็นเช่นครู และที่สำคัญยิ่ง ครูคือผู้ลิขิตชีวิตผมครับ .

« « Prev : Handyman … เจ้าเป็นไผ (๓)

Next : Handyman … เจ้าเป็นไผ (๕) » »